Αναρίθμητες φορές στο παρελθόν υποστήριξα το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας απαγορεύεται δια ροπάλου να ανατίθενται στον ιδιωτικό τομέα και να αντιμετωπίζονται με γνώμονα το μέγιστο δυνατό κέρδος. Στην Ελλάδα, και σε αντίθεση με την υφήλιο όπου, μετά την υποχώρηση της παγκοσμιοποίησης, αλλά και του ακραίας μορφής φιλελευθερισμού, ο δημόσιος τομέας αναγνωρίζεται ως απολύτως αναγκαίο συμπλήρωμα του ιδιωτικού, εδώ σε εμάς επικρατεί η ξέφρενη ιδεολογική αμάθεια η οποία, ολοένα και συχνότερα, όπως είναι αναπόφευκτο, καταλήγει σε καταστροφές.
Να ελπίσουμε ότι ίσως, μετά τις εγκληματικές συνέπειες ενός ανοχύρωτου κράτους, που πρόβαλε γυμνό η κακοκαιρία, επιβάλλεται να εγκαταλείψουμε τα αβάσιμα επιχειρήματα, περί “μεγάλου”, “κακού” ή και “αναποτελεσματικού” κράτους, και όσο είναι ακόμη καιρός να προσπαθήσουμε να εμπεδώσουμε έγκυρες γνώσεις, για το που, πως και πότε επιτρέπονται οι ιδιωτικοποιήσεις/αναθέσεις σε ιδιώτες κλπ; Αυτή η έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων, πολλών από τους αρμόδιους, που καταλήγει σε ελαφρά τη συνείδηση ιδιωτικοποιήσεις/αναθέσεις εθνικών οδών, ηλεκτρικής και άλλης ενέργειας, αεροδρομίων, λιμανιών κλπ., κλπ. ,ήδη και τόσο σύντομα έχει καταλήξει σε τραγικά αποτελέσματα. Το ξεπούλημα του δημόσιου
