Ο κ. Τσακαλώτος προς τον κ. Βενιζέλο: «Αφού τα κάνατε τόσο καλά εσείς και τόσο χάλια εμείς, γιατί είστε τόσο αποτυχημένος πολιτικός;». Μιλάμε για ήθος γενναίο, για έξοχη αστική ευγένεια, για υψηλόφρονα και φιλόφρονα σεβασμό, για αμέριστη συναδελφική αβρότητα.
Αυτά ακούγονται όταν, δυστυχώς, δεν επικρατεί στη (δια)νοητική δομή του καθενός η αίσθηση του μέτρου και μια στοιχειώδης αυτογνωσία, όταν καβαλικεύεις το καλάμι ή όταν κόβεις καπίστρι και ξανοίγεσαι στους λειμώνες της ματαιοδοξίας και αμετροέπειας, της αναισχυντίας και της γλωσσικής αυταρχικότητας.
Και λέγαμε, πού πήγε εκείνο τα περίφημο αριστερό ήθος; Στα σκουπίδια της Ιστορίας το πέταξαν οι συγκατανευσιφάγοι της κυβέρνησης. Αλαζόνα και ανεπίγνωστο τον απεκάλεσε ο κ. Βενιζέλος – ήπια απάντηση, κόσμια και πολιτισμένη, του συνέστησε επίσης να ξεκαβαλικέψει…
Εμποτισμένοι, λες, οι κυβερνώντες από ένα μάγμα ενοχής και εχθρότητας, αφιονισμού και ακρότητας, μηνύουν στην ελληνική κοινωνία και στην οικουμένη να μην έχουμε πια αυταπάτες, να μην πιστεύουμε σε αριστεροειδή φληναφήματα και απίθανες ανατροπές – όλα έχουν τελειώσει, απλώς αρνούμαστε να το καταπιούμε, πολλώ δε μάλλον να το χωνέψουμε.
Ασε που όποιος προβαίνει σε τέτοιες διαπιστώσεις καθίσταται αυτομάτως εχθρός (υπονομευτής του κοινωνικού έργου της κυβέρνησης, δεξιός και δεν συμμαζεύεται). Δεν έχουν σημασία για τους φανατισμένους οι φαντασμαγορικές colotumbes του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών.
Ο κύριος Τσακαλώτος λοιπόν, τον οποίο πολλοί θεωρούσαν έναν αριστερό ευρωπαϊστή, κοσμοπολίτη τάχα (μερικοί τον αποκαλούσαν και κάτι σαν νεοαριστεριστή!). Μες στην αφέλειά (;) του θες, μες στην αλαζονεία του, φέρνει στην επιφάνεια την ουσία της σκέψης τούτης της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλη από την παντί τρόπω και σθένει διατήρηση των εξουσιαστικών θώκων, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες μιας τέτοιας «φιλοσοφίας».
Γούστο έχει και η προσπάθειά τους να διατηρήσουν κάποια λέει αριστερή ιδεολογία (που δεν είναι παρά απλή «επαναστατική»φρασεολογία)· συγχέουν, ενσυνείδητα βεβαίως, την ουτοπία με την πραγματικότητα, αδιαφορώντας για το τεράστιο βιαιογόνο χάσμα που δημιουργούν μεταξύ αυτών που έχουν στο μυαλό τους και των προβλημάτων της κοινωνίας. Αλλού γι’ αλλού οι εν λόγω κύριοι, που, παρακαλώ, κυβερνάνε έναν τόπο, έναν γεωγραφικό προσδιορισμό που άπαντες τον ξέρουμε ως Ελλάδα.
Τι μας λέει ο κ. Τσακαλώτος; Ότι οργιάζει η πολιτική της ισχύος και όλα τα άλλα είναι εξωκοινοβουλευτικές ανοησίες – πάμε πίσω δηλαδή (μήπως και μπροστά;) ότι δίκαιο είναι αυτό που συμφέρει τον ισχυρότερο. Αυτό το ξέραμε από τους προηγούμενους, αλλά να το ενστερνίζεται και μια Αριστερά που θα άλλαζε τους συσχετισμούς της Ευρώπης… Τέλος πάντων, αυτοί είναι, αυτά θα πουν και αυτά θα πράξουν.
Ο άνθρωπος είναι η γλώσσα του, το ύφος του, ο βηματισμός του ακόμη – από κει κρίνεται η κοσμοεικόνα του και όχι από τα «κοσμήματα» που φέρει επάνω του ή από την πολυτελή ενδυμασία του. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους «κοινούς» ανθρώπους, όλους εμάς δηλαδή, αλλά και για τους κυβερνώντες. Ολοι κρίνονται – πώς να το κάνουμε; Ακόμη και αυτοί που θεωρούν εαυτούς αυθεντίες!
Τώρα, από πού άντλησαν αυτή την πίστη, ο θεός κι η ψυχή τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όμως, ότι έχουν εκτραπεί σε πρακτικές που νομιμοποιούν σκληρά πειθαρχικά και δημοσιονομικά μέτρα και άτεγκτες ιεραρχίες. Λίγη προσοχή.
Πηγή: efsyn.gr
