Καθώς στην Ελλάδα, η πολιτική ζωή βρίσκεται σε άλλο πλανήτη έρχονται, ο πρώην πρόεδρος των γερμανικών βιομηχανιών κ. Χένκελ, και ο καθηγητής οικονομικών του πανεπιστημίου του Τίμπινγκενεν, κ. Σταρμπάτι να μας πουν απλές αλήθειες. Όλη η συνέντευξή τους που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, (3-3-2019)
Πρώτον: Η κρίση στην Ελλάδα βρίσκεται στο ζενίθ της:
Όπως σωστά λένε οι δύο Γερμανοί, η οικονομία μετά από μια πολύ βαθιά ύφεση έχει πάρει το σχήμα του λατινικού L, δηλαδή μετά την κάμψη επήλθε στασιμότητα. Σήμερα για να λέμε ότι ξεπεράστηκε η κρίση θα έπρεπε η οικονομία να τρέχει με 6%-7% ετήσια αύξηση του ΑΕΠ. Στην πραγματικότητα λένε το εξής απλό, ότι για να πούμε ότι μια οικονομία ξεπερνάει μια τέτοια έκτασης κρίση θα πρέπει να πάρει ένα σχήμα V, δηλαδή μετά την πτώση του 25% που είχε η ελληνική οικονομία, να το ανακτήσει τάχιστα και μετά να το ξεπεράσει καλύπτοντας και τα χαμένα χρόνια. Κάτι τέτοιο (σημειώνουμε εμείς) συνέβηκε στην Αργεντινή, όπου μετά την κρίση και την πτώση όχι μόνο επανήλθε, αλλά για μια δεκαετία έτρεξε με ρυθμό κοντά στο 7%.
Δεύτερον: Η ύφεση στην Ελλάδα είναι ανάλογη με αυτήν των ΗΠΑ το διάστημα 1929-1931.
Όπως και εμείς έχουμε πει είναι έτσι και πολύ χειρότερα. Γιατί η κρίση στην Ελλάδα από βαθμό ύφεσης, ανεργίας και χρόνο που εκτείνεται, αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη κρίση στην μεταπολεμική ιστορία χώρας με μέσο ή υψηλό επίπεδο κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης.
Τρίτον: Η Ελλάδα είναι σήμερα λιγότερο ανταγωνιστική λόγω έλλειψης επενδύσεων.
Λένε χαρακτηριστικά: «Εφόσον πληρώσετε όλους τους λογαριασμούς σας, δεν θα σας μείνει ευρώ για επενδύσεις. Νομίζετε ότι μετά δέκα χρόνια απουσίας επενδύσεων έχετε γίνει περισσότερο ανταγωνιστικοί;»… «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αδίκως είναι περήφανη για τα πρωτογενή πλεονάσματα», επανέρχεται ο κ. Σταρμπάτι, συμπληρώνοντας, «αυτά μπορείς να τα πετύχεις αν δεν επενδύεις ένα ευρώ, αν αφήνεις επί 10 χρόνια τις υποδομές σου να καταρρέουν, δεν πληρώνεις τους προμηθευτές, δεν επενδύσεις στην έρευνα και στην Παιδεία. Στο τέλος της ημέρας, όμως, είσαι απλά ακόμα πιο πίσω από τους άλλους που υποτίθεται θέλεις να φτάσεις. Αυτό έχετε πάθει». Στην Ελλάδα όντως, οι καθαρές επενδύσεις είναι αρνητικές. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα καταστρέφει κεφάλαιο και παραγωγικό δυναμικό. Η μυθολογία των Ξένων Επενδύσεων είναι απλώς μυθολογία, ενώ η πτώση των μισθών και η εσωτερική υποτίμηση αποδείχτηκε καταστροφική, βαθαίνοντας την ύφεση.
Τέταρτον: Φύγετε από το ευρώ, με κούρεμα χρέους και υποτίμηση, μόνο έτσι θα σωθείτε. «Η πρότασή μας, είναι να αναλάβει η Γερμανία ένα μέρος του ελληνικού χρέους έναντι της υποχρέωσης της Ελλάδας να εγκαταλείψει το ευρώ για να μπορέσει να υποτιμήσει τη νέα δραχμή. Εμείς ξέρουμε ότι ουδέποτε θα πάρουμε πίσω τα χρήματα από τα δάνεια που σας δώσαμε»… «Υπάρχει άλλος τρόπος να βγει η Ελλάδα από την κατάσταση της νεκροφάνειας εκτός από την έξοδο από το κοινό νόμισμα με ταυτόχρονη υποτίμηση;»
Η Ελλάδα παρά το τι λέει σύσσωμη η ελληνική πολιτική ημι-ελίτ, χρειάζεται μια ώθηση που δεν μπορεί να είναι παρά ένας συνδυασμός επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής και εξωτερικής υποτίμησης. Διότι όπως επανειλημμένα έχουν τονίσει, οι Έλληνες «Δραχμιστές», για να υπάρξουν επενδύσεις σε μία χώρα, χρειάζεται αποταμίευση και μόνο μια εξωτερική υποτίμηση μπορεί να βελτιώσει και την αποταμίευση και το εισόδημα ώστε να υπάρξει και τραπεζικό σύστημα και να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις. Και η ανάκτηση των εργαλείων αυτών, (καθώς και άλλων) της δημοσιονομικής και συναλλαγματικής πολιτικής, προϋποθέτουν επιστροφή στη Δραχμή.
Πέμπτον :. «Σκοπός των διασώσεων δεν ήταν να σωθεί η Ελλάδα αλλά να σωθεί η Ευρωζώνη, διότι αν εγκατέλειπε η Ελλάδα το ευρώ θα ακολουθούσε η Ισπανία και στη συνέχεια η Ιταλία…». «Όλα αυτά τα δάνεια που πήρατε πληρώθηκαν κατά 90% σε εκείνους που σας δάνεισαν. Θέλετε να συνεχίσετε τη ζωή ως ημιθανείς;»
Αυτά τα λέει χρόνια ο αντιμνημονιακός χώρος στην Ελλάδα, αλλά είναι αλλιώς να τα ακούς από επίσημα γερμανικά χείλη……
Συμπερασματικά: Η κρίση στην Ελλάδα είναι βαθιά, αλλά η δημόσια συζήτηση όπως και το κοινοβούλιο, αντανακλάει μία συζήτηση σε χώρα-αποικία μπανανία.
Το Α είναι να αντιληφθεί ο λαός ότι πρέπει να βγούμε από τις ευρωπαϊκές συντεταγμένες, και ότι θα σωθούμε αυτοδύναμοι, μόνο χάριν σε μια δικιά μας Λαϊκή Οικονομική και Βιομηχανική πολιτική. Το υπάρχον μνημονιακό καθεστώς και τα πολιτικά του κόμματα, η υφιστάμενη οικονομική πολιτική αποτελεί σκέλος της ισορροπίας της ευρωζώνης και νεκροφάνεια για την Ελλάδα. Η Ελλάδα χρειάζεται όσο ποτέ επενδύσεις και ιδιαίτερα στη βιομηχανία-μεταποίηση-έρευνα-τεχνολογία, ώστε να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγικότητα. Μόνο μια Ελλάδα υψηλής τεχνολογίας, με αναβαθμισμένη θέση στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, είναι εφικτό να επιβιώσει αξιοπρεπώς όταν έχει μπροστά της ένα πρωτοφανές κύμα εγκατάλειψης από υψηλό επιστημονικό δυναμικό και τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα.
Μόνο έτσι μπορούν να βγουν στο προσκήνιο οι δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε δότρια χώρα στην Ε.Ε.. Δηλαδή μέσω του χρέους πληρώνουμε καθαρά 4 δις ευρώ ετησίως στην Ε.Ε.. (αφού δηλαδή αφαιρεθεί η θετική διαφορά των εισροών μείον εκροών από και προς την Ε.Ε.). Μόνο η παύση πληρωμών σε συνδυασμό με Δραχμή μπορεί να οδηγήσει σε βιώσιμη λύση για το χρέος της Ελλάδας και μόνο αν μπει στο τραπέζι κύρια η «ξεχασμένη» ρήτρα εξυπηρέτησης χρέους μαζί με άλλες ρήτρες. (Όπως αναφέρουμε και στο βιβλίο: Μετωπικό Πρόγραμμα Δι-Εξόδου από την Κρίση, εκδ,Κοροντζής, σελ 138, ο λόγος δαπανών εξυπηρέτησης χρέους-τόκοι και χρεολύσια, προς εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1/10).
Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το βαθμό της έντασης των σχέσεων με την Ε.Ε., μετά από μια τέτοια ελληνική απόφαση, ούτε το βαθμό συναίνεσης του διαζυγίου με την ευρωζώνη. Φαίνεται πάντως ότι στην Γερμανία υπάρχουν δυνάμεις που για τα δικά τους συμφέροντα θα συναινούσαν στην έξοδο της Ελλάδας. Όμως ακόμη και το διαζύγιο είναι ταραχώδες, «είναι καλύτερα ένα ταραχώδες διαζύγιο από ένα κακό γάμο» (όπως μας πρότεινε και ο νομπελίστας οικονομολόγος, J. Stiglitz).
Πολιτικό Υστερόγραφο: Δυστυχώς και ο λεγόμενος αντιμνημονιακός χώρος και η αυτοαποκαλούμενη κομμουνιστική, ριζοσπαστική κλπ αριστερά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ζει στον δικό της πλανήτη, στις δικές της μικροίντριγκες, εκτός πραγματικής ιστορίας.
Η απάντηση δεν είναι ούτε «τι ευρώ, τι δραχμή επανάσταση σοσιαλιστική», ούτε «διαπραγμάτευση επιβίωσης» (που άλλωστε σε ένα βαθμό δοκιμάστηκε) εντός της «βελτιωμένης ευρωζώνης». Είναι άμεση έξοδος από αυτή την κατάσταση που απαιτεί μια πολιτική και κοινωνική συμμαχία της τάξης του 50% +1 για να κερδίσεις εκλογές και απαραίτητα δημοψηφίσματα.
Η κλεψύδρα όμως αδειάζει, η ενότητα των μικρών και πολύ λίγων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων αλλά και προσώπων -κατά δήλωσή τους, αντιμνημονιακών, ριζοσπαστικών, ανατρεπτικών, πατριωτικών κλπ- δεν έρχεται. Η νεκροφάνεια τείνει να μονιμοποιηθεί. Η ιστορία θα γράψει ότι και αυτός ο χώρος με την αφάνειά του και τον κατακερματισμό του, έβαλε το τούβλο του στον αφανισμό των «Ελλήνων», της «εργατικής τάξης», της «νεολαίας», της «πατρίδας» (βάλτε μόνοι σας την τελευταία λέξη, γιατί και πολλές λέξεις και έννοιες πια «απαγορεύονται», η «παρερμηνεύονται»….)
