Διαβάζοντας κανείς τις κυβερνητικές εφημερίδες αποκομίζει το συμπέρασμα πως στη χώρα μας έγινε ξαφνικά ένα θαύμα. Όλα μπήκαν σε μια τάξη σε χρόνο μηδέν, έχουμε πια ένα συγκροτημένο και στιβαρό κυβερνητικό σχήμα, πλουραλιστικό -από ακραίο ΠΑΣΟΚ μέχρι Ακροδεξιά- και με άφθονα ντοκτορά από καλά ξένα πανεπιστήμια.
Οι αγραβάτωτοι του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια θεατές της κυβέρνησης, μπορούν να αρκεστούν σε μερικά κακεντρεχή σχόλια. Π.χ. για το γκλαμουράτο κιτς της ορκωμοσίας, το «life style» των κυριών κ.λπ. Γιατί ως αντιπολίτευση θα τα βρουν σκούρα. Θα δουν τη δική τους πολιτική να εφαρμόζεται, με άμεσο και ωμό τρόπο, με νόμο και τάξη. Δηλαδή καταστολή. Και θα περιοριστούν στην επιφάνεια, όχι στην ουσία. Αν κάνουν κριτική επί της ουσίας, θα είναι σαν να κάνουν αντιπολίτευση στο πρόγραμμά τους.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, ο παγκόσμιος νεοφιλελευθερισμός και η πραγματική παγκόσμια διακυβέρνηση εκφράζονται στην Ελλάδα από το δίπολο πολιτικό σύστημα Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Στον ορατό ορίζοντα αυτά τα δύο κόμματα θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το έχει καταλάβει καλά. Ποια Αριστερά και κουραφέξαλα. Με όλα τα αζιμούθια, ρότα για την ανασυγκρότηση του εναλλακτικού πόλου της Ν.Δ. Και με στόχο την επιδίωξη νέας κυβερνητικής τετραετίας.
Για όσους επιμένουν να είναι ακόμα αριστεροί, σήμερα πια άστεγοι και πλάνητες, όταν ακούν όλες τις βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης περί «ανάπτυξης» ή «επενδύσεων», διαπιστώνουν έναν ακόμα μύθο για λαϊκή κατανάλωση. Ένα ακόμα παραμύθι για ένα κοινό που δεν καταλαβαίνει από πολιτική, αλλά γοητεύεται από το τηλεοπτικό της θέαμα.
Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: Πού και πότε μια μικρή χώρα μπόρεσε να αναπτυχθεί μόνη της, διέθεσε τον πλούτο της για το καλό του λαού και κατόρθωσε να επιζήσει; Ή να θέσουμε το ερώτημα διαφορετικά: Πότε οι άρχοντες του πλανήτη άφησαν μια χώρα να αναπτυχθεί και να υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα και όχι αυτά των ιμπεριαλιστών; Και εδώ η Ιστορία μας δίνει πολλά παραδείγματα.
Βέβαια αυτά δεν τα μαθαίνουμε στα σχολειά. Κατά κανόνα τα επίσημα εγχειρίδια της Ιστορίας δικαιώνουν το σημερινό καθεστώς. Γι’ αυτό αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν ιστορικά γεγονότα, έτσι που η Ιστορία να δικαιώνει το παρόν.
Ας ανατρέξουμε λοιπόν λιγάκι στο παρελθόν. Να ανασύρουμε από τη λήθη την ιστορία της Παραγουάης που είναι λίαν διδακτική. Στον επαναστατικό 19ο αιώνα, που πολλές χώρες, με το όπλο στο χέρι, απέκτησαν την ελευθερία τους, συγκαταλέγεται και η Παραγουάη. Από το 1814 είναι μια ελεύθερη χώρα, που επέλεξε μια διαφορετική πολιτική, αντίθετη των υπόλοιπων χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Πριν από τη σημερινή παγκοσμιοποίηση υπήρχε και μιαν άλλη. Αυτή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, που ήταν η πρώτη παγκόσμια δύναμη. Όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είχαν υποταχθεί στο δόγμα «της ελεύθερης αγοράς». Αυτό σήμαινε πως όλος ο πλούτος της χώρας θα πήγαινε στην Αγγλία και σε αντάλλαγμα η χώρα θα γινόταν μια αγορά για τα βρετανικά προϊόντα. Όποια προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας απαγορευόταν δια ροπάλου.
Η Παραγουάη έκλεισε τα σύνορά της στον ιμπεριαλισμό. Δήμευσε τις μεγάλες περιουσίες και μοίρασε τη γη στους αγρότες. Η μεταρρύθμιση αυτή είναι αντίστοιχη με τις πιο προχωρημένες αγροτικές μεταρρυθμίσεις του 20ου αιώνα.
Μέσα σε είκοσι χρόνια η χώρα αναπτύχθηκε βιομηχανικά, απέκτησε ένα πλήρες σιδηροδρομικό δίκτυο, βαριά βιομηχανία, ναυπηγεία και ανέπτυξε τεχνολογία. Καταπολεμήθηκε ο αναλφαβητισμός, γενικεύτηκε η δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Η σπουδάζουσα ελίτ μπορούσε να φοιτήσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Όσοι είχαν επισκεφθεί την Ασουνσιόν, την πρωτεύουσα της χώρας, είχαν εντυπωσιαστεί από την έλλειψη φτώχειας, την καθαριότητα, την ευημερία και το άψογο της λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών. Σε πλήρη αντίθεση με την υπόλοιπη ήπειρο.
Η Αγγλία, όπως ήταν φυσικό, δεν ενθουσιάστηκε με αυτή την εξέλιξη και οργανώνει και χρηματοδοτεί έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων. Η Αργεντινή, η Βραζιλία και η Ουρουγουάη δημιουργούν μια τριπλή συμμαχία.
Η Τράπεζα του Λονδίνου, οι Baring Brothers και ο Ρότσιλντ τούς δίνουν απεριόριστη οικονομική βοήθεια και σύγχρονο εξοπλισμό. Έξι χρόνια κράτησε η ηρωική αντίσταση της Παραγουάης. Συμμετείχαν γυναίκες και παιδιά που φόραγαν ψεύτικες γενειάδες. Και η τριπλή συμμαχία κερδίζει τον πόλεμο με γενοκτονία.
Το 60% του πληθυσμού της χώρας εξολοθρεύτηκε. Και οι εννιά στους δέκα άντρες σκοτώθηκαν. Και αυτοί που επέζησαν πέθαναν από πείνα. Η παραγωγή είχε καταστραφεί από τον πόλεμο. Όλες οι υποδομές της καταστράφηκαν και όλη η Παραγουάη έγινε κρανίου τόπος.
Και έτσι μπαίνει η Παραγουάη στην «ελεύθερη αγορά» και εντάσσεται στον «πολιτισμένο κόσμο του ιμπεριαλισμού». Από το 1871 που τέλειωσε ο πόλεμος, η Παραγουάη μέχρι σήμερα δεν έχει ορθοποδήσει.
