Κινούμε το γρανάζι της ισότητας, βάζουμε μια κούνια στο γραφείο, ρίχνουμε το στρες στο καναβάτσο, ψιθυρίζουμε στη σιωπή του χρόνου, πιανόμαστε από στίχους, σε αναζήτηση της προσωπικής μας σωτηρίας, κυνηγούμε αενάως την ουτοπία, ανακαλύπτουμε πώς μια οικονομία μπορεί να προσαράξει στην ξέρα, εξασκούμαστε στην τέχνη της αειφορίας.
Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Μαΐου 2019 (τεύχος #70).
Από τη Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου στους δρόμους της πόλης.
«Χωρίς αυτόν γρανάζι δεν γυρνά». Ο υγιής συνδικαλισμός αποτελεί σημαντικό εργαλείο μείωσης των ανισοτήτων, θωρακίζει το σεβασμό για τον άνθρωπο, αλλά και την κοινωνική αρμονία, έστω και μέσα από συγκρούσεις. «Το ποσοστό του συνδικαλίζεσθαι συσχετίζεται, σε μεγάλο βαθμό, με τις εισοδηματικές ανισότητες σε κάθε χώρα. Δεν είναι τυχαίο που τα σκανδιναβικά κράτη, όπου τα ποσοστά συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων είναι τα πιο υψηλά μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ (Φινλανδία 74%, Σουηδία 70%, Δανία 67%), παρουσιάζουν τα χαμηλότερα επίπεδα εισοδηματικού χάσματος παγκοσμίως», σημειώνει στη «σχεδία» ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λορραίνης κ. Πατρίς Λαρός. Με αφορμή την εργατική Πρωτομαγιά, η «σχεδία» διερευνά πώς η αποδυνάμωση των συνδικάτων συνδέεται με το μεγάλωμα της ψαλίδας των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά και την κουλτούρα ενός συνδικαλισμού δημοκρατικού και «απογραφειοκρατικοποιημένου» που υπηρετούν όλο και περισσότερα σωματεία βάσης, τα οποία πετυχαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες.
«Μια κούνια στο γραφείο». Η παροχή υπηρεσιών φροντίδας στα παιδιά των εργαζομένων από τους ίδιους τους εργοδότες δεν είναι βάρος, αλλά έχει πολλαπλά οφέλη για όλους. Ωστόσο, ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται και την κάνουν πράξη. Εκτιμάται ότι το ποσοστό των επιχειρήσεων που προσφέρουν κάποιου είδους παιδικής φροντίδας δεν ξεπερνά το 10% του συνόλου των επιχειρήσεων παγκοσμίως. Και όμως, σε όρους αγοράς, το όφελος από την προσφορά της προκύπτει από τη βελτίωση των δεικτών παραγωγικότητας και αφοσίωσης των εργαζομένων όπως και τη μείωση απουσιών λόγω ανάγκης ενασχόλησης με τα παιδιά.
«Το στρες στο καναβάτσο». Μία λέσχη πυγμαχίας ανεβάζει στο ρινγκ εργαζόμενους κοινωνικών οργανώσεων, βοηθώντας τους, μέσα από την άσκηση, να αποφορτιστούν από το άγχος, τη σωματική και ψυχική εξάντληση. «Έχω έρθει πολλές φορές στο χώρο κλαίγοντας και οι άνθρωποι εδώ με ρωτούσαν: “Είσαι καλά;”. “’Οχι και πολύ”, απαντούσα, αλλά ήξερα ότι βρίσκομαι κάπου όπου έχω την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων και ότι μπορώ να εκτονώνω την απογοήτευσή μου, να ρίχνω μπουνιές σε πράγματα», περιγράφει την εμπειρία της η Ολίβια, εργαζόμενη σε χώρο εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών.
«Η τέχνη της αειφορίας». Να που από το «σύντομα» φτάσαμε στο «σε λίγες μέρες» κοντά σας και το νέο σπίτι της «σχεδίας» και του «σχεδία αρτ» στην καρδιά της Αθήνας ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του. Δεκάδες άνθρωποι αγωνίζονται για να δημιουργήσουν μια ξεχωριστή εμπειρία για τους επισκέπτες, από τον καφέ-ρόφημα, το ορεκτικό και το «φαγάκι» μέχρι, βεβαίως, και τα αντικείμενα «σχεδία αρτ». Πέρα, δε, από τη Στοά Εμπόρων (Βουλής 8-10), αντικείμενα «σχεδία αρτ» ήδη κοσμούν τις βιτρίνες (πραγματικές ή εικονικές) πολλών καταστημάτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
«Οικονομία στην ξέρα». Οι καταστροφικές συνέπειες στις ποτάμιες μεταφορές που επέφερε η παρατεταμένη ξηρασία του περασμένου καλοκαιριού ανέδειξαν το στρεβλό μοντέλο επιχειρηματικής ανάπτυξης της Γερμανίας. Επιπλέον, αυτή η συνεχής καθημερινή ροή –συχνά μισογεμάτων– μεταφορικών μέσων προκαλεί την αύξηση των εκπομπών αερίων που συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, εντείνοντας ακόμα περισσότερο τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
«Ψίθυροι στη σιωπή του χρόνου». Ένας καταξιωμένος φωτογράφος καταγράφει εικόνες προσφυγιάς και αβέβαιων περασμάτων, αναζητεί τον λυρισμό της διαφορετικότητας, την ελπίδα στην τέχνη και εξηγεί τη σύνδεση της ποίησης με τη φωτογραφία. «Θεωρώ πολύ μεγάλο λάθος να προσπαθούμε σε όλο μας το βίο να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή, χωρίς στην πραγματικότητα να ζούμε καλύτερα», σημειώνει, ανάμεσα σε άλλα, ο Δημήτρης Κοιλαλούς στη συνέντευξή του στη «σχεδία».
«Η ποίηση ως σανίδι σωτηρίας». Ένας δραστήριος ηθοποιός μιλάει στη «σχεδία» για τη δύναμη του ποιητικού λόγου, τη γοητεία που του ασκεί η προσήλωσή του στο θέατρο και δίνει τη δική του ερμηνεία για την αποτυχία του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου. «Το θέατρο είναι το άλλοθι να διαβάζω, να γράφω και να απαγγέλλω ποίηση χωρίς να ντρέπομαι ότι είναι γραφικό, παρωχημένο ή κουλτουριάρικο αυτό που μ’ αρέσει», επισημαίνει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης.
«Το αέναο κυνήγι της ουτοπίας». Είκοσι χρόνια από τη γέννησή του, τα μέλη ενός αγαπημένου χιπ χοπ συγκροτήματος μιλούν στη «σχεδία» για τη μαγική διαδικασία της έμπνευσης, το πείσμα που ουδέποτε τους παράτησε, την πολιτική διάσταση του έργου τους, καθώς και την αποφασιστικότητά τους να μη μείνουν σιωπηλοί. «Με τις μικρές μας δυνάμεις, “έστω ανάπηροι, δείχνουμε τα χέρια μας”, για να θυμηθούμε και τον Αναγνωστάκη. Και κρίνουμε για να κριθούμε. Αδρανείς και σιωπηροί δεν υπήρξαμε, όμως, ποτέ», υπογραμμίζουν οι Social Waste.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να εκτρέφουμε πρόβατα, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης ασκείται στην τέχνη της συνομιλίας. Ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος παρακολουθεί την πορεία ενός αθλητικού ταλέντου, ενώ οι μουσικοί και αδέρφια Αντώνης και Θοδωρής Ξηντάρης αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Οι φακοί του Χρήστου Παπαχρήστου και του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφουν μεσημεριανά και βραδινά στιγμιότυπα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι μιας πειραϊκής γειτονιάς όπου η εργατική ιστορία της περιοχής διασταυρώνεται με τις μνήμες της γενοκτονίας των Αρμενίων, ενώ δοκιμάζουμε ντερούνι από μία Ουκρανή, την οποία θα φέρει στη χώρα μας η αγάπη της για την οικογένειά της, εγκαταλείποντας το όνειρό της να γίνει οικονομολόγος. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #70 της «σχεδίας» (Μάιος 2019), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από τη Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου 2019.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!