Οι κεντρικές τράπεζες της καπιταλιστικής Δύσης για να αντιμετωπίσουν τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 είχαν προχωρήσει τότε σε αλλεπάλληλες μειώσεις επιτοκίων και μεγάλα πακέτα στήριξης των τραπεζών και ρευστότητας στην οικονομία (ποσοτική χαλάρωση κατά την ΕΚΤ).
Τότε, τα μέτρα αυτά, τα οποία πράγματι συγκράτησαν την κρίση, χωρίς όμως να την επιλύσουν, χαρακτηρίζονταν προσωρινά και κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες διατείνοντο ότι γρήγορα θα επιστρέψουν στην “κανονικότητα”.
Είμαστε στο 2019, έντεκα χρόνια μετά, κι αυτή η “κανονικότητα” δεν έχει υπάρξει, ενώ τα μέτρα αυτά του 2008, ιδιαίτερα της χορήγησης συνεχούς ρευστότητας, συνεχίζονται ασταμάτητα. Τρισεκατομμύρια έχουν “σπαταληθεί” με νεοτυπωμένο χρήμα χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Προχθές, μάλιστα, η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) ανακοίνωσε, πρώτη φορά μετά από έντεκα χρόνια, μείωση κατά 2,25% των επιτοκίων δανεισμού στο 2-2,5%, ενώ θα ακολουθήσει με μείωση των επιτοκίων και η ΕΚΤ, η οποία θα τη συνοδεύσει και με νέο πακέτο ρευστότητας (ποσοτικής χαλάρωσης), την ίδια ώρα που η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας συνεχίζει να διατηρεί τα επιτόκιά της σε -ιστορικά σε διάρκεια- χαμηλά επίπεδα.
Η προαναγγελθείσα “κανονικότητα” όχι μόνο δεν έχει επέλθει αλλά και η δυτική οικονομική στασιμότητα παρατείνεται και μοιάζει έτοιμη να γνωρίσει νέες μέρες δόξας και πιθανότατα νέας οικονομικής ύφεσης.
Τα παραδοσιακά εργαλεία των επιτοκίων και των ενέσεων γιγάντιων ποσοτήτων νέου χρήματος μοιάζουν να μη μπορούν να δώσουν αναπτυξιακή πνοή και ζωντάνια στον γερασμένο και παρηκμασμένο δυτικό καπιταλισμό.
Η κρίση του φαίνεται να είναι πολύ βαθιά και ωθεί τις εξελίξεις σε έναν “παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο”, ο οποίος, αντί να δίνει διέξοδο, κλιμακώνει τα αδιέξοδα.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε να καταρρέουν εξ αυτού τα διεθνή χρηματιστήρια και πρώτα απ’ όλα τα ευρωπαϊκά.
Μάλλον, είμαστε στην αρχή συγκλονιστικών ανακατατάξεων και μεγάλων ανατροπών της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής ισχύος.
Το ερώτημα για την Ελλάδα είναι αμείλικτο: Ποιο συμφέρον έχει να γίνεται όλο και περισσότερο δορυφορικό και νεοαποικιακό εξάρτημα μιας παρακμάζουσας βαθιά διαιρεμένης, σε οικονομική καχεξία και πολιτική υποβάθμιση, καπιταλιστικής Δύσης;
Η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν πολιτιστικά, ιστορικά, ακόμα και κοινωνικά και οικονομικά “κανονική” Δύση, με την έννοια που πήρε ο όρος αυτός.
Ήρθε η ώρα η χώρα μας να αναζητήσει νέους προσανατολισμούς και νέες ισορροπίες, προσεγγίζοντας με ένα δυναμικό άνοιγμα την “Ανατολή” (BRICS και ιδιαίτερα Ρωσία, Κίνα και Ινδία, κ.λπ.).
Αυτοί οι νέοι προσανατολισμοί και οι νέες ισορροπίες, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία και εμφανίζει μια νέα εικόνα, όπου η “Ανατολή” αποκτά ένα νέο ειδικό βάρος και σιγά-σιγά την πρωτοκαθεδρία, αποτελούν για την Ελλάδα τη διέξοδο για την οικονομική της ανάπτυξη και την ασφάλειά της.
