Σχετικά με το κείμενο της ΔΕΑ – Λαϊκής Ενότητας -Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων
Αυτές τις μέρες αυτές τις ώρες στην χώρα μας γίνεται μια ραγδαία και βίαιη σε καιρό ειρήνης, ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες δεκαετιών κατακρημνίζονται, μισθοί και συντάξεις περικόπτονται συνεχώς. Παράλληλα, μετά τη θεωρητική και όχι ουσιαστική έξοδο από τα μνημόνια, η ανομία, η μαύρη αγορά, η υποαπασχόληση είναι αυτές που χαρακτηρίζουν την αγορά εργασίας. Το κοινωνικό κράτος περιορίζεται αποψιλώνεται και οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλιούνται. Οι «θετικοί», αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης, καθώς και ένα μικρό «νοικοκύρεμα» στα οικονομικά του πολύ περιορισμένου δημοσίου τομέα, δίνουν κακώς μόνο ένα προσωρινό άλλοθι για την δράση τους στους υποστηρικτές των μνημονίων όπως είναι και η κυβέρνηση της Ν.Δ του κυρίου Μητσοτάκη .
Όμως ένα τυχαίο γεγονός, μια πανδημία, μια υγειονομική κρίση έφτασε για να καταδείξει την σκληρή πραγματικότητα. Η Ελλάδα, παραμένει ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης, οι προβλέψεις μιλούν για διψήφια ύφεση φέτος, τη μεγαλύτερη ίσως στην Ευρωζώνη.
Η ανεργία, η υποαπασχόληση, η μαύρη εργασία, προβλέπεται να εκτιναχτούν εκ νέου. Το κράτος επιβάλει ουσιαστικά δραστικές μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, με πρόσχημα τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, ενώ είναι θέμα χρόνου η επέκταση τους στο δημόσιο τομέα. Η νέα φτώχεια είναι «προ των πυλών», μεγαλύτερη και πιο μόνιμη από τις εποχές των μνημονίων. Είναι φανερό ότι σε λίγο θα έχουμε μαζί, τους πολύ πλούσιους «επενδυτές», τους φτωχούς εργαζομένους και τους «νεόπτωχους» ανέργους και υποαπασχολουμένους.
Σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς η ελπίδα για τον κάθε εργαζόμενο εκ των πραγμάτων θα εντοπίζεται πρώτα και κύρια και πάλι στην αριστερά, στην κάθε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική και πατριωτική δύναμη, που δεν θα υποτάσσεται και δεν θα βολεύεται από τις γνωστές αντιδραστικές αντιλαϊκές συνταγές που όλα τα μνημονικά χρόνια κατέστρεψαν την ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Θα μπορέσουν όμως αυτές οι δυνάμεις να ανταποκριθούν στις δραματικές ανάγκες των καιρών όταν συνεχίζουν να είναι κατακερματισμένες και δυστυχώς πολλές φορές αλληλοσπαρασσόμενες ; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το φυσικά και όχι.
Η κοινή δράση και η ενότητα της αριστεράς είναι το μεγάλο ζητούμενο για τον κόσμο της εργασίας , πολύ σοβαρή υπόθεση, και δεν μπορεί να επιτευχθεί ευκαιριακά χωρίς σωστό σχεδιασμό και χωρίς αρχές!
Πως μπορείς για παράδειγμα να μιλάς για κοινή δράση της λεγόμενης « ανυπότακτης ριζοσπαστικής αριστεράς» όταν δεν κάνεις καμιά ουσιαστική αναφορά στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και στα μεγάλα εθνικά ζητήματα που ταλανίζουν την χώρα μας ξεκινώντας από τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις . Πώς αγνοείς την επιθετικότητα της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο και ειδικότερα στην Κυπριακή ΑΟΖ αλλά και την Ελληνική με την Τουρκο-Λιβική( Σάρανζ) συμφωνία!
Πώς αποσιωπάς τα της συμφωνίας με την Β. Μακεδονία και την άκρως επικίνδυνη επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Παράλληλα μεγάλα ζητήματα όπως το Μεταναστευτικό και την αρνητικότατη στάση των χωρών της Ε.Ε όπως και ορισμένων ΜΚΟ στο θέμα αυτό που θέλουν την Ελλάδα αποθήκη ανθρώπινων υπάρξεων δεν τα πετάς στην αποθήκη με τα αζήτητα!
Σε αυτά τα ζητήματα όπως και άλλα ( δημόσια παιδεία, αγροτικό, ασφαλιστικό, φορολογικό, μετανάστευση νέων επιστημόνων κ.λ.π) δεν γίνεται καμιά ουσιαστική αναφορά και όχι τυχαία, γιατί απλά δεν υπάρχει απ ότι φαίνεται καμιά σύγκληση και προϋπόθεση κοινής δράσης! Ο καθένας συνομιλεί μόνο με τον καθρέφτη του!
Τέλος γίνεται αναφορά για κοινή δράση της « ανυπότακτης ριζοσπαστικής αριστεράς» αφήνοντας απέξω την μεγάλη πλειοψηφία της αριστεράς, λες και το ΚΚΕ, η Ανταρσία , το Σχέδιο Β αλλά ακόμα και η Πλεύση Ελευθερίας είναι εκτός αριστεράς και είναι οι Τροτσκιστές της ΔΕΑ και ορισμένες άλλες οργανώσεις καθ όλα σεβαστές, χωρίς όμως καμία γείωση στην κοινωνία και την εργατική τάξη! Δηλαδή έχουμε μια διαστρεβλωμένη κατάσταση σαν να μην υπάρχουν άλλες προοδευτικές δημοκρατικές αντιιμπεριαλιστικές και πατριωτικές δυνάμεις για την δημιουργία ενός πλατιού μαζικού κινήματος για την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας.
Μιας λαϊκής πλειοψηφίας που θα μπορεί να αντιπαλέψει το νέο δικομματικό πολιτικό σύστημα των πολιτικών ηγεσιών της Ν.Δ και του ΣΥΡΙΖΑ που στρέφονται σήμερα ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό μας.
Με τον πολιτικό ναρκισσισμό και τις σεχταριστικές λογικές της «μοναδικής αλήθειας» που την έχουμε στο τσεπάκι, η αριστερά όσες φορές τις ακολουθούσε, ηττήθηκε πολιτικά πάντα και έβλαψε την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα!
Τέτοιου είδους κινήσεις από δυνάμεις που μέχρι χθες συμπορεύονταν μέσα στο ίδιο πολιτικό υποκείμενο μετά διασπάστηκαν και σήμερα ευκαιριακά θέλουν και πάλι να βρεθούν στα ίδια μονοπάτια δεν εμπνέουν σοβαρότητα και δεν βοηθούν την μεγάλη υπόθεση της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της αριστεράς.
Η κοινή δράση όλων των αριστερών δυνάμεων που δεν έχασαν την ταξική τους όχθη που δεν θέλουν δογματικά να συνομιλούν μόνο με τον καθρέφτη τους μακριά από την κοινωνία είναι υπόθεση ύψιστης σημασίας πρώτα και κύρια για τον κόσμο του μόχθου που σίγουρα θα κτυπηθεί αλύπητα στην νέα επερχόμενη κρίση.
Η συμπόρευση της αριστεράς με τις άλλες προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι υπόθεση μικρο-κομματικών, μικρο-παραταξιακών ακροβατισμών παραγόντων και παραγοντίσκων μακριά από όλους τους εργαζόμενους τους συνταξιούχους και την νεολαία της Ελλάδας. Η κοινή δράση και η ενότητα κτίζεται πρώτα και κύρια από τα κάτω στους χώρους δουλειάς εκεί που πραγματικά δένεται το ατσάλι !!!
* Βασίλης Πριμικήρης
Κ.Ε Αριστερού Ρεύματος
