H ασυλία της XA από την Αστυνομία και τα παράκεντρα εντός των «σωμάτων εξουσίας»… δεν είναι πρόβλημα.
Η νομιμοποίηση και συμμετοχή της εγκληματικής οργάνωσης στη Βουλή… δεν είναι πρόβλημα.
Η χαρακτηριστική ολιγωρία της δικαιοσύνης στη δίκη του Π. Φύσσα που έδωσε το δικαίωμα να κυκλοφορούν ελεύθεροι ο φονιάς και οι αυτουργοί… δεν είναι πρόβλημα.
Η λογική της κρατικής καταστολής, ή της υπόθαλψης των εγκληματικών προσώπων της ολιγαρχίας, με δικαστική προστασία… δεν είναι πρόβλημα.
Η κατακρήμνιση των μισθών, η περιθωριοποίηση των μακροχρόνια ανέργων… δεν είναι πρόβλημα.
Η μετατροπή της αγοράς εργασίας σε πεδίο άσκησης ευέλικτων μορφών απασχόλησης με όρους εργασιακής γαλέρας και όχημα τις μνημονιακές πολιτικές που επέφεραν την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση της κοινωνίας… δεν είναι πρόβλημα.
Η μετανάστευση – εγκατάλειψη της χώρας από το πιο νέο και ελπιδοφόρο επιστημονικό προσωπικό της χωράς… δεν είναι πρόβλημα.
Η δημόσια υγεία και οι ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στα νοσοκομεία της χώρας… δεν είναι πρόβλημα.
Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η εγκαθίδρυση μιας ολιγοπωλιακής ολιγαρχικής δημοκρατίας, η οποία παραβιάζει κάθε συνταγματική αρχή… δεν είναι πρόβλημα.
Η αντιανθρωπιστική αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών μετά τη βάναυση συμφωνία καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεταξύ ΕΕ – Τουρκίας… δεν είναι πρόβλημα.
Η χώρα βρίσκεται αιχμάλωτη, χωρίς να διαφαίνεται έστω το μονοπάτι εξόδου από την κρίση. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που ακολουθείται τα τελευταία επτά χρόνια με βάναυσες πολιτικές και οικονομικές επιλογές, οδηγώντας ολοένα και περισσότερο σε ανθρωπιστικό αδιέξοδο συνεχίζεται την ώρα που το τέρας του νεοφασιστικού μορφώματος της ΧΑ εκμεταλλεύεται την ξενοφοβία και το ρατσισμό.
Το μείζον θέμα της οικονομικής καταστροφής, που δένει πισθάγκωνα όλες τις κοινωνικές τάξεις αφανίζοντας την οικονομική ύπαρξή τους, αποτελεί τη βάση της πολιτικής περιθωριοποίησής τους.
Οι υποτιθέμενοι «δημοκρατικοί θεσμοί» εξωθούν τον κόσμο στην απόλυτη ανέχεια, εξαθλίωση, πείνα και αναξιοπρέπεια, ενώ καθίσταται δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ της φασιστικής κτηνωδίας και της «δημοκρατικής»… βερσιόν της.
Η θλίψη μιας κατά φαντασίαν επιτυχίας αποτελεί την κτηνωδία του νεοφιλελευθερισμού, των αριθμών και των αγορών, έναντι των ανθρώπων και της αξιοπρεπούς υπόστασης μας.
Η βία και η εγκληματικότητα θα αυξάνονται όσο αυξάνεται η φτώχεια η ανεργία και η εξαθλίωση.
Το έλλειμμα δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, όπως επιβάλλουν «θεσμοί», δανειστές και συνυπογράφουν κυβερνήσεις και κόμματα με τα τσιράκια της γραφειοκρατίας τους, καταδυναστεύει την πραγματική οικονομία, όλα τα λαϊκά και εργατικά στρωματά.
Η ασφυξία από τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό των «πλεονασμάτων», με τα εισοδήματα λεηλατημένα παίρνει τη θέση που ορίζεται από τις «αγορές» και τα οικονομικά κοράκια έναντι των «ελλειμμάτων» για ζωή.
Η κοινωνία ενώ αντιλαμβάνεται πλέον ότι όχι μόνο δεν προσπαθούν να την σώσουν, αλλά την χρησιμοποιούν ώστε να της εφαρμόσουν τα χειρότερα χρησιμοποιώντας το «οικονομικό ορθό» ως άλλοθι, παραμένει θεατής στην εξέλιξη του δικού της δράματος.
Το αποτελέσματα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού φονταμενταλισμού, σκόπιμα, για άλλη μια φορά αποκρύπτονται εκ του πονηρού και με πρόθεση αποπροσανατολισμού, μετατρέποντας την πολιτική σε ένα ατέρμονο σόου επικοινωνιακών εντυπώσεων.
Το επικυρίαρχο σενάριο «πάση θυσία στο ευρώ», προσομοιάζει στο δόγμα «πάση θυσία παραμονή στην εξουσία».
Η λύση της περιθωριοποίησης της λαϊκής βούλησης για ανατροπή και ρήξη, όπως προκύπτει από την κούραση και την απογοήτευση, είναι «βούτυρο στο ψωμί» ολόκληρου του συστημικού πολιτικού κατεστημένου. Νέου και παλιού.
Να τους την δώσουμε ή να τους την χαρίσουμε;
Αντί επιλόγου:… «Κι όποιος (κάνει ότι) δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!..» με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, την επιμονή στο ευρώ, με την παρουσία ΔΝΤ και τις υπηρεσίες που προσφέρει στο παγκοσμιοποιημένο κεφαλαίο, χωρίς μονομερή διαγραφή του χρέους και με τις τράπεζες κάτω από τον έλεγχο της οικονομικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών.
