Η Ευρώπη δεν αλλάζει. Έχει ήδη αλλάξει. Ανεπαισθήτως στην αρχή, θορυβωδώς πλέον, η Ευρώπη επιστρέφει στον «παλιό καλό καιρό». Των διακριτών αντιθέσεων, των διακριτών ταυτοτήτων και των μειωμένων προσδοκιών. Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε έναν χυλό ακατανόητον στους πάντες – ακόμα και σε ορισμένους από εκείνους που τον δημιούργησαν.
Ευθύς εξ αρχής η ευρωενοποίηση ήταν ένα ψέμα που θεμελιώθηκε σε ψευδείς διακηρύξεις περί Ευρώπης των εθνών και των λαών, με φιλοδοξίες για κοινωνική δικαιοσύνη και για ειρήνη μεταξύ των κρατών – μελών. Συνέβησαν ακριβώς τα αντίθετα, νέα εθνικά σύνορα γεννήθηκαν, οικονομικά σύνορα υψώθηκαν, πόλεμοι διεξήχθησαν σε ευρωπαϊκό έδαφος, το χάσμα πλουσίων – φτωχών διευρύνθηκε, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός θέριεψε, η οικονομική δικτατορία των Εταιρειών και των Τραπεζών παγιώθηκε, μεγαλουπόλεις διασπάσθηκαν σε γκέτο, οι πολίτες αποξενώθηκαν απ’ τον πολιτισμό τους – ένας χυλός. Τοξικός χυλός μέσα στον οποίον η αυτογνωσία υπέκυψε στον αυτοπροσδιορισμό, η λογική στην πολιτική ορθότητα, η ιστορικότητα στον μεταμοντερνισμό, η ηθική στον κυνισμό – με την αποβλάκωση να εξαπλώνεται στον βαθμό που οι εργαζόμενοι πειθαναγκάσθηκαν να σκέφτονται όπως τα αφεντικά τους.
Ένα νέο είδος ανθρώπου κατασκευάσθηκε, ο Homo Νεοφιλελεύθερος, παλιό όσον ο ιδιώτης, το άτομο και ο παρτάκιας. Αυτό το είδος είναι ανθεκτικό και σκληροτράχηλο. Έλκει την καταγωγή του από τους αρχετυπικούς φόβους μας και εύκολα μετατρέπεται σε υποτακτικό ον του φασισμού ή μεταλλάσσεται σε φασίστα το ίδιο για να συμμετέχει κι αυτό στον νομιμοποιημένο κανιβαλισμό των άλλων.
Η Ευρώπη είναι πλέον ένα αυταρχικό σύμπλεγμα με όλο και πιο ολοκληρωτικές τάσεις, που βασίζεται στην πιο τερατώδη γραφειοκρατία από Κτίσεως Κόσμου.
Απέναντι σε αυτό το τέρας κάτι πάει να γεννηθεί μέσα από τις μάζες του προλεταριάτου και του νεοπρολεταριάτου, μέσα απ’ τους απόκληρους και τους περιθωριοποιημένους. Για την ώρα γεννιέται στρεβλά, παίρνει ακροδεξιές εκδοχές, γεννιέται κατ’ εικόνα και ομοίωσιν των τυράννων του. Κάτι προσπαθεί να γεννηθεί, αλλά δεν βρίσκει μαμή. Βρίσκει μια ρηχόκαρδη και μισάνθρωπη μητριά, την Αριστερά που έχει ενσωματωθεί στ’ αφεντικά. Αυτό που προσπαθεί να γεννηθεί είναι ορφανό πριν καν να γεννηθεί. Μαζί του προσπαθεί να γεννηθεί και μια Αριστερά που να μοιάζει με Αριστερά.
Ανήσυχη η γερουσιαστής Πελόζι διαβλέπει (και φοβάται) μιαν αριστερή στροφή του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ (έτοιμη να την ονομάσει λαϊκιστική ή φαιοκόκκινη) – πράγμα που θα κάνει όταν έρθει η ώρα. Την ίδια στιγμή, πάντα η κυρία Πελόζι, συζητώντας με τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμυ Κόρμπιν για τη θρυλούμενη αριστερή στροφή του κόμματος, του κάνει κριτική ότι δεν αντιδρά σε αιτιάσεις για αντισημιτισμό και ισλαμοφοβία στις τάξεις των Εργατικών – παρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.
Αυτή η Αριστερά που δεν έχει στο επίκεντρό της τον ταξικό αγώνα, Αριστερά δεν είναι. Είναι Χίλαρυ Κλίντον ή Τσίπρας ή Σρέντερ ή ΜΚΟ, αλλά Αριστερά δεν είναι. Όμως, αυτό που προσπαθεί να γεννηθεί, θα γεννηθεί. Η Ευρώπη της Βαστίλης δεν θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει, ήδη τα μέλη της Ένωσης κοιτάνε την πάρτη τους – προετοιμάζοντας τον εαυτόν τους για την επόμενη (ακόμα πιο ζοφερή) μέρα. Αν αυτό που γεννιέται θα κάνει τη δυστοπία πιο δύσμορφη ή αν θα έχει σημαία του τον άνθρωπο, είναι το ερώτημα της εποχής μας.
Το ερώτημα επιδέχεται μόνον λογικές και ηθικές απαντήσεις, διότι ακριβώς ο παραλογισμόςκαι ο αμοραλισμός το έχουν γεννήσει…
*Πηγή: topontiki.gr
