Την ώρα που η κυβέρνηση προωθεί χωρίς ντροπή και με κυνικότητα εκτελεστή μια νέα απροκάλυπτη πολιτική δίωξη με αφορμή τον αγώνα κατά των πλειστηριασμών, η οποία μεθοδεύτηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια σε ένα ιστορικό πολιτικό στέλεχος της Αριστεράς με αντιδιδακτορική δράση και με δραστήρια συμμετοχή στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες, επί πολλές θητείες βουλευτή, πρώην υπουργό και πρώην πρόεδρο κόμματος, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, θα έπρεπε να αντιδράσει σύσσωμος ο δημοκρατικός πολιτικός κόσμος και τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης.
Φαίνεται, όμως, ότι τόσο ο δημοκρατικός πολιτικός κόσμος όσο και τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης σπανίζουν σε αυτήν τη χώρα σε μια περίοδο “βαθέως συστημικού σκότους” και πλην φωτεινών εξαιρέσεων, επιβεβαιώνουν ότι έχουν γίνει τυφλοί υπηρέτες και ντουντούκες ενός παρακμιακού καθεστώτος και ιδιαίτερα της Ν.Δ και κυρίως όργανα φίμωσης κάθε γνήσιας και όχι “στημένης” και για το φαίνεσθαι, ενοχλητικής αντισυστημικής φωνής.
Το πλέον εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι η κατάσταση του “βαθέως σκότους” που κυριαρχεί στη στημένη πολιτική ζωή.
Το πιο εντυπωσιακό, είναι η στάση του φερόμενου ή υπαρκτού αντισυστημικού χώρου όλων, σχεδόν, των μορφών και αποχρώσεων.
Kαι αυτός ο αντισυστημικός χώρος, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων και ορισμένων εξ αυτών με τυπικό χαρακτήρα, τηρεί σιγή ασυρμάτου για τη νέα δίωξη Λαφαζάνη και τα θλιβερά χαρακτηριστικά της.
Λαλίστατες κατά τα άλλα, οι πολιτικές δυνάμεις, τα κόμματα, οι οργανώσεις και οι συσπειρώσεις τoυ αντισυστημικού χώρου, σφυρίζουν εν πολλοίς αδιάφορα μπροστά σε μια εκδήλωση πρωτοφανούς αστυνομικής και δικαστικής αυθαιρεσίας, αυταρχισμού και περιφρόνησης λαϊκών παραδόσεων και του λαϊκού αισθήματος και για ένα πρόβλημα που αφορά το μείζον κοινωνικό αγαθό της λαϊκής στέγης και φυσικά το ίδιο το μέλλον αυτής της χώρας.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι η σωρεία διώξεων κατά του Λαφαζάνη δεν είναι ένα προσωπικό ζήτημα;
Δεν συλλαμβάνουν ότι αυτή η δίωξη είναι είναι ένα πολύ κακό προ-μήνυμα ενός νέου μεταμοντέρνου αυταρχισμού, γυμνού και απολύτως κυνικού, ο οποίος δεν θα μοιάζει με την “κακεντρέχεια” και τον “απολίτιστο” τρόπο του παρελθόντος αλλά στην πραγματικότητα και επί της ουσίας θα κάνει τη “σιδερένια φτέρνα” να ωχριά μπροστά του;
Φοβούμαι ότι πολλοί, ευτυχώς όχι όλοι, στον ευρύτερο αριστερό, ριζοσπαστικό, προοδευτικό, πατριωτικό δημοκρατικό αντισυστημικό χώρο δεν καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να ασχολούνται ο καθένας και η καθεμία με το “μαγαζάκι” του και τις ατέλειωτες μεταξύ τους έριδες.
Οι σημερινές αντισυστημικές δυνάμεις οφείλουν να αποδείξουν ότι δεν είναι απλώς ξεπερασμένα κατάλοιπα του παρελθόντος και πως μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι διαθέτουν τον εσωτερικό δυναμισμό και τις κεραίες για να προχωρήσουν , δεν ξέρω με ποιες διαδικασίες και με ποιους σε πρωτοπόρο ρόλο, σε βαθιά επαναθεμελίωση που θα τις καταστήσει ικανές να ανακτήσουν ελκυστικότητα, ευρεία επιρροή και ηγεμονία όχι μόνο για να ανατρέψουν αλλά για να δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα της ανεξαρτησίας και μια νέα κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Λεωνίδας Δημητρίου
