Μια από τις μεγαλύτερες απάτες, την οποία, όμως, χάφτουν πολλοί, είναι ο μύθος και η απάτη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Η αλληλεγγύη στην Ε.Ε. ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να εκληφθεί.
Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα βρίσκεται, βεβαίως, στη μη ύπαρξη καμιάς απολύτως αλληλεγγύης στον πιο ουσιώδη πυρήνα της ευρωενωσιακής πορείας, στην οικονομική και κοινωνική σύγκλιση των χωρών και των οικονομιών, όπου στις τελευταίες είτε παραμένουν είτε διευρύνονται συνεχώς οι αποκλίσεις και οι ανισότητες.
Η ενιαία αγορά της Ε.Ε. δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ζούγκλα όπου οι παραγωγικότερες και πιο ισχυρές χώρες μαζί με τους ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς κολοσσούς, που διαθέτουν μύρια συγκριτικά πλεονεκτήματα, συνήθως κι αυτοί των ισχυρότερων χωρών, καταπίνουν τα μερίδια της αγοράς, τα κέρδη και τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, που συνήθως ανήκουν στις ασθενέστερες χώρες.
Το ίδιο και η νομισματική πολιτική και αυτή, με βάση το ευρωμάρκο, διαμορφώνεται στο πλαίσιο των συμφερόντων και του οικονομικού κύκλου των πλουσιότερων και ισχυρότερων χωρών, παραβλέποντας τις ανάγκες των πιο αδύναμων και αποστερώντας τους τα εργαλεία της ρύθμισης της ρευστότητας στην οικονομία, των προστατευτικών μέτρων για την τελευταία και κυρίως τις δυνατότητες της υποτίμησης.
Εκεί, όμως, που η έλλειψη αλληλεγγύης λαμβάνει τις πιο αποκρουστικές και απάνθρωπες μορφές είναι στο μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, που ξαναβρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας αυτή την περίοδο.
Χώρες όπως η Ελλάδα, που από τη γεωγραφική τους θέση είναι χώρος υποδοχής των εισροών μεταναστών και προσφύγων, οι οποίες αυτή την περίοδο έχουν προσλάβει μεγάλες διαστάσεις, έχουν εγκαταλειφθεί μόνες να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα κύματα εισδοχής και βεβαίως από ανίκανες κυβερνήσεις που διασπαθίζουν και κατακλέβουν και τα ελάχιστα ποσά που δίδονται και θα έπρεπε να κατευθύνονται για να ανακουφίσουν τη ζωή μεταναστών και προσφύγων.
Το θεσμικό καθεστώς για τους πρόσφυγες στην Ε.Ε. και ειδικότερα η απαράδεκτη Συμφωνία του Δουβλίνου, καταδικάζουν πρόσφυγες και μετανάστες να παραμένουν, ανεξάρτητα από τη θέλησή τους, στις χώρες πρώτης υποδοχής, ενώ, ακόμα χειρότερα, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. έχουν σφραγίσει παράνομα και με το έτσι θέλω τα σύνορά τους, δηλώνοντας ότι δεν θα δεχθούν “για να μη μολυνθούν” ούτε έναν πρόσφυγα και μετανάστη.
Λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας και εξαιτίας της απάνθρωπης στάσης των χωρών της Ε.Ε. και της ίδιας της Ε.Ε., η Ελλάδα, αφού έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και μνημονιακής ληστείας, γίνεται τώρα στρατόπεδο συγκέντρωσης εξαθλιωμένων ψυχών μεταναστών, που επιβαρύνονται περισσότερο από τις απαράδεκτες πολιτικές που ασκούν απέναντί τους οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Διερωτώμεθα: Για ποιο λόγο, άραγε, αυτή χώρα συνεχίζει να παραμένει στην Ε.Ε.; Τι άλλο περιμένει να δει και να πάθει; Μήπως περιμένει να δει τις θάλασσές μας και τα νησιά μας να αρπάζονται εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας, κάτω από τα απαθή βλέμματα των επιτήδειων ουδέτερων της Ε.Ε.;