Η Τουρκία αλωνίζει σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατ. Μεσόγειο, προβάλλοντας τα πιο ψευδή επιχειρήματα κυριαρχίας, πέρα από κάθε στοιχειώδη αρχή δικαίου, με την ανοχή και έμμεση υποστήριξη της Δύσης (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ). Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής (Ανατ. Μεσόγειος, Βαλκάνια) μας δείχνει ότι βρισκόμαστε περικυκλωμένοι, από στεριά και θάλασσα, από ένα τούρκο-μουσουλμανικό τόξο που αναμένει την χρονική συγκυρία για να ενεργοποιηθεί από την Τουρκία. Μεσομακροπρόθεσμα όλα βαίνουν προς εξυπηρέτηση των νεοθωμανικών τουρκικών βλέψεων. Για άλλη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία μας βρισκόμαστε ανάμεσα στις μυλόπετρες Ανατολής και Δύσης. Για άλλη μια φορά έρχεται η επιβεβαίωση του θεωρήματος ότι «δικό σου είναι μόνο ότι μπορείς να υπερασπιστείς με το αίμα σου» Έτσι και μόνο έτσι επέζησε η Ελλάδα τουλάχιστον τα τελευταία διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821, που συμπληρώνονται του χρόνου. Το αφήγημα περί της ουσιαστικής βοήθειας των Μεγάλων Δυνάμεων και της Ευρώπης στους αγώνες μας, έρχονταν πάντα μετά το αίμα των χιλιάδων Ελλήνων αγωνιστών που είχε ποτίσει την γη μας και πάντα προς άμεση εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους.
Υπάρχει πλέον χώρος για άλλες υποχωρήσεις; Για να πάμε πού, για να είμαστε τι ακριβώς μετά από δέκα-είκοσι χρόνια; Οι ελληνικές ελίτ που παριστάνουν ότι κυβερνούν, ελέω της όποιας έξωθεν υποστήριξης, το μόνο που βλέπει κανείς να τους ενδιαφέρει είναι να κατέχουν τη νομή μιας διαχειριστικής εξουσίας, σύμφωνης με ξένους εντολοδόχους. Φαίνεται ότι προ πολλού έχουν αποδεχτεί τη μοίρα ενός ελληνικού προτεκτοράτου της Δύσης, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα πότε Βρετανών, πότε Αμερικανών πότε Γερμανών ανάλογα κάθε φορά. Η γνήσια υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων αναφέρεται νύν και αεί στον αγώνα μας για να «γλυτώσει αυτή η φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα». Αυτή η εδαφική επικράτεια που μας έλαχε από την ιστορία για να στεγάσει τον διάσπαρτο ελληνισμό της Μεσογείου. Βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο και ή θα γίνουμε ήρωες ή θα εξαφανιστούμε ως αυτόνομη κρατική δημοκρατική πολιτεία.
Σήμερα αναβιώνει ακόμη πιο έντονα το περίφημο Ανατολικό ζήτημα, που αναμοχλεύεται από μια όχι καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά από μία αναδυόμενη νεοθωμανική Τουρκία η οποία κατάφερε να είναι και πάλι το μήλον της Έριδος στην ατέλειωτη διαμάχη Δύσης-Ρωσίας.
Είναι πασιφανής η υποχωρητικότητα και ο παραλυτικός φόβος των κυβερνητικών ελίτ απέναντι σε μια Τουρκία που φοβάται και η ίδια έναν πόλεμο καθώς το χάος παραμονεύει να τους καταπιεί μαζί με το καθεστώς Ερντογάν. Το ίδιο φοβούνται, ιδίως ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, για το αν θα μπορούν να μαζέψουν και πάλι τον ασκό του Αιόλου που δεν γνωρίζει κανείς τους ανέμους που θ’ απελευθερωθούν σε μια περιοχή παγκοσμίου ενδιαφέροντος.
Μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, που έγινε για την εξυπηρέτηση άγριων καπιταλιστικών και αποικιακών συμφερόντων, διαλύθηκαν τρείς αυτοκρατορίες και τους προέκυψε η Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι. Η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση δέχθηκε ισχυρό πλήγμα. Κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές επεδίωκαν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της Σοβιετικής Ένωσης για να συντριβούν οι μπολσεβίκοι, αλλά δεν υπολόγισαν σωστά τον Στάλιν και το σοβιετικό λαό. Έχασαν την μισή καπιταλιστική Ευρώπη και γέμισε ο κόσμος με εθνικοαπελευθερωτικά-αντιαποικιακά κινήματα. Φοβούνται λοιπόν τον πόλεμο και γι αυτό τόσο η Τουρκία όσο και οι Αμερικανονατοϊκοί και Δυτικοευρωπαίοι κινούνται στο πλαίσιο της αργής αλλά σταθερής προώθησης βήμα το βήμα τετελεσμένων γεγονότων σε Αιγαίο-Κύπρο και Ανατ. Μεσόγειο, σε βάρος της χώρας μας αλλά και άλλων εχθρικών φερομένων χωρών.
Η γκρίζα αντίληψη περί εθνικών συμφερόντων
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στην γκρίζα αντίληψη που υπάρχει περί εθνικών και κρατικών συμφερόντων από την φιλοδυτική άρχουσα ελίτ. Η ανυπαρξία εθνοκεντρικής πολιτικής και βάσει αυτής μεσοπρόθεσμων τουλάχιστον στόχων, μας έχει μετατρέψει σε φτερό στον άνεμο και έρμαιο στα σχέδια αλλοτρίων συμφερόντων. Τότε θα μπορούμε να καθορίσουμε εάν πρέπει να είμαστε φιλοαμερικανοί, φιλονατοϊκοί, φιλοισραηλινοί και πάει λέγοντας. Εμείς πως καθορίζουμε την μελλοντική κρατική και εδαφική μας ύπαρξη καθώς πλησιάζουμε στην επέτειο των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821;
Αν κρίνουμε από τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της σχετικής υπό την κ. Αγγελοπούλου «Επιτροπής» δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε καθώς αυτή σκοπίμως αποτελείται κατά πλειοψηφία από γνωστούς εθνομηδενιστές διανοούμενους, που σε κάθε ευκαιρία προβάλλουν τις από χρόνια εθνοαποδομητικές ψευτοεπιστημονικές θεωρίες τους.
Από την άλλη και παράλληλα προωθούνται τάχιστα αποκρατικοποιήσεις-ιδιωτικοποιήσεις δεκάδων δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, ώστε να δυσκολεύεται ή να αποτρέπεται το ελληνικό κράτος να επιτελέσει τους δημόσιους σκοπούς για τους οποίους και έχει συσταθεί. Μάλιστα ελληνικές δημόσιες μονοπωλιακές επιχειρήσεις παραδίδονται υπό τον έλεγχο δημοσίων επιχειρήσεων άλλων κρατών με το ευτελές επιχείρημα μείωσης δαπανών και μεταρρυθμίσεων, ως η Ελλάδα να είναι κάποια επιχείρηση Α.Ε. Δικαίως, κατ’ αρχάς, κάποιοι εθνοσκεπτικιστές αναρωτιούνται για ποια πατρίδα αν χρειαστεί να πολεμήσουν.
Οι κυβερνήσεις και οι επαγγελματίες πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται και υπάρχει η ελπίδα και ο αγώνας ότι όλα αυτά μπορούν να ανατραπούν, εάν όμως αρχίσουν να μπαίνουν νερά στο πλοίο της εδαφικής μας ακεραιότητας και βυθιστούμε τότε θα μετατραπούμε και πάλι σε Έλληνες της διασποράς, ανέστιοι πλέον. Γι αυτό λοιπόν επειδή τους φίλους τους διαλέγει κανείς ποτέ δεν είναι αργά να το πράξουμε αρυόμενοι από την ιστορία και τον πολιτισμό μας, αρνούμενοι να αυτοκτονήσουμε από φόβο.
Μα έχουμε με το μέρος μας την νομιμότητα του Διεθνούς Δικαίου και ισχυρούς φίλους και συμμάχους, είναι ένα μόνιμο επιχείρημα των κατεστημένων ελληνικών ελίτ και των κυβερνήσεων. Προξενεί θυμηδία η έκφραση «είμαστε οι πιο πιστοί φίλοι και σύμμαχοι των Αμερικανών μετά το Ισραήλ ,στην Ανατολική Μεσόγειο». Πράγματι τα έχουμε δώσει όλα τι άλλο ζητάνε από μας, αναρωτιούνται αγανακτισμένοι καλόβουλοι αλλά ευήθεις Έλληνες φιλοαμερικανοί και φιλονατοϊκοί.
Άραγε δεν είμασταν «οι πιο πιστοί σύμμαχοι και φίλοι» τους το 1974 όταν υπέθαλψαν και ανέχθηκαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Σήμερα ποιος αναφέρεται στην στυγνή καταπάτηση του Δικαίου και στην κατοχή της μισής Κύπρου όπου η Τουρκία ως «νόμιμη» εκπρόσωπος του «Τουρκοκυπριακού» κράτους διακηρύσσει δικαιώματα, χαράσσει δικές της ΑΟΖ και προβαίνει σε έρευνες για υδρογονάνθρακες; Κανείς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο. Η νέα λεγόμενη «κανονικότητα» με εκκωφαντική σιωπή φαίνεται να γίνεται αποδεκτή. Έτσι επιβεβαιώνεται ότι για να επικρατήσει το Δίκαιο και ιδιαίτερα το Διεθνές, κάποιος πρέπει να το επιβάλλει και αυτός όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και αν υπάρχει δεν είναι διατεθειμένος να το πράξει. Η Τουρκία προκλητικά, ανήθικα και ξεδιάντροπα μας παραδίδει μαθήματα «κρατικών δικαιωμάτων και Διεθνούς Δικαίου» τόσο μα τόσο φασιστικά, που θα είχε κοκκινίσει ο Γκαίμπελς και ο Γερμανικός ναζισμός. Άλλωστε όποιος αναδιφήσει λίγο στις απαρχές της Κεμαλικής Τουρκίας θα πληροφορηθεί τον θαυμασμό του Χίτλερ και των Ναζί για τις γενοκτονίες και τον Κεμάλ.(1)
Άμεσος αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής
Μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα και την προσβολή της εδαφικής της ακεραιότητας μέσα στο δοσμένο σημερινό πλαίσιο εξωτερικών σχέσεων και συμμαχιών; Πολλές δηλώσεις Αμερικάνων και Ευρωπαίων επισημαίνουν κάποια ελληνικά δίκαια σε σχέση με την Τουρκία, αλλά μόνιμη καταλήγουσα επωδός είναι ότι «Η Τουρκία πρέπει να παραμείνει στο πλαίσιο της Δύσης». Όπερ σημαίνει ότι χρειάζεται να υπάρξουν θυσίες από την διαχρονική ελληνική Ιφιγένεια, αφού η Τουρκία μας ζητά ως αντάλλαγμα. Δηλαδή θέλει να μας κατακτήσει στρατιωτικά; Επειδή η Τουρκία πάντα «προσχεδιάζει» και ξεκινά από το έλασσον για να επεκταθεί στο μέγιστον, αυτό είναι ένα ιστορικό ερώτημα το οποίο θα απαντηθεί στην εξέλιξη. Είναι όμως ικανοποιημένη κατ’ αρχάς με μία συνολική επικυριαρχία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μία από τις άπειρες δηλώσεις του Ερντογάν αλλά πολύ καθοριστική είναι:
«Πρέπει να επαναλάβω πως στην Κύπρο και στο Αιγαίο δεν μπορεί να γίνει κάποιο βήμα χωρίς την Τουρκία. Όπως σε κάθε ζήτημα, και στο Αιγαίο και στην Κύπρο η προτίμησή μας είναι το «καζάν- καζάν» (win- win). Όσοι οδηγούν το ζήτημα σε σύγκρουση ή σε κρίση θα λογοδοτήσουν πρώτα στο λαό τους». (1 Οκτωβρίου 2018 μιλώντας στο τουρκικό Κοινοβούλιο.) Ας προσέξουμε την τελευταία αποστροφή, ότι δηλαδή «πρέπει να υποταχτείτε γιατί αν πάτε σε πόλεμο θα σας καταδικάσει ο ελληνικός λαός.». Ο επιλεγόμενος «Σουλτάνος» είναι φοβερός και υποθάλπει το συνεχώς υπεριπτάμενο, εντός Ελλάδος, «Τι θέλετε να πάμε σε πόλεμο;» Τώρα αν ένας διαχεόμενος παραλυτικός φόβος που εκπέμπεται δια δηλώσεων και παραλείψεων των δυτικόφιλων ελίτ, εκφράζει φιλειρηνισμό έναντι εδαφικού ακρωτηριασμού, τότε προς τι η ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων αποτροπής και εξασφάλισης εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας μας; Πράγματα και γεγονότα αδιανόητα πριν την είσοδό μας στην ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, σήμερα γίνονται συζητήσιμα λόγω του αποκτηθέντος νέου εθισμού στην υποτέλεια και υποχωρητικότητα με την συνεχή υπόσκαψη της εθνικής αυτογνωσίας και των ιστορικών μας αξιών.
Και η Τουρκία θα κερδίσει μεν όσα δεν δικαιούται αλλά εμείς θα παραχωρήσουμε εδαφική κυριαρχία και στη συνέχεια «έχει ο Αλλάχ» και όλα αυτά χωρίς πόλεμο. Γιατί όπως εξελίσσονται μπρός μας τα γεγονότα και πολύ γρήγορα, ήρθαν και οι επόμενες δηλώσεις υψηλών τούρκων παραγόντων που ανοίγουν το τραπέζι για το φαγοπότι.
Χουλουσί Ακάρ: Δεν θα γίνεται τίποτα σε Αιγαίο, Κύπρο, Ανατολική Μεσόγειο χωρίς την «άδεια» της Τουρκίας ( 29/01/2019) εδώ προστέθηκε η Ανατ. Μεσόγειος.
Τσαβούσογλου: «Τίποτα δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο Αιγαίο χωρίς τουρκική συγκατάθεση.» (3 Οκτωβρίου 2019)
Χουλουσί Ακάρ: «Δεν μπορεί να λυθεί κανένα πρόβλημα σε Αιγαίο, Βαλκάνια και Μεσόγειο χωρίς την Τουρκία» (12 Μαρτίου 2020, 16:36) Τώρα εισήλθαν και τα Βαλκάνια, εκτός των παραπάνω.
Η ώρα της Δυτικής Θράκης (ελληνική μουσουλμανική μειονότητα), της Τουρκικής μειονότητας στη Βουλγαρία και των άλλων μουσουλμανικών Βαλκανικών θυλάκων αναμένουν τη σειρά τους (ως παλαιά μιλέτ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Γιατί αναρωτιέται κανείς αφού όπως λένε τα «δίκαιά» τους εδράζονται στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, τι θέλουν και προσπαθούν να «σπάσουν» τα σύνορά μας στον Έβρο; Το κάνουν, λένε κάποιοι, για αντιπερισπασμό ή για να εκβιάσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση! Επειδή όπως προανέφερα οι Τούρκοι πάντα «προσχεδιάζουν» το κάνουν για τα πάντα, αν δεν βρεθεί κάποιος να τους σταματήσει ή πιο λαϊκά «να τους κόψει το βήχα»
Τι συμβολισμούς και μηνύματα εκπέμπει προς την διεθνή κοινότητα και στην περιοχή μας ιδιαίτερα, μια πασιφανής υποχωρητική και φοβική Ελλάδα; Γιατί πολλοί γείτονες να μην φοβούνται και αυτοί τον εμφανιζόμενο ως δυνατό παίκτη και να μπλέξουν μαζί του για χάρη μας; Ποιοι λοιπόν θα τολμήσουν; Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Αλβανία, η «Βορ.» Μακεδονία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία, μήπως οι ΗΠΑ; Ας θυμίσουμε ότι πριν λίγο καιρό άδειασαν τους Κούρδους, όταν η Τουρκία αγρίεψε και τα έπαιξε όλα για όλα, κόβοντας το βήχα σε ΗΠΑ και Ισραήλ για παιχνίδια δημιουργίας Κουρδικού κράτους όποιας μορφής. Για το ΝΑΤΟ θα ήταν πολύ ρηχό να το επικαλεστούμε βάσει των άφθονων δηλώσεων για τον μεγάλο γεωστρατηγικό ρόλο της Τουρκίας την οποία θέλει ως βασικό αντιρωσικό και αντιρανικό ανάχωμα. Σε τι χρειάζονται πλέον την Ελλάδα όταν τα έχουν πάρει όλα όσα ζητούσαν και ήθελαν προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αντιρωσική γεωπολιτική τους.
Έβαλαν την Ελλάδα και την Κύπρο να κλείσουν κάθε πόρτα και χαραμάδα με την γειτονική και ομόδοξη Ρωσία, ενώ η Τουρκία να το έχει δίπορτο και να κάνει το δικό της παιχνίδι στην περιοχή. Οι ελληνικές κυβερνητικές ελίτ φαίνεται πως έχουν μείνει στην προηγούμενη ψυχροπολεμική περίοδο, όταν ήμασταν η χώρα της Δύσης και του ΝΑΤΟ που είχε εκτεταμένα βόρεια σύνορα με το «κομμουνιστικό παραπέτασμα». Παρεμπιπτόντως, μετά την λήξη του Εμφυλίου, ουδέποτε αντιμετωπίσαμε από εκεί επιβουλές εθνικής και εδαφικής κυριαρχίας. Αντίθετα από τότε που μπήκαμε στο ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία δεν βρίσκουμε ησυχία μέχρι σήμερα. Όταν έχεις τέτοιους φίλους και συμμάχους τι τους θέλεις τους εχθρούς λέει ο σοφός λαός.
Τα ψευτοαδιέξοδα που μας έχουν εμποτίσει μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο των Δυτικών συμμαχιών και οικονομικών σχέσεων για την εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων δεν συνάδουν με τα ελληνικά υπαρξιακά συμφέροντα τα οποία αυτά και μόνο θα πρέπει να καθορίζουν τους φίλους και εχθρούς μας, όπως περίτρανα μας διδάσκει ο ίδιος ο εχθρός μας από απέναντι. Γιατί δεν μπορείς να κλείνεις κατάμουτρα την πόρτα στη Ρωσία, να συμμετέχεις σε εμπάργκο εναντίον της, με φανερή δική σου βλάβη, να συμμετέχεις σε θρησκευτικά πραξικοπήματα με την σχισματική Ουκρανική εκκλησία (Πατριαρχείο, Ελληνική Εκκλησία) επειδή έτσι υπαγορεύουν ο κ. Πάϊατ και οι αμερικανονατοϊκοί και από την άλλη να διατηρείς απαιτήσεις βοήθειας και ενίσχυσης στις δύσκολες ώρες. Να κλείνεις καταδικαστικά την πόρτα στη Συρία, όταν οι Άσαντ είναι συνεχώς έτοιμοι να σου παρέχουν την υποστήριξή τους για την Κύπρο και το Αιγαίο, για τα μάτια του κάθε αμερικανού προέδρου και των πολεμοχαρών συμφερόντων τους. Κάποια στιγμή ένα κατεστημένο της άρχουσας τάξης θα έρθει η ώρα να λογοδοτήσει για ενδεχόμενη καταβαράθρωση εθνικών συμφερόντων, λόγω τρομακτικών παραλείψεων, την οποία όλοι απευχόμαστε να συμβεί. Η επικοινωνιακή παραπλάνηση και απόκρυψη της αλήθειας δεν θα αργήσει να φανεί και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
- Η φιλοναζιστική εφημερίδα Kreuzzeitung έγραφε τον Νοέμβριο του 1933 ότι «ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός του Αδόλφου Χίτλερ και ο τουρκικός κεμαλισμός σχετίζονται στενά μεταξύ τους». Ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής και εγώ είμαι ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ».
Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 1933 προς τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Μιλιέτ, η οποία αναδημοσιεύθηκε στη γερμανική Volkischer Beobachter, o Χίτλερ υπογράμμισε πως «ο επιτυχημένος απελευθερωτικός αγώνας του Ατατούρκ, προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι’ αυτόν ένα φωτεινό άστρο». (Stefan Ihring «Ατατούρκ και Ναζί» εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ).
*Οι απόψεις του αρθρογράφου εκφράζουν προφανώς τον ίδιο και όχι κατ’ ανάγκη στο σύνολό τους τις θέσεις της Iskra
