Σύμφωνα με τις δηλώσεις της κυβέρνησης η χώρα το 2018 θα βγεί από τα μνημόνια και η ίδια προετοιμάζεται για μια θριαμβευτική έξοδο στις αγορές. Φυσικά τις δηλώσεις της κυβέρνησης που έχει πλέον απωλέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας δεν πρέπει ουδείς να τις παίρνει στα σοβαρά.
Το χρέος της χώρας ανήλθε το 2016 στα 326 δισεκατομμύρια ευρώ και κάτι ψιλά παρουσιάζοντας αύξηση 5 δισεκατομμυρίων σε σχέση με το 2015. Η χώρα δεν εντάχθηκε στον μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης παρά την πρόβα στις γραβάτες του κ. Τσίπρα, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξακολουθεί να θεωρεί το χρέος εξαιρετικά μη βιώσιμο. Η κατάσταση αναμένεται να επιδειθωνεί περισσότερο καθώς η ύφεση που θα προκαλέσουν τα μέτρα που συμφώνησε η κυβέρνηση του Σύριζα κατά τα έτη 2019 και 2020, με μια μέση πτώση του εισοδήματος των εργαζομένων κατά 10% και των συνταξιούχων κατά 20% λόγω της μείωσης του αφορολογήτου και της περεταίρω περικοπής των συντάξεων, παραμένει ανυπολόγιστη αν και θα είναι κατά πάσα πιθανότητα εφάμιλλη του πρώτου μνημονίου. Όλα αυτά και η θεσμοποίηση της λιτότητας με την αποδοχή των υψηλών πλεονασμάτων για δεκαετίες καθιστούν το αφήγημα της κυβέρνησης εξαιρετικά αναληθές και την πολυπόθητη ανάπτυξη άπιαστο στόχο.
Αν και δεν αποτελεί από μόνη της πανάκεια για κάθε νόσο της ελληνικής κοινωνίας και ηχεί τουλάχιστον παράδοξη η εκφορά της με πανηγυρικό τόνο από μια κυβέρνηση που επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά, η έξοδος στις αγορές πάραυτα καθίσταται αδύνατη.
Μοναδικό δρόμο για αυτό αποτελεί η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο, σύμφωνα με τα κριτήρια της αγοράς χρήματος. Αυτό το δώρο όμως δεν προκύπτει από πουθενά ότι θα δοθεί από τους δανειστές στους υποτακτικούς τους.
Αυτό λοιπόν που θα συμβεί είναι η ένταση της λιτότητας και των κοινωνικών αντιδράσεων σε ένα τοπίο που θα διολισθαίνει συνεχώς προς μια κοινωνική σύγκρουση. Επειδή η κυβέρνηση το γνωρίζει καλά το πιθανότερο είναι να αποδράσει μέσα στο 2018 λίγο πριν καταστεί πασιφανές το αδιέξοδό της. Το μέλλον λοιπόν ή αλλιώς την συνέχεια της μνημονιακής διακυβέρνησης, σύντομα θα κληθεί να την ασκήσει ο Μητσοτάκης.
Αυτός γνωρίζει πως θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της υπογραφής ενός ακόμη μνημονίου μετά το τέλος του προγράμματος ή την πιθανότητα ακούσιας εξόδου από την ευρωζώνη με την χώρα απροετοίμαστη και φυσικά πάνω στα χνάρια του σχεδίου Σόιμπλε. Αμφότερες οι επιλογές θα είναι καταστρεπτικές για την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και σε κάθε περίπτωση θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών, του μεγάλου κεφαλαίου, της αστικής τάξης και του μνημονιακού πολιτικού προσωπικού της χώρας. Έτσι προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την αντίσταση της κοινωνίας, που θα συναντήσει απέναντι στην ανελέητη πολιτική του και τα αδιέξοδα που θα έχουν ενταθεί.
Τις δηλώσεις αυτού του ανθρώπου λοιπόν μάλλον θα πρέπει να τις εξετάζουμε πιο σοβαρά.
Στοιχεία της στρατηγικής που θα επιλέξει μας αποκάλυψε συνειδητά με τις δηλώσεις του στο Politiko. Εκεί ανέφερε πως «η Ελλάδα φοβάται την αναβίωση της ακροαριστερής βίας» και ότι «είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει εσωτερική τρομοκρατία, προερχόμενη από την άκρα αριστερά. Η βία προέρχεται αποκλειστικά από την αριστερά τα τελευταία χρόνια».
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν εστίασαν στην προσπάθεια του αρχηγού της Νεας Δημοκρατίας να στοχοποιήσει την αριστερά και πολύ περισσότερο τα πιο προωθημένα τμήματα του κοινωνικού αγώνα. Αν αποκωδικοποιήσουμε τις δηλώσεις του όμως θα ανακαλύψουμε και μία άλλη διάσταση όπου εκεί κρύβεται η ουσία τους και ο στρατηγικός τους στόχος.
Θεωρώντας πως υπάρχει βία προαναγγέλλει την καταστολή της. Αναφέροντας πως η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά επιδιώκει έναν διπλό στόχο. Ο προφανής είναι η στοχοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών χώρων που αναμένει να αντισταθούν στην πολιτική του, ενώ ο άρρητος είναι η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς βίας που νομιμοποιείτε ως μη υφιστάμενη. Χρησιμοποιώντας την έκφραση άκρα αριστερά δείχνει ως βασικό του εχθρό αυτόν το πολιτικό χώρο που δρα ακτιβιστικά, δρα στον δρόμο και έρχεται σε ‘άμεση επαφή με τα όργανα καταστολής. Η λέξη φόβος αναδεικνύει τον κίνδυνο που αισθάνεται πως διατρέχει, από την φυσική αντιπαράθεση στον δρόμο και όχι μόνο από την ιδεολογικοπολιτική διαμάχη στο επίπεδο της θεωρίας ή των πολιτικών θεσμών της αστικής δημοκρατίας, που βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο του μνημονιακού συστήματος εξουσίας. Έτσι στα πλαίσια της προετοιμασίας του, εκτός από το να καθορίζει τον εχθρό, αποκαλύπτει και τον σύμμαχό του.
Στο επίπεδο του δρόμου εκεί όπου θα εκτυλιχθούν όλες οι κοινωνικές πράξεις σύμμαχος της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ουσιαστικά και ολόκληρου του μνημονιακού πολιτικού στρατοπέδου, ορίζεται ο δικός του ακτιβιστικός χώρος της αντίδρασης. Η άκρα δεξιά,, της οποίας η βία νομιμοποιείτε εκ των προτέρων, καθώς κάθε χρήση της είναι αδιανόητο για τον ίδιο να οριστεί ως τέτοια. Προφανώς για τον κ. Μητσοτάκη η βία των Νεοναζιστικών ομάδων απέναντι σε εργαζόμενους και μετανάστες απέναντι στα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και τις οργανώσεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου ορίζονται ως το φυσικό τους δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αυτοάμυνα απέναντι σε όλους εμάς που θα κληθούμε να αγωνιστούμε για το δικαίωμα μας στην επιβίωση με όρους μιας αξιοπρεπής ζωής.
Ο ρόλος της Χρυσής Αυγής θα είναι αυτός του μακριού χεριού του κεφαλαίου, θα εκτελέσει την βρώμικη δουλειά της τρομοκρατίας των κοινωνικών αγωνιστών εκεί όπου η θεσμική καταστολή θα θεωρηθεί εκτός των ορίων της όποιας νομιμότητας.
Η επιλογή των συμμαχιών του θα πρέπει να μας προβληματίσει για το βάθος της επερχόμενης αντικοινωνικής πολιτικής του.
Στην προσπάθεια όμως για την συνέχιση της επιβολής της μνημονιακής πολιτικής και της λαϊκής και εθνικής υποτέλειας δεν είναι μόνο το παρακράτος της Άκρας Δεξιάς που θα συνδράμει αλλά και οι επίσημοι θεσμοί του Κράτους.
Το έδαφος δείχνει να προετοιμάζεται εδώ και καιρό. Οι βασικοί προπαγανδιστές του συστήματος, τα ΜΜΕ έχουν στοχοποιήσει τα Εξάρχεια εδώ και μήνες επεκτείνοντας τον τηλεοπτικό χρόνο που αφιερώνουν στο «άβατο» αλλά και εντείνοντας την ρητορική τους. Επιχειρούν να αφοπλίσουν τον εχθρό πριν από την σύγκρουση.
Ταυτόχρονα η αστυνομία, η θεσμική καταστολή του συστήματος αποκαλύπτει τις προθέσεις της. Η γκροτέσκα κατά τα άλλα, υποτιθέμενη προσπάθεια για εκδήλωσή της στην πλατεία Εξαρχείων, πλαισιώνει την γενικότερη προπαγάνδα και αποτελεί σοβαρό δείγμα απείθειας ενός ένοπλου σώματος ασφαλείας απέναντι στην πολιτική της προϊστάμενη αρχή και θα πρέπει να προβληματίσει βαθιά.
Η δικαστική εξουσία η μόνη που μπορεί να αντιτάξει την ισχύ της απέναντι στην αυθαιρεσία της εκτελεστικής, της νομοθετικής και του παρακράτους έχει από την αρχή των μνημονίων αποδείξει την ταξική της προέλευση και στάση και φαντάζει απίθανο να αποτελέσει φραγμό. Περισσότερο πιθανό είναι να χαρίσει στην βία της εξουσίας τον μανδύα της νομιμότητας.
Ας προετοιμαστούμε και εμείς με την σειρά μας να απαντήσουμε στα σχέδια του κ. Μητσοτάκη έχοντας στο νου πως η μεγάλη αναταραχή αποτελεί και μια καθόλα θαυμάσια κατάσταση.
