Η ηγεσία των Κούρδων της Βόρειας Συρίας έπαιξε ένα επικίνδυνο παιχνίδι: επιδίωξε να δημιουργήσει ένα «Ισραήλ ΙΙ», στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, μετατρέποντας τους Κούρδους μαχητές σε ενεργούμενα των ΗΠΑ.
Η ηγεσία τους όχι μόνο είχε ενημερωθεί εγκαίρως ότι οι ΗΠΑ θα προτιμήσουν τελικά την Τουρκία ως σύμμαχο, αλλά είχε επιπλέον το άμεσο προηγούμενο των Κούρδων του Ιράκ και το πώς οι τελευταίοι εγκαταλείφθηκαν. Παρ’ όλα αυτά, επέλεξε να κωφεύσει, με αποτέλεσμα να το πληρώνει ο λαός της Συρίας συνολικά, μέσα από τη νέα τουρκική εισβολή. Η ταύτιση με τον ιμπεριαλισμό πληρώνεται ακριβά, όπως η ελληνική Μικρασιατική Εκστρατεία άλλωστε διδάσκει, η τραγωδία της Κύπρου και τόσες άλλες εθνικές καταστροφικές τραγωδίες που υπέστη διαχρονικά ο ελληνικός λαός.
Σε αντίθεση δε με ό,τι τα ΜΜΕ αναπαράγουν, δεν πρόκειται απλώς για μια επιλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Για όσους έχουν κοντή μνήμη, να θυμίσουμε πώς εγκαταλείφθηκε και χρίστηκε εχθρός των ΗΠΑ ο Σαντάμ Χουσεΐν αφού έκανε τη βρόμικη δουλειά τους στο Ιράν κατά τη δεκαετία του ’80.
Ενώ αυτά τα ιστορικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα, στην Ελλάδα βασιλεύει η ένοχη σιωπή. Τέτοιος ραγιαδισμός έχει επικρατήσει, χέρι χέρι με την εθνικοφροσύνη όπως πάντα, ώστε ούτε μία ανακοίνωση καταδίκης από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν εκδίδεται για την παράνομη εισβολή της Τουρκίας στη Συρία. ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. ουδέποτε καταδίκασαν τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας στη Συρία και τούτο διότι θα έπρεπε να καταδικάσουν και τις αντίστοιχες παράνομες ενέργειες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η αμερικανοκρατία ενώνει τις ηγεσίες της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Γι’ αυτό και χρειάζονται ανούσιες διαχωριστικές γραμμές μέσα από κοινοβουλευτικές «μάχες». Το έργο το έχουμε ξαναδεί!
Αναδεικνύεται μπροστά μας ανάγλυφα ένα βαθύ κράτος το οποίο, αντίθετα προς τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, μετατρέπει την Ελλάδα σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στη ΝΑ Μεσόγειο. Παρά τις απανωτές αποτυχίες της μάλιστα, τρεφόμενη από αυτές ακριβώς, η εν λόγω πολιτική εντείνεται και ωθεί Ελλάδα και Κύπρο σε ολοένα πιο επικίνδυνη κρίση και σε νέες τραγωδίες.
Η Τουρκία καταλαμβάνει μπροστά στα μάτια μας την κυπριακή ΑΟΖ και ετοιμάζεται για το βήμα στο Αιγαίο ενώ οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μένουν προσηλωμένες σε ένα επικίνδυνο ΝΑΤΟϊκό «ιδεώδες». Οι νέες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις ανά την Ελλάδα, τόσο γεωστρατηγικά όσο και στρατιωτικά, στοχεύουν το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, αλλά και τη Μαύρη Θάλασσα.
Η ενεργειακή, διπλωματική και εμπορική αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας-Κίνας βάζει τη χώρα μας στην πρώτη γραμμή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων του ευρωατλαντισμού, ενάντια σε χώρες και λαούς με τους οποίους έχουμε κοινά, μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Είναι ιστορική επιλογή της ελληνικής ολιγαρχίας να «βαδίσουμε» με την παρακμή και τους «χαμένους» της Ιστορίας, αφού η Δύση βιώνει απίστευτα αδιέξοδα, με πρωτόγνωρα συστημικά χαρακτηριστικά, στις οικονομικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές της επιλογές. Μια Δύση που αρνείται την ύπαρξη ενός πολυ-πολικού κόσμου, ρισκάροντας ακόμα ακόμα και περιορισμένους πυρηνικούς πολέμους (βλέπε το στρατιωτικό δόγμα ΗΠΑ, που προβλέπει «προληπτικό» πυρηνικό χτύπημα).
Η ελληνική διπλωματία επιδίδεται σε χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα ούτε τα τουρκικά drones που κατασκοπεύουν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις τολμά να αντιμετωπίσει στο επίκεντρο κάθε διεθνούς φορέα (ΟΗΕ, ΟΑΣΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης κ.λπ.).
Όπως έχει αποδειχθεί και κατά το πρόσφατο σχετικά παρελθόν -Σεπτεμβριανά, Κύπρος, Ίμια- τα συμφέροντα ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδας δεν συγκλίνουν.
Ακόμα σαφέστερα, το ΝΑΤΟ έχει ξεκαθαρίσει με τις πιο ρητές και κατηγορηματικές επίσημες δηλώσεις ήδη από τη δεκαετία του ’80 ότι σε περίπτωση σύρραξης Τουρκίας-Ελλάδας δεν θα παρέμβει. Το ΝΑΤΟ, πολύ περισσότερο σήμερα, ως παρωχημένος, ψυχροπολεμικός σχηματισμός, τρέφεται από τον αντιρωσισμό και τη ρωσοφοβία και υλοποιεί -όπου χρησιμοποιείται- εντελώς τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις -βλέπε τη διάλυση της Λιβύης- οι οποίες ενεργά αντιστρατεύονται κάθε ελληνικό συμφέρον.
Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε μια βαθιά πολυεπίπεδη κρίση. Απαιτείται μια σειρά βημάτων που θα ενισχύουν την ανεξαρτησία τους και την κυριαρχία τους και δεν θα την υπονομεύουν, όπως συμβαίνει από το 1996 και μετά και ιδίως εν μέσω της μνημονιακής κρίσης.
Πρώτον, το ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας και Κύπρου λειτουργεί μόνο ως «φαντασίωση». Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να αναζητήσουν πολυμερείς, οικονομικές, ενεργειακές, διπλωματικές, στρατιωτικές συμφωνίες με άλλες σημαντικές στρατιωτικές και διπλωματικές δυνάμεις, που θα προβλέπουν συνδρομή σε περίπτωση σύρραξης και λειτουργώντας αποτρεπτικά σε όλα τα επίπεδα, αντί της ταύτισης με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και το ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, πρέπει να κοιτάξει και προς Ανατολή. Ρωσία, Κίνα, Ευρασία, Ινδία, αραβικός κόσμος, Λατινική Αμερική αποτελούν νέες γεωστρατηγικές ολοκληρώσεις που προδιαγράφουν -και πολύ σύντομα μάλιστα- την απόλυτη ήττα του λεγόμενου «δυτικού μοντέλου».
Δεύτερον, Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να εκπονήσουν μακροπρόθεσμη στρατηγική εγχώριας, δημόσιας, αμυντικής βιομηχανίας, προκειμένου να διαθέτουν αυτοδύναμη κατά το δυνατόν στρατιωτική ικανότητα, αποδεσμευμένες από τη ΝΑΤΟϊκή μηχανή.
Τρίτον, η Ελλάδα πρέπει να προβεί σε ενεργητική διπλωματία προς Συρία, Ιράν, Λίβανο, Παλαιστίνη, Ρωσία και Κίνα –επιπλέον των σχέσεων με αραβικές χώρες τις οποίες ήδη διατηρεί (αν και υποβαθμισμένες), προκειμένου αφενός να επιδιώξει έλεγχο του επικίνδυνου τουρκικού επεκτατισμού και αφετέρου να συμβάλει σε ένα «ειρηνικό συνεχές» με όλους τους γείτονές της.
Τέταρτον, η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει αδρανής προς όσα διαδραματίζονται στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη. Από κοινού με τις παραπάνω αλλά και με άλλες δυνάμεις πρέπει να συμβάλει στο να ανασχεθεί η τουρκική παρέμβαση εκεί και να υπάρξει ομαλότητα και αποκατάσταση της κυριαρχίας της Λιβύης, την οποία ρήμαξε η ΝΑΤΟϊκή επέμβαση και με ελληνική, ένοχη συμμετοχή από τη βάση της Σούδας.
Πέμπτον, σε αυτό το πλαίσιο πρέπει και μπορεί να υπάρξει πρόταση προς την Τουρκία για επίλυση των ζητημάτων της ΑΟΖ -αφού τις ανακηρύξουν και οι δύο χώρες- δια της διεθνούς Δικαιοσύνης (Συνθήκη της Θάλασσας). Η σχετική κρίση στις σχέσεις Τουρκίας και ΗΠΑ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτως ώστε να υπάρξει μια καθαρή πρόταση επίλυσης διμερών διαφορών, χωρίς ιμπεριαλιστική πατρωνία. Τουρκία και Ελλάδα μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά χωρίς ιμπεριαλιστικά και ΝΑΤΟϊκά «αφεντικά».
Είναι επείγουσα η ανάγκη αλλαγής της ελληνικής και της κυπριακής πολιτικής. Όποιος δεν λαμβάνει τα μηνύματα των καιρών, όπως μας διδάσκει το παράδειγμα των Κούρδων, από την κατάσταση της κρίσης περιέρχεται στην κατάσταση της απόγνωσης. Αλλαγή πολιτικής τώρα λοιπόν, που όμως προϋποθέτει αντικειμενικά και επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές στο εσωτερικό της χώρας μας. Όσοι περιμένουν φραστική αλληλεγγύη από κάθε Πομπέο και κάθε παράγοντα των ΗΠΑ, ας συνεχίσουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη να αφυπνιστεί από τον βαθύ λήθαργο της κινηματικής ακινησίας και της οραματικής έλλειψης για ένα ειρηνικό μέλλον με βασική αρχή την κοινωνική δικαιοσύνη.
*Κώστας Ήσυχος, Πρώην αναπλ. υπουργός Εθνικής Άμυνας
**Θεμιστοκλής Τζίμας, Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου
