Ως δεδομένη παρουσιάζεται πλέον η με (διαδικασίες fast track) ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Κι είναι αλήθεια πως σε αυτή τη συγκυρία δε διαφαίνεται στον ορίζοντα κάτι που θα μπορούσε ουσιαστικά να την αποτρέψει: ούτε τα «άσφαιρα» ενδοκυβερνητικά πυρά (όπως συμβαίνει με την περίπτωση Σκουρλέτη), ούτε οι προαναγγελίες απεργιών εκ μέρους κάποιων, απαξιωμένων ομολογουμένως στη συνείδηση της κοινωνίας, συνδικάτων (όπως με την περίπτωση της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ).
Πολλώ δε μάλλον, φαντάζει ακόμη περισσότερο αναπόφευκτη, αν λάβει κανείς υπόψη την ανθρωπογεωγραφία της σημερινής Βουλής, όπου η αξιωματική αντιπολίτευση επιτίθεται στην κυβέρνηση επειδή δεν προχωράει με ιδιαίτερη ζέση το εν λόγω ξεπούλημα. Είναι σαφές, όμως, πως ακόμη και στις πλέον σφοδρές δημόσιες αντιπαραθέσεις τους, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι η ΝΔ έχουν και στο συγκεκριμένο ζήτημα κοινή συνισταμένη. Άλλωστε, ακόμη κι ο «αντάρτης» Πάνος Σκουρλέτης ήταν στο επίμαχο χθεσινό άρθρο του κάτι παραπάνω από σαφής: «Δεν είμαι οπαδός παρωχημένων αντιλήψεων που δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές που έχουν συμβεί στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέλος, ούτε υπερασπίζομαι μονοπωλιακές καταστάσεις και ξεπερασμένα μοντέλα περασμένων δεκαετιών».
Από την άλλη, φαντάζομαι πως τόσο ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών όσο κι όλοι όσοι φλερτάρουν, περισσότερο ή λιγότερο φανατικά, με «σύγχρονες» αντιλήψεις, όπως η εκποίηση της ΔΕΗ, έχουν υπόψη τους τα «λαμπρά» αποτελέσματα που είχε η πρώτη σχετική απόπειρα μερικής απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας. Δεν έχουν περάσει, άλλωστε, παρά μόλις δυο μήνες από την ολοκλήρωση της δίκης για το σκάνδαλο Energa-Hellas Power, το οποίο ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο με ένα ποσό άνω των 250 εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή, μια μικρή έρευνα σχετικά με τα τεκταινόμενα σε ό,τι αφορά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων (κι όχι μόνο) αρκεί για να «ξετρυπώσει» κανείς ανάλογα παραδείγματα. Το πλέον πρόσφατο έρχεται από την Αλβανία, όπου το σκάνδαλο της παραχώρησης του διαχειριστή ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας στην Τσεχική εταιρεία CEZ φέρεται να έχει κοστίσει στο κράτος περί τα 500 εκατομμύρια ευρώ.
Όπως κι αν το δει κανείς πάντως, η άκριτη ιδιωτικοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας αποτελεί από μόνη της οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα. Όχι μόνο γιατί η ορθή, υπό δημόσιο έλεγχο, διαχείρισή τους είναι ζωτικής σημασίας για την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη, αλλά κυρίως γιατί διασφαλίζει με τρόπο ουσιαστικό την κοινωνική συνοχή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (Βουλγαρία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία), όπου δοκιμάστηκαν τα «οφέλη» του μοντέλου της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας, πλέον ακολουθείται (ή εξετάζεται σοβαρά) η αντίστροφη διαδικασία. Την ίδια στιγμή, «βγάζουν μάτι» σε αρκετές περιπτώσεις οι σοβαρές συνέπειες, που απορρέουν από την ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς: στην Καλιφόρνια οι ιδιωτικές εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος συμφώνησαν μεταξύ τους (δημιούργησαν καρτέλ κατά το κοινώς λεγόμενον) για μειωμένη παραγωγή με στόχο την αύξηση των τιμών.
Δεν μπορώ να ξέρω λοιπόν πόσο «προχωρημένες» απόψεις μπορεί να ασπάζεται ο Πάνος Σκουρλέτης, ούτε θέλω να διανοηθώ την πολιτική λογική μέσα από την οποία ο Κωστής Χατζηδάκης θεωρεί ευλογία και αυτό το επικείμενο πλιάτσικο. Προφανώς κανένας από τους δυο δε θεωρεί το ρεύμα κοινωνικό αγαθό, όπως άλλωστε είχε με περισσή σιγουριά ξεκαθαρίσει πριν από λίγα χρόνια ο Μιχάλης Ταμήλος, καλώντας μας, στην ανάγκη, να ζήσουμε με λάμπες, όπως συνέβαινε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τώρα που το σκέφτομαι η δικαίωσή του ίσως και να μην αργεί..
