…που αγγίζει τα όρια του διαμελισμού.
Η ισχυροποίηση του Αμερικανοκεντρισμού στην αντίληψη, συνδυάζεται με μια προσαρμοσμένη – επικαιροποιημένη ρητορική για τις διεθνείς σχέσεις, από μια υπερδύναμη που συνειδητοποιεί πως το μεγαλείο της μονοκρατορίας παρήλθε ανεπιστρεπτί, και οφείλει να χτίσει μέσα από μια διαφορετική διαχείριση τις στρατηγικές της συμμαχίες…
Τα απόνερα αυτής της τροποποιημένης αμερικανικής αντίληψης για τη Γεωστρατηγική και τις διεθνείς σχέσεις, η εγγύς και ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά, τα βιώνει με το δικό της δραματικό τρόπο, και η επιπρόσθετη παρατήρηση είναι πως η χώρα μας είναι παραδομένη με όρους πραγματικής δουλοπρέπειας στην περιδίνηση τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών και ανακατατάξεων.
Η παρέμβαση Τραμπ στη Γενική συνέλευση του ΟΗΕ, δεν υπήρξε απλά ένα γεγονός που καταγράφεται στην ειδησεογραφία, αλλά μια απολύτως στοχευμένη διαχείριση, που προσδίδει διεθνή θεσμική υπόσταση στην τροποποιημένη στρατηγική αντίληψη των ΗΠΑ για τις Διεθνείς σχέσεις.
Πρόκειται για μια αντίληψη που κατά βάσιν δεν είναι καινούρια, αφού αναβιώνει τα προπολεμικά Αμερικανικά στάνταρντ και χαρακτηριστικά, αλλά το αποτύπωμά της αυτή τη φορά θα είναι καταλυτικό, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης αστάθειας, κι αυτό για τέσσερις κυρίως λόγους:
- Πρώτον, γιατί δεν στοιχίζεται πίσω από αυτή την αντίληψη το σύνολο, αλλά ένα τμήμα του βαθέως αμερικανικού κατεστημένου – ενδεχομένως το πιο διορατικό – κι αυτό μοιραία θα συνοδεύεται από συγκρούσεις, πριν απ’ όλα στο ίδιο το εσωτερικό των ΗΠΑ, οι οποίες ΟΥΤΕ ευθύγραμμες θα είναι, ΟΥΤΕ το παρασκήνιο θα τους αρκεί για να εκτονώνονται.
- Δεύτερον, γιατί το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται, δεν έχει χαρακτηριστικά μετασυγκρουσιακής αναμόρφωσης, επομένως οι δραματικοί επαναπροσδιορισμοί στην κυρίαρχη στρατηγική μιας υπερδύναμης, μοιραία θα επιφέρουν ανατροπές και σε θεσμοθετημένους μηχανισμούς άσκησης κυριαρχίας και ελέγχου.
Πρόκειται για μια διεργασία πολυσύνθετη, ενδεχομένως ΚΑΙ απρόβλεπτη, που ενεργοποιεί δυναμικές πρωτίστως ανταγωνιστικές με πρόδηλη την ιμπεριαλιστική τους φυσιογνωμία, σε μια ιστορική εποχή που φιλόδοξοι πρωταγωνιστές διεκδικούν μερίδιο στην αναδιανεμούμενη γεωπολιτική πίτα, και ρόλο στην εποχή των μεταμοντέρνων συγκρούσεων και ανταγωνισμών.
- Τρίτον, γιατί η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου έχει ωριμάσει ανεπίστρεπτα, και ταυτόχρονα με αυτό, παράλληλα με τους κορυφαίους, υπάρχουν και μια σειρά ισχυροί περιφερειακοί παίχτες που επίσης διεκδικούν ρόλο ευρύτερο και μάλιστα με πολλαπλά οχήματα (εμπόριο, ενέργεια, θρησκευτική και πολιτισμική ομοιογένεια κλπ.).
- Τέταρτον, γιατί οι αναπόφευκτες ανατροπές, που θα επεκταθούν και σε ενοποιητικά κατασκευάσματα της μεταπολεμικής εποχής, δρομολογούνται σε περιβάλλον καθολικής υποχώρησης του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο είναι προφανές ότι ροκανίστηκε για να μην επανέλθει, μέχρι τουλάχιστον να ολοκληρωθεί η διαδικασία της γενικευμένης γεωπολιτικής αναμόρφωσης που έχει ήδη ενεργοποιηθεί. Αλλά και όταν επανέλθει, είναι βέβαιο πως οι όροι, οι κανόνες, οι φορείς αλλά και ο τρόπος της άσκησής του, θα είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτό που γνωρίσαμε μεταπολεμικά.
Για πολλούς, η παρέμβαση Τραμπ εξελήφθη ως μια «ωδή στον Εθνισμό» και ως «αποφασιστικό χτύπημα στην Παγκοσμιοποίηση». Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που επιδιώκει να πλασάρει το πολιτικό μάρκετινγκ.
Αυτό το οποίο επιχειρείται να εμφανιστεί ως «ωδή στον Εθνισμό», δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ο διακριτός τρόπος προσέγγισης με τον οποίο επιχειρεί το Αμερικανικό κατεστημένο να οριοθετήσει τις στρατηγικές του προτεραιότητες από τη μια… αποτολμώντας παράλληλα και μια ανάγνωση στις κυρίαρχες δυναμικές του σύγχρονου κόσμου.
Η συγκεκριμένη αποστροφή του λόγου του κ. Τραμπ, η οποία τροφοδότησε ποικίλες αναγνώσεις, ήταν η εξής: «Ποτέ δεν θα παραδώσουμε την αμερικανική κυριαρχία σε μια μη εκλεγμένη, ανεξέλεγκτη παγκόσμια γραφειοκρατία».
Και επίσης: «Τα κυρίαρχα και ανεξάρτητα έθνη είναι το μόνο όχημα όπου η ελευθερία έχει επιζήσει ποτέ, η δημοκρατία έχει αντέξει ποτέ, ή η ειρήνη έχει ευημερήσει ποτέ. Και πρέπει να προστατέψουμε την κυριαρχία μας και την αγαπημένη μας ανεξαρτησία πάνω απ’ όλα».
Ο κ. Τραμπ λοιπόν και τα συγκροτημένα συμφέροντα που τον στηρίζουν, έκανε τα αυτονόητα:
Πρώτον: Να επαναφέρει την έννοια του εθνικού προστατευτισμού προκειμένου να οχυρώσει την Αμερικανική οικονομία στο εμπόριο και στην παραγωγή, αλλά αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πόλεμος ενάντια στην πολυδαίδαλα θεσμοθετημένη Παγκοσμιοποίηση. Είναι ένα στοίχημα με αναφορές στη μάχη τη συναλλαγματική, στη μάχη των ισοζυγίων, στη μάχη για την επανεκκίνηση των Ντιτρόιτ που κατέρρευσαν κοκ.
Δεύτερον: Να διαπιστώσει πως η δυναμική της αποδόμησης των ενοποιήσεων και της ενδυνάμωσης της ιδέας του Έθνους – Κράτους αναγορεύεται σε κυρίαρχη, άρα οφείλει να την ενστερνιστεί ή τουλάχιστον να μη την παραβλέψει στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς του.
Τρίτον: Να διαχειριστεί «δημιουργικά», και φυσικά για λογαριασμό των ΗΠΑ, το συνδυασμό των εθνικά προστατευτικών αντιλήψεων στην Οικονομία, με τις μεγαλοστομίες περί Εθνών, θεωρώντας ότι στις νέες συνθήκες, οι πολυπόθητες στρατηγικές συμμαχίες χτίζονται και μέσα από τη δουλοπρέπεια των κυβερνήσεων, χωρίς να χρειαστεί μια υπερδύναμη να εναντιώνεται επικοινωνιακά στην δυναμική των Εθνών (προφανώς για να μπορεί ευκολότερα να την μετατρέψει σε αυταπάτη, αγοράζοντας χρήσιμο γεωπολιτικό χρόνο δεκαετιών).
Κατά τα λοιπά, οι μεγαλοστομίες περί του «μεγαλείου των ανεξαρτήτων Εθνών», προφανώς επισφραγίζονται και από τις σχετικές του δηλώσεις για την Βενεζουέλα όπου αναφερόμενος στον Μαδούρο, «προέτρεψε» ουσιαστικά τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας να προβούν σε πραξικόπημα για την ανατροπή του. “Πρόκειται για ένα καθεστώς που θα μπορούσε ειλικρινά να ανατραπεί πολύ γρήγορα από τον στρατό αν οι στρατιωτικοί αποφάσιζαν να το κάνουν” είπε χαρακτηριστικά.
Φυσικά, οι σχεδιασμοί για αμερικανική επέμβαση και εν τέλει πολεμική εμπλοκή στη Συρία, στο Ιράν και αλλού, παραμένουν ψηλά στην Ημερήσια Διάταξη της Αμερικανικής αντίληψης για την «ανεξαρτησία των Εθνών»…
Η ισχυροποίηση επομένως του Αμερικανοκεντρισμού στην αντίληψη, συνδυάζεται με μια προσαρμοσμένη – επικαιροποιημένη ρητορική για τις διεθνείς σχέσεις, από μια υπερδύναμη που συνειδητοποιεί πως το μεγαλείο της μονοκρατορίας παρήλθε ανεπιστρεπτί, και οφείλει να χτίσει μέσα από μια διαφορετική διαχείριση τις στρατηγικές της συμμαχίες.
Σημείο κλειδί σε αυτή την νέα αντίληψη ενδυνάμωσης του Αμερικανοκεντρισμού, δεν είναι μονάχα η αποχώρηση ή οι απειλές αποχώρησης των ΗΠΑ από διεθνείς συμφωνίες(εμπορικές, ελέγχου εξοπλισμών, στρατηγικής διάταξης κ.ά)…
Είναι κυρίως η συστηματική ανοχή έως και η πρωταγωνιστική εμπλοκή σε φαινόμενα και πρακτικές που συνιστούν δραστική υποχώρηση του Διεθνούς Δικαίου ή ακόμη και ο απροκάλυπτος ευνουχισμός των φορέων άσκησης και θεματοφυλακής τους, με τρόπο που να υπηρετούνται κυρίαρχες αμερικανικές και άλλες επιδιώξεις.
Έτσι, η ουσιαστική μετάλλαξη του ΟΗΕ σε εργαλείο άσκησης πολιτικών διευκόλυνσης κυριαρχίας, η σε θεματοφύλακα αφωνίας κατά την τέλεση εξόφθαλμων και προκλητικών ανομιών έως και δολοφονικών επεμβάσεων, είναι το χαρακτηριστικό, όντας και κορυφαίο, σύμπτωμα αυτού του επικίνδυνου θεσμικού εκφυλισμού.
Τα απόνερα αυτής της τροποποιημένης αμερικανικής αντίληψης για τη Γεωστρατηγική και τις διεθνείς σχέσεις, η εγγύς και ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά, τα βιώνει με το δικό της δραματικό τρόπο, και η επιπρόσθετη παρατήρηση είναι πως η χώρα μας είναι παραδομένη με όρους πραγματικής δουλοπρέπειας στην περιδίνηση τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών και ανακατατάξεων.
Πίσω από τις πομπώδεις και υποκριτικές κραυγές, για την περίφημη δήθεν γεωπολιτική της αναβάθμιση, όπως και για την αναγόρευσή της σε νησίδα ασφαλείας μέσα σε μια ταραγμένη περιοχή, αυτό που κρύβεται είναι…
- Πολύ ψέμα…
- Απροκάλυπτος ενδοτισμός…
- Απόλυτη καταρράκωση κάθε έννοιας εθνικής αξιοπρέπειας…
- Ροκανισμένη πλήρως εθνική κυριαρχία. Και…
- Απροκάλυπτη μεταβολή ακόμη και στη φυσιογνωμία της ίδιας της κυριότητας ζωτικού εθνικού χώρου.
Από την καθ’ όλα ζημιογόνα πολιτική των αγωγών μέσα από την οποία η πατρίδα μας ουσιαστικά διχοτομείται, μέχρι το εξευτελιστικό έκτρωμα των Πρεσπών οι συνέπειες του οποίου έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν απειλητική την εμφάνισή τους ακόμη και πρίν από την τυπική του επικύρωση…
Από την φοβική διαχείριση των εθνικών μας προτεραιοτήτων στη Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο, μέχρι και την καθολική μετατροπή ολόκληρης της επικράτειας σε μια απέραντη «βάση εφόρμησης» για όλους τους βρώμικους σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ…
Αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο φρόντισε ο κ. Πάιατ… Αλλά και ο κ. Κοτζιάς καθ’ υπόδειξη κατ’ απαίτηση του κ. Πάιατ να αποδείξουν πως αντιλαμβάνεται στην πράξη η κυβέρνηση των ΗΠΑ το να «τιμά το δικαίωμα κάθε Έθνους στο κυρίαρχο των αποφάσεων που το αφορούν»… μέχρι την πρακτική με την οποία φροντίζουν τα εγχώρια ανδρείκελα να αποκαθηλώσουν κάθε έννοια που παραπέμπει σε υγιή εθνικό συμβολισμό, από τη Θράκη μέχρι τα σχολικά βιβλία, και από την ακατάσχετη ιδεοληψία μέχρι το επικίνδυνο φαινόμενο του απροκάλυπτου Εθνομηδενισμού, τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι αβίαστα, και η πραγματική ανάγνωση των δηλώσεων Τραμπ για τα αφορώντα τη χώρα μας, παραμένει εξόχως εφιαλτική.
Τα Βόρεια σύνορα ανασυντάσσονται…
Μαζί τους αναδομούνται και οι στρατηγικές συμμαχίες… Μέσα σ’ αυτές ενσωματώνονται με τρόπο δραματικό οι κορυφαίες συγκρουσιακές αντιλήψεις που συναντώνται στην περιοχή, με προεξάρχουσες αυτές των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ρωσίας… Ομοίως ενδυναμώνονται οι υποβόσκοντες εθνικισμοί, οι επικίνδυνοι αλυτρωτισμοί, και οι μεγαλοϊδεατισμοί που αβαντάρονται από κάθε λογής καλοθελητές στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Τα Ανατολικά σύνορα έχουν τεθεί σε καθεστώς διαρκούς αμφισβήτησης…
Μαζί τους η ιδέα της ανατροπής των Συνθηκών, φλερτάρει όλο και πιο επίμονα με την επικαιρότητα, και φυσικά δεν φλερτάρει καθόλου τυχαία…
Η απάθεια με την οποία προσεγγίζουν οι ισχυροί μας σύμμαχοι αυτή την ιδέα, δεν συνιστά απλά πρόκληση αλλά αυτό που αποκαλύπτει πρωτίστως είναι δολιότητα και συνενοχή…
Την ίδια στιγμή, η εμπλοκή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των στρατηγικών υποδομών της χώρας στους επιθετικούς σχεδιασμούς των μακελάρηδων, καθιστά την Ελλάδα συμπρωταγωνίστρια και σε κάθε περίπτωση αυτουργό, σε πρακτικές που συνιστούν ανατροπή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Η πολυδιαφημισμένη λοιπόν νέα αντίληψη Τραμπ, προφανώς απαντά σε υπαρκτές ανάγκες των ΗΠΑ να διαχειριστούν επιθετικά και νικηφόρα μια σειρά από σύνθετες προκλήσεις…
- ΚΑΙ στο επίπεδο των εσωτερικών τους συγκρούσεων…
- ΚΑΙ σε αυτό του Διεθνούς ανταγωνισμού…
- ΚΑΙ βεβαίως στο ίδιο το περιβάλλον των ενδοσυμμαχικών τους αντιπαραθέσεων…
Προσβλέποντας σε ένα σημαντικό μερίδιο στην περίπλοκη και με ισχυρούς ανταγωνιστές γεωπολιτική σκακιέρα, μέσα σε έναν κόσμο του οποίου η φυσιογνωμία τροποποιείται δραματικά.
Η επιλογή ωστόσο της ντόπιας δουλοπρεπούς πολιτικής ελίτ, να αισθανθεί σπουδαία επειδή της επιτρέπουν να πλασάρεται ως μεριδιούχος στα ψίχουλα από το ατελείωτο φαγοπότι με κύριο μενού την πατρίδα μας, είναι μια αδιέξοδη και εξόχως επικίνδυνη επιλογή.
- Η Εξωτερική πολιτική της χώρας έχει καταρρεύσει, και στην πράξη λειτουργεί ως υποενότητα της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής.
- Η στρατηγική της υποδομή έχει εκποιηθεί… Έχει υποθηκευτεί στο Κατοχικό Υπερταμείο… Και ότι είχε απομείνει έξω από το Κατοχικό πλιάτσικο, έχει επί της ουσίας παραχωρηθεί στο Αμερικανοϊσραηλινό δολοφονικό σύμπλεγμα προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του μετώπου στο Μεσανατολικό, και το υπόλοιπο μέρος έχει κατά βάσιν κατασχεθεί με νομιμοφανή τρόπο, προκειμένου να υπηρετήσει και πάλι τους Αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς στο μεγάλο εμπορικό και γεωπολιτικό πρότζεκτ των Βαλκανίων.
- Η χώρα πρωταγωνιστεί και αποδέχεται πρακτικές κατάλυσης του Διεθνούς Δικαίου και ουσιαστικής της αυτοκατάργησης, ενώ την ίδια στιγμή απειλείται να πληρωθεί με το ίδιο ακριβό νόμισμα από τις επιθετικά αναθεωρητικές βλέψεις των γειτόνων.
Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο πρακτικών που την έχουν οδηγήσει σε δραματική περιθωριοποίηση, χωρίς λειτουργικές διεθνείς συμμαχίες, πλήρως στοχοποιημένη από τους σχεδιασμούς μικρών και μεγάλων αλλά σε κάθε περίπτωση επικίνδυνων εθνικισμών, και με ουσιαστικά ανύπαρκτη Εθνική ατζέντα.
Και αυτή η κατάντια, απεικονίζει την πραγματική της θέση ως «τιμώμενη γεωπολιτική οντότητα» σύμφωνα με τον κ. Τραμπ και το νέο γεωστρατηγικό πλανητικό του δόγμα.
Είναι φανερό πως μιλάμε για μια κατάσταση απόλυτης υποτέλειας και ευτελισμού…
Πίσω από την πλασματική εικόνα και τα παραμυθένια ταρατατζούμ, αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια χώρα η οποία συνιστά τον ορισμό της «γεωπολιτικής τρύπας», με μηδενική υπόσταση, σε ένα καθεστώς απολύτως θνησιγενές, που παρά τον πραγματικό εθνικό της πλούτο, δεν διαφέρει σε τίποτε από υποσαχάρια αποικία των Λεοπόλδων, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Αυτή είναι η Ελλάδα της χάρτινης ανάπτυξης…
- Με τους μισθούς των 300 ευρώ για τους ελάχιστους απασχολήσιμους νέους της…
- Με τους κατοίκους της να καταβάλουν νοίκι στην κατοχική διοίκηση, για να μπορούν να χρησιμοποιούν το σπίτι που απέκτησαν και είναι πληρωμένο με αίμα και ιδρώτα…
- Και με τους ντόπιους διαχειριστές της υποτέλειας, να καλούνται σύντομα να καταβάλουν έξτρα εθνικό τίμημα, για την συντήρηση των εγκαταστάσεων που έχουν παραχωρήσει στο εταιρικό και στρατιωτικό Αμερικανοϊσραηλινό σύμπλεγμα συμφερόντων.
Και αυτή είναι η εγγύς αλλά και η ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά, στην οποία η στρατηγική των ΗΠΑ αναμένεται να εκδηλωθεί με τον πλέον ακραίο και ανάλγητο τρόπο σε επόμενο χρόνο. Η χώρα μας βρίσκεται στο χώρο συνάντησης των ισχυρών γεωστρατηγικών αντιπαραθέσεων του πλανήτη, παραδομένη στις αυταπάτες ενός παρασιτικού προστατευτισμού που την αφυδατώνει και την οδηγεί στην απόλυτη παράλυση.
Ισχυροί ανταγωνισμοί… Επιθετικοί εθνικισμοί… Ανατρεπτικοί αναθεωρητισμοί και η καθολική υποχώρηση του Διεθνούς Δικαίου, τους πρώτους που απειλούν με αφανισμό, είναι τους δεδομένους, τους άβουλους, τους φοβικούς, τους άτολμους, τους παραιτημένους. Και αυτήν ακριβώς την Ελλάδα «οικοδομεί» η κυβέρνηση των υποτελών και των ατελεύτητων επικύψεων. Αυτή η Ελλάδα δεν έχει μέλλον…
- Αν δεν δραπετεύσει από την υποτακτικότητα και τον παρασιτισμό…
- Αν δεν αναζητήσει περπατησιά περηφάνιας μέσα από λειτουργικές πραγματικά στρατηγικές συμμαχίες που θα έχουν ορίζοντα, στόχο και πραγματικό ζητούμενο…
Τότε η «μαύρη γεωπολιτική τρύπα» που σχηματίζει με το περίγραμμά της, θα καταπιεί ότι δεν της αποσπάσουν οι επίδοξοι που καιροφυλακτούν ακόμη και για τον εδαφικό της διαμελισμό.
Να γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να «κλειδώσουν» τετελεσμένα, με τις υπογραφές της δουλοπρέπειας και της ταπείνωσης.
Αυτή η μάχη πρέπει να κερδηθεί τώρα, γιατί απλούστατα αύριο ίσως και να μην μπορεί να δοθεί πια με τους ίδιους όρους.
- Είναι μάχη αξιοπρέπειας για το λαό…
- Μάχη Επανεκκίνησης και επιβίωσης για τη χώρα…
- Μάχη για ν αποκτήσει επιτέλους αυτός ο τόπος ένα όραμα, που να οριοθετεί μια θέση αξιοπρέπειας στο γεωπολιτικό στερέωμα, ως πραγματική οντότητα και όχι ως παρασιτική απόφυση με ημερομηνία λήξης.
Είναι μάχη εξουσίας σε τελευταία ανάλυση… Μιας εξουσίας Δημοκρατικής – Πατριωτικής που θα τροποποιήσει τους όρους του παιχνιδιού, και με την κοινωνία πρωταγωνιστή θα επιχειρήσει να χαράξει μια διαφορετική πορεία για τον τόπο.
*Ο Κυριάκος Κυριακόπουλος είναι μέλος της ΠΓ του «Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» και της «Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας».
