Εάν οι εφημερίδες μπουν στη «λογική» του διαδικτύου, τότε, κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Ο λόγος όχι για την άμεση πληροφόρηση, που ενίοτε είναι επαναστατική (Μαγκρέμπ λ.χ., Ζαπατίστας, Δεκέμβρης 2008 στην Ελλάδα κ.ά.), αλλά για τη διάλυση της σιωπής (σιωπή: λέμε μόνο τα στοιχειώδη και ουσιαστικά και αποφεύγουμε εντυπωσιοθηρίες, εξυπνακισμούς και δήθεν «ελευθεριότητα»).
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο κάθε πικραμένος και ο κάθε ημιεγγράμματος δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στην επικοινωνιοσφαίρα χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το έρμα της επικοινωνίας.
Ποιο είναι αυτό το έρμα; Ποιος μπορεί να ξέρει σήμερα; Και γιατί να μην υπάρχει αυτό το δικαίωμα, παρακαλώ;
Είναι ηλεκτρονικό, λένε, το μέλλον του Τύπου. Και, πάλι, τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν χρειάζεται το συντακτικό και η γραμματική της πληροφορίας; Είναι πιθανό.
Οπως επίσης είναι δυνατό να μη χρειάζεται η επίκληση αρχαίων και νεότερων κειμένων για την ενδυνάμωση μιας πρότασης -συνήθως οι προτάσεις, πολιτικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές είναι για τα πανηγύρια. Οχι; Μπα; Εάν είχαν μια δυναμική θα ήσαν εθνικές προτάσεις, ήγουν διακοσμικές και πλανητικές, λαμπρές και κοντά στην ουσία ή στο νόημα της καθημερινής επαφής.
Ο Τύπος δεν είναι μόνο για άμεση πληροφόρηση και ίσως για μια απόλαυση της διαδικασίας της ανάγνωσης -είναι για να ξύνει πληγές και να προκαλεί με ευγένεια και ευσέβεια τον αναγνώστη στη γιορτή της σύγκρουσης ιδεών (έστω ιδεοληψιών, θρησκειών, ανοησιών και όλων των βερμπαλισμών της «δημοκρατίας») -σιγά μην πνιγούμε από τον τόσο αέρα ελευθερίας και δημοκρατίας (και δικαιοσύνης) που μας περιβάλλει.
Το θέμα είναι: μπορεί να μπει ένας φραγμός στην κατρακύλα της διαδικτυακής μεταμόρφωσης της εφημερίδας; (Διότι περί κατρακύλας πρόκειται και εάν αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, ας πάψουμε τουλάχιστον να μινυρίζουμε για τη συρρίκνωση του αναγνωστικού, τάχα, κοινού.)
Βεβαίως το κοινό (και κυρίως οι «ειδήμονες») άλλα έχουν στο μυαλό τους, αποκλειστικά τούτο: δεν υπάρχει «μέλλον» για τις εφημερίδες -όλα τα άλλα είναι ρομαντικούρες και ποιητικούρες (δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς την [μειοτική, προδήλως] παραποίηση)· οφείλουμε λοιπόν να «μετεξελιχθούμε» σε «εναέριες» μορφές γραφής και να ακολουθούμε την πραγματικότητα την ώρα που «συμβαίνει».
Το γεγονός, το γεγονός, προτού καν «γίνει»… Αλλά έτσι χάνεται κάθε νοστιμιά, κάθε παιδεία και, αναμφιβόλως, πάσα επίπονη και αναλυτική διεργασία κειμένου.
