Κατηγορηματικός ήταν στις διατυπώσεις του ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, αναφερόμενος στη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα Αντρέι Καρλόφ: ”Αυτό το έγκλημα είναι χωρίς αμφιβολία μια προβοκάτσια με το στόχο να ματαιώσει κρυφά την εξομάλυνση των ρωσοτουρκικών σχέσεων και τη διαδικασία ειρήνευσης”, τόνισε ο Πούτιν. Προβοκάτσια από ποιον όμως; Από την ομάδα στην οποία ανήκε ο νεκρός δράστης που διέπραξε τη δολοφονία ή μήπως από την CIA και τις ΗΠΑ; Αυτό μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Δεν είναι φυσικά μυστικό ότι οι Αμερικανοί είναι που παραβλάπτονται από τα συμφέροντα τους από τη ρωσοτουρκική προσέγγιση, πόσο μάλλον αν συναινέσει και το Ιράν. Όσο για τον Τούρκο πρόεδρο Ρεντζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αυτός κατάλαβε πολύ καλά ότι ήταν σχεδόν μοιραίο το λάθος του να καταρρίψει το ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος προκειμένου να διασφαλίσει το λαθρεμπόριο υγρών καυσίμων του ISIS. Οι Αμερικανοί τον παράτησαν μόνο του να αντιμετωπίσει την οργή της Μόσχας με σοβαρότατες συνέπειες στο οικονομικό επίπεδο για την Τουρκία. Υπάρχουν αποδείξεις ότι η Τουρκία αγοράζει πετρέλαιο από το Ισλαμικό Κράτος, είχε πει πέρυσι ο Πούτιν, προσθέτοντας ότι η Άγκυρα είχε καταρρίψει το ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος προκειμένου να ”εξασφαλίσει τους δρόμους εξαγωγής του πετρελαίου προς το τουρκικό έδαφος”. Αναμφίβολα οι διαφορές στη στάση της Μόσχας και της Άγκυρας απέναντι στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους είναι βαθύτατες. Ο Πούτιν είναι φανατικός εχθρός τους, ο Ερντογάν είναι φίλος τους εγκάρδιος. Ο Ερντογάν νόμιζε ότι η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους θα έφερνε όλο το ΝΑΤΟ στο πλευρό του, αλλά διαπίστωσε ότι αυταπατήθηκε οικτρά, παρόλο που οι ΗΠΑ στηρίζουν κι αυτές τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Όσο και αν παίρνει πετρέλαιο από τους τζιχαντιστές ο Ερντογάν σε ”μειωμένες τιμές”, τελικά νομίζουμε πως ο Τούρκος πρόεδρος έχει αντιληφθεί πως η οικονομία της χώρας επωφελείται πολύ περισσότερο από τις καλές σχέσεις με τη Ρωσία παρά από τις σχέσεις με τους τζιχαντιστές.
Δεν υφίσταται η ελάχιστη αμφιβολία ότι η εν ψυχρώ εκτέλεση του Ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία από την τρομοκρατική επίθεση στο Βερολίνο με τους 13 νεκρούς. Όταν όμως ο Πούτιν καταγγέλλει ”προβοκάτσια” όλων το μυαλό πηγαίνει στην Αμερική, στις ΗΠΑ, οπότε οι χώρες της Δύσης δεν θα ήθελαν φυσικά να συμμεριστούν τις απόψεις του Βλαντιμίρ Πούτιν για το ποιος οργάνωσε τη δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα, οπότε προβάλλεται περισσότερο η τρομοκρατική επίθεση στο Βερολίνο. Υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος υπερπροβολής της επίθεσης στη γερμανική πρωτεύουσα -το μίσος των Ευρωπαίων εναντίων Γερμανών! Καθώς η Γερμανία εμφανιζόταν μέχρι τώρα να μην έχει υποστεί καμιά μείζονα τρομοκρατική επίθεση, μπορούσε άνετα να κουνά επιτιμητικά το δάκτυλο προς όλες τις άλλες χώρες τις ΕΕ. Τώρα αυτό το παραμύθι τελείωσε.
Αναμφίβολα ο Ρώσο πρόεδρος Πούτιν είναι άνθρωπος ακριβολόγος. Ό,τι λέει, το εννοεί! Όταν, λοιπόν, κάνει λόγο για τη δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα και τη χαρακτηρίζει ”προβοκάτσια”, προφανώς δεν του κατέβηκε η ιδέα από τον ουρανό. Υπάρχουν στοιχεία που σε κάποιο βαθμό θεμελιώνουν αυτή την άποψη, υποθέτουμε. Και βέβαια ο πρόεδρος της Ρωσίας δεν θα χρησιμοποιούσε τη λέξη ”προβοκάτσια” αναφερόμενος στο ”Μέτωπο Νούσρα”, στο οποίο άνηκε ο δολοφόνος, όπως φαίνεται. Πολύ περισσότερο αρμόζει η χρήση της λέξης ”προβοκάτσια”, αν αναφέρεται σε κάποια χώρα – και η χώρα αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τις ΉΠΑ. Γράφουμε ότι ο δολοφόνος άνηκε κατά τα φαινόμενα στο ”Μέτωπο Νούσρα” γιατί μετά τη δολοφονία που διέπραξε είπε στα αραβικά: ”Έχουμε ορκιστεί πίστη στον Μωάμεθ και στους τζιχαντιστές’‘. Η φράση αυτή όμως όπως μας πληροφορεί ο Τούρκος δημοσιογράφος επί θεμάτων ισλαμισμού Αμπντουλκαντίρ Σελβί της εφημερίδας Χουριέτ, αποτελεί τμήμα του ύμνου της τρομοκρατικής οργάνωσης ”Μέτωπο Νούσρα”, η οποία μετονομάστηκε το περασμένο καλοκαίρι σε ”Μέτωπο για την κατάκτηση της Μεγάλης Συρίας”. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Άντρέι Κάρλοφ είναι ο τέταρτος Ρώσος πρεσβευτής που δολοφονείται. Η αρχή πάει πολύ παλιά, πριν από 200 χρόνια σχεδόν. Σκοτώθηκε το 1829 στην Τεχεράνη. Ακολούθησαν δύο Σοβιετικοί πρεσβευτές, οι οποίοι δολοφονήθηκαν και οι δύο από Ρώσους μοναρχικούς, στη Λωζάνη της Ελβετίας και στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Ο πρώτος δολοφονήθηκε το 1923 και ονομαζόταν Βάτελαβ Βορόφσκι και ο δεύτερος το 1927 και ονομαζόταν Πιοτρ Βόικοφ. Χρειάστηκε να περάσουν ενενήντα χρόνια για να προστεθεί ο Κάρλοφ σε αυτή τη μακάβρια λίστα.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατηγόρησε ευθέως τη Δύση, λέγοντας ότι είναι απολύτως απαράδεκτο ”μερικά μέλη της διεθνούς κοινότητας” να προσπαθούν ”να βγάλουν τους τρομοκράτες από τη γραμμή πυρός”. Πάντως, ο Λαβρόφ υπονόησε ότι η κριτική προς τη ρωσική τακτικά στο Χαλέπι εξισούται με τη στήριξη προς την τρομοκρατία. Καμιά μεγάλη δύναμη δεν ανέχεται τις επικρίσεις προς τη γραμμή της, είτε η πολιτική που ακολουθείται είναι σωστή είτε όχι.
Πηγή: Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ”ΠΡΙΝ” το Σάββατο 24 Δεκέμβρη 2016
Συμφωνώ απολύτως μετην ανάλυση Δελαστικ. Πάντα σωστός.
Σιγά που ο Πούτιν είναι ακριβολόγος, πως η «κακή» Δύση του Δελαστίκ είναι πίσω από την δολοφονία. Εξισώνει ως είδηση την δολοφονία ενός διπλωμάτη με την απήχηση που είχε στα γερμανικά ΜΜΕ και την προβολή του τρομοκρατικού κτυπήματος στο Βερολίνο• ένα θέμα ήσσονος σημασίας για τον μέσο γερμανό με ένα γεγονός που έγινε στην «καρδιά» της Γερμανίας. Δηλαδή, αν η Μέρκελ έβγαινε και έλεγε πως ο τρομοκράτης ήταν υποκινούμενος από τους Ρώσους τι θα έλεγε, «προβοκάτσια από την κακή Μέρκελ»: πολύ συμπάθεια για την καπιταλιστική Ρωσία• κάποιοι έρωτες δεν λησμονούνται και τόσο εύκολα.
Μάλλον υποτιμάτε συνειδητά (εάν δεν αγνοείτε πλήρως) όχι μόνο τον βαθμό πληροφόρησης της γερμανικής κοινής γνώμης, αλλά και την άποψη που διαμορφώνει για διάφορα ζητήματα «εκτός των τειχών» της χώρας του. Επίσης, δεν υπάρχει κανενός είδους «συμπάθεια» προς την καπιταλιστική Ρωσία, όπως αρέσκεστε να πιστεύετε, αλλά αντικειμενική αναγνώριση του γεγονότος, ότι στη δεδομένη παγκόσμια συγκυρία η Ρωσία αποτελεί, ως χώρα με σημαντική γεωπολιτική θέση στον πλανήτη, ένα σημαντικό αντίβαρο προς τον δυτικό ιμπεριαλισμό, τον σοβαρότερο και πλέον επικίνδυνο εχθρό που έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ως χώρα και ως εργατική τάξη με τους συμμάχους της την εποχή αυτή.
Αν θεωρείτε την Ρωσια ως «ένα σημαντικό αντίβαρο προς τον δυτικό ιμπεριαλισμό» αυτοτελώς την Ρωσία ως την θεωρείτε; Ως μη ιμπεριαλιστική; Μα, ακόμα και επι κομμουνισμού ιμπεριαλιστική ήταν η Ρωσία, άλλο αν οι αριστεροί δεν το παραδέχονταν και συνεχίζουν να μην το παραδέχονται. Και νομίζετε πως δύο ή και περισσότερες ιμπεριαλιστικές χώρες είναι καλό για την εργατική τάξη; Και ποιά ακριβώς εργατική τάξη έχουμε ως χώρα, την καθοδηγούμενη μειοψηφία που ψηφίζει κατ’ εντολη ή όλους αυτούς που χρόνια τώρα περιμέναν να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ για να λιγδώσουν το άντερό τους; Ή μήπως τελικά ονειρεύεστε την Αποκάλυψη, αλληλοκαταστροφή των ιμπεριαλιστών και μετά πιστεύετε πως η αριστερά, ως άλλος προφήτης-σωτήρας, θα χτίσει τον νέο σοσιαλιστικό κόσμο;
Πρώτον, κομμουνισμός δεν υπήρξε ποτέ ούτε στην ΕΣΣΔ (και όχι στη Ρωσία), ούτε πουθενά αλλού… Δεν… πρόκαμε, που θα ‘λεγε και ο Χαρίλαος… Σε ό,τι αφορά στη σημερινή Ρωσία, η άποψη του γράφοντος είναι ότι στη σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα ο ρόλος της ΔΕΝ είναι ιμπεριαλιστικός, αλλά ακριβώς αυτό που γράφεται πιο πάνω: ως ένα σημαντικό αντίβαρο προς τον δυτικό ιμπεριαλισμό… Το εάν αυτό αλλάξει στην πορεία είναι κάτι που μπορεί ν’ αποδειχθεί μόνο από αντίστοιχα γεγονότα, τα οποία όμως, προσώρας, ΔΕΝ έχουν συμβεί… Επίσης, η μηχανιστική αντίληψη ότι κάθε καπιταλιστική χώρα είναι δυνάμει ιμπεριαλιστική, είναι κάτι που έχει καταρριφθεί από την ίδια την πραγματικότητα, αφού οι ανισομετρίες του καπιταλισμού δεν αφορούν μόνο στο επίπεδο ανάπτυξης της κάθε χώρας, αλλά και στη διαφορά status που έχουν στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη… Στον καπιταλισμό υπάρχουν χώρες – ηγεμόνες και χώρες – «παρίες» και για να βρεθεί μια χώρα από τη μία κατηγορία στην άλλη είναι εξαιρετικά δύσκολο… Με τέτοιου είδους «θεωρήματα» όπως αυτό που περιγράφηκε πιο πάνω, πορεύονται εδώ και δεκαετίες (και, φυσικά, παραμένει σε πλήρη ανυποληψία παγκοσμίως) η μετα-τροτσκιστική τάση του SWP και τα παράγωγά της, όπως και ορισμένες μετα-μαοϊκές ομάδες, για τους δικούς τους λόγους… Εσχάτως, ανάλογα φληναφήματα άρχισε να εκφωνεί, δυστυχώς και το ΚΚΕ, το οποίο (επίσης δυστυχώς) έχει χάσει εντελώς τον ιδεολογικό του μπούσουλα και «φλερτάρει» ταυτόχρονα με τα πιο αντιφατικά μεταξύ τους ιδεολογικά ρεύματα στο χώρο της μαρξιστικής ιδεολογίας, πάντα, βεβαίως, θεωρώντας ότι ακολουθεί τη «σωστή γραμμή»…
Θα μπορούσαμε να γράψουμε και αρκετά περισσότερα γύρω από τη σχέση της εργατικής τάξης και των πολιτικών φορέων της προς τις λεγόμενες «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις» και το πώς μπορεί να τις εκμεταλλευτεί, όπως και για την έννοια των γεωπολιτικών συμμαχιών (που δεν είναι απαραιτήτως, ταξικού χαρακτήρα, ωστόσο μπορούν να προωθήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, στο βαθμό που οι πολιτικοί της εκφραστές τις διαχειρίζονται, ως εξουσία, σωστά)… Αλλά ο χώρος είναι περιορισμένος και παραμένουμε στα όσα έχουμε γράψει μέχρι τώρα.