Πλημμύρισε το Καλλιμάρμαρο στη μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στο Μίκη Θεοδωράκη. Ο κόσμος αποθέωσε τον Μίκη Θεοδωράκη. ο οποίος στο τέλος σηκώθηκε, ανέβηκε στην εξέδρα και διηύθυνε τραγούδια του εν μέσω ενθουσιασμού και θερμότατων εκδηλώσεων.
Η παρουσία του κόσμου στο Καλλιμάρμαρο υπήρξε πράγματι εντυπωσιακή, θεαματική και ενθουσιώδης.
Πολλά χρόνια είχε το Καλλιμάρμαρο να γνωρίσει τέτοιες δόξες και κοσμοπλημμύρα.
Εντυπωσιακές ήταν, επίσης, η χορωδία και η ορχήστρα και εξαιρετικοί οι τραγουδιστές και ο διευθύνων την ορχήστρα Παναγής Μπαρμπάτης.
Να σημειώσουμε, πάντως, ότι οι επιχειρηματίες διοργανωτές επιχείρησαν να δώσουν στην συναυλία ένα έντονο καθεστωτικό χρώμα, να την απονευρώσουν από τις πολιτικές προεκτάσεις της και να την εμφανίσουν ως ένα περίπου ουδέτερο καλλιτεχνικό γεγονός.
Είναι χαρακτηριστικό, πέραν των πολλών άλλων, ότι έστησαν ένα μικρό βάθρο μπροστά από τους επισήμους, όπου έβαλαν τον Μίκη Θεοδωράκη, ένα ιστορικό πρόσωπο και πρωτοπόρο του αντιμνημονιακού αγώνα για μια δημοκρατική και ανεξάρτητη Ελλάδα, δίπλα σε ένα “πραξικοπηματία” Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος πρωτοστάτησε στην μετατροπή του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα του Ιουλίου σε εξευτελιστικό “ΝΑΙ” και στον Πρόεδρο μιας Βουλής, η οποία Βουλή όλα τα μνημονιακά χρόνια έχει εκφυλιστεί και “λειτουργεί” ως παραμάγαζο της τρόϊκας, παραβιάζοντας κάθε ίχνος του Κανονισμού της και του Συντάγματος.
Να τονίσουμε, επίσης, ότι στη Συναυλία “παραλείφθησαν” πολλά από τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που είχαν πιο έντονο και χαρακτηριστικό το πολιτικό, αγωνιστικό και εξεγερτικό πνεύμα.
Ανεξαρτήτως, όμως, των προθέσεων των διοργανωτών, που διαπερνώντο από τον φόβο να μην πάρει πιο ουσιαστικό πολιτικό επίκαιρο χρώμα η Συναυλία, η παρουσία και μόνο ενός μουσικού, καλλιτεχνικού και αγωνιστικού ογκόλιθου όπως ο Μίκης Θεοδωράκης έδινε στην βραδιά βαθύτερες και επίκαιρες καλλιτεχνικές διαστάσεις, πολύ πέραν από το “φολκλόρ”, καθώς και πολιτικές προεκτάσεις και μηνύματα αμφισβήτησης της καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής τάξης, ενώ ο ίδιος ο κόσμος με το βλέμμα του, την ψυχή του, το χειροκρότημα, το τραγούδι και τον ενθουσιασμό του, προσέδιδε στην Συναυλία ένα επίκαιρο αγωνιστικό περιεχόμενο.
Στο χώρο μέσα στο Παναθηναϊκό Στάδιο έδωσε το παρών αντιπροσωπεία της Λαϊκής Ενότητας από τους Παναγ. Λαφαζάνη και Δημ. Στρατούλη.
Παραθέτουμε φωτογραφικό υλικό από την μεγάλη συναυλία καθώς και τη στιγμή που ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προσεγγίζει και χαιρετάει τον Μίκη Θεοδωράκη.
Γιατί λοιπόν ο ίδιος ο συνθέτης σε μια τέτοια κρίσιμη φάση για το λαό κ για τη χώρα μας αποδέχτηκε κ συμφώνησε με όλα τα παραπάνω; Η πολιτικές επιλογές κ η πολιτική στάση του Μίκη Θεοδωράκη σε ολόκληρη τη ζωή του ακύρωσαν όλα όσα μας έδωσε η μουσική του.Αλλά κ ο καθένας από μας οφείλει να διαλέξει στρατόπεδο.Δε γίνεται κ η πίτα αλάκερη κ ο σκύλος χορτάτος.Ή με το Γιάννη ή με το θεριό.
Δεν ήταν μια συναυλία που διοργανώθηκε από τον ίδιο, αλλά μια συναυλία που διοργανώθηκε προς τιμήν του. Και οι ενέργειες που έγιναν για «καπέλωμα» της συναυλίας χαρακτηρίζουν αυτούς που τις έκαναν, όχι τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη που, ούτως ή άλλως, για γνωστούς λόγους είναι αδύνατον να μπορεί να ελέγξει τα πάντα όσα γίνονται στο όνομά του…
Ευχαριστώ την Ίσκρα για την πληροφόρηση,αλλά έχω ακόμα την.απορία: Αληθεινά δε θα μπορούσε ο Μίκης Θεοδωράκης να κάνει απολύτως τίποτα περισσότερο στην κατεύθυνση,έστω αποστασιοποίησης απ’ αυτό το καπέλωμα; Ούτε μια δήλωση,κάτι; Εδώ είναι καλλιτέχνες που έχουν αρνηθεί βραβεία,όπως το Νόμπελ κ το Όσκαρ.Θα παρατηρήσει κανείς,ότι ο Μίκης έχει κάνει πολλές προσπάθειες αντίστασης.Αλλά όλα όσα κάνει,τα αναιρεί στη συνέχεια.
Δεν μπορούμε να είμαστε μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου, ούτε να μαντέψουμε τις κινήσεις του ή το σκεπτικό του… Ίσως ο ίδιος ο Μίκης να λύσει τις απορίες (ή και τις δικές μας) σε χρόνο που θα επιλέξει ο ίδιος…