Ο Σαλβίνι επιμένει ότι η Ιταλία θα πρέπει να υιοθετήσει τα λεγόμενα “μικρά ομόλογα εσωτερικής χρήσης”, ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης και χωρίς επιτόκιο, με τα οποία το ιταλικό δημόσιο θα μπορούσε να αποπληρώσει ένα μέρος των χρεών του προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τους πολίτες. Στα σχέδια της Λέγκας του Σαλβίνι τα ομόλογα αυτά θα μοιάζουν με τα σημερινά χαρτονομίσματα του ευρώ και όποιος τα αποκτήσει, θα μπορεί να αγοράζει τρόφιμα στα σούπερ μάρκετ, να πληρώνει σε εστιατόρια ή να βάζει βενζίνη.
Η ΕΚΤ φέρνει αντιρρήσεις στο σχέδιο αυτό, θεωρώντας ότι έτσι η Ιταλία θα εισάγει ένα παράλληλο νόμισμα δίπλα στο ευρώ, πράγμα που αντίκειται στους κανόνες της ευρωζώνης.
Δεν ξέρουμε τι κατάληξη θα έχει αυτή η υπόθεση στην υπερχρεωμένη, σε στασιμότητα και σε αδιέξοδο Ιταλία.
Ένα είναι βέβαιο: το λεγόμενο παράλληλο νόμισμα δεν μπορεί να γίνει αφετηρία για θετικές λύσεις στην Ιταλία, οι οποίες και αυτές θα πρέπει να αναζητηθούν σε προοδευτική κατεύθυνση.
Αντίθετα, το παράλληλο νόμισμα με εκείνη ή την άλλη μορφή, σε εκείνη ή την άλλη έκταση, αυτό που θα κάνει είναι να δημιουργήσει ένα υποβαθμισμένο και σε συνεχή υποτίμηση νόμισμα για τους φτωχούς, ενώ το ευρώ θα είναι το νόμισμα για τους πλούσιους.
Αυτό που χρειάζεται η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα, είναι καθαρές λύσεις: Εθνικό νόμισμα υποχρεωτικής κυκλοφορίας και παντού, προοδευτικές πολιτικές ανασυγκρότησης, σχέδιο παραγωγικών επενδύσεων και ανάπτυξης, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και δίκαιη διανομή του πλούτου.
Στην ευρωζώνη δεν υπάρχει μέλλον, όπως δεν έχει μέλλον ούτε και η ίδια η ΕΕ.
