Αν η υποκρισία έχει κάποιο όριο, τότε αυτό ξεπεράστηκε με τα όσα ανούσια “γλυκανάλατα” ξεστόμισε ο Έλληνας ΥΠΕΞ, Νίκος Δένδιας, μετά την συνάντησή του στη Μόσχα με τον ομόλογο του της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέι Λαβρόφ.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ν. Δένδιας κατέφθασε στη Μόσχα έχοντας στις αποσκευές του το κείμενο της ελληνοαμερικάνικης “αμυντικής” συμφωνίας που μόλις πριν λίγες μέρες είχε υπογράψει με τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο και με το οποίο η Ελλάδα μετατρέπεται στην κυριολεξία σε αντιρωσική στρατιωτική αποικία των ΗΠΑ.
Καθόλου τυχαία, την ίδια μέρα που ο Δένδιας συναντάτο με τον Λαβρόφ, εκείνες ακριβώς τις ώρες πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ, στέλνοντας σχετικό μήνυμα, προσάραζε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, ένα λιμάνι που σύμφωνα με την ελληνοαμερικάνικη αμυντική συμφωνία προορίζεται να γίνει μεγάλη ναυτική βάση των ΗΠΑ με στόχο την πολιορκία της Ρωσίας, τον έλεγχο των ρωσικών κινήσεων και ειδικότερα της εισόδου των πολεμικών της Ρωσίας δια των στενών στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, ενώ η Αλεξανδρούπολη είναι η πόλη με τον τερματικό εισόδου του αμερικάνικου σχιστολιθικού αερίου προς τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Όπως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι πριν λίγες μέρες το μέγα αμερικανικό βομβαρδιστικό Β-52 ενώ συνοδευόταν από δύο ελληνικά μαχητικά επιχείρησε εσκεμμένα προκλητική εικονική προσβολή της ρωσικής αεροπορικής βάσης Χμέιμιμ στη Συρία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και ενώ η Ελλάδα των Τσίπρα και Μητσοτάκη πρωτοστατεί στην αναγνώριση του Κοσόβου και στην ένταξη των Σκοπίων, των Τιράνων αλλά αν είναι δυνατόν και του Βελιγραδίου και όλων των Δυτ. Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ στη λογική της περικύκλωσης και απομόνωσης της Ρωσίας από τα Βαλκάνια, κατεύθυνση στην οποία κινείται και η απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, αποτελεί τουλάχιστον κοροϊδία να κάνει λόγο ο Ν. Δένδιας για δήθεν “έναρξη νέου κεφαλαίου στις σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας“.
Πολύ περισσότερο που την ίδια ώρα η Ελλάδα συμμετέχει σε απαράδεκτες κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας λόγω Ουκρανίας και Κριμαίας, το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και η Ελληνική Εκκλησία επιχειρούν με αμερικανική καθοδήγηση απομόνωση του Πατριαρχείου της Μόσχας, αναγνωρίζοντας παράνομα ως αυτοκέφαλη την σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας, ενώ η Ελλάδα συνεχίζει προκλητικότατα και σε βάρος της χώρας μας και της Κύπρου, να μην έχει, με ευθύνη της, ούτε καν διπλωματικές σχέσεις με την Συρία.
Μετά την αναλαμπή και αναζωογόνηση των ελληνορωσικών σχέσεων την περίοδο της υπουργίας του Παν. Λαφαζάνη, οι ελληνορωσικές σχέσεις στη δεύτερη τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ πάγωσαν, επιδεινώθηκαν και έκτοτε, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι σχέσεις αυτές είναι τυπικές και βρίσκονται στο ναδίρ.
Η Ελλάδα ως δορυφόρος των ΗΠΑ και της Γερμανίας και όπως συνήθως κάνουν οι προσκυνημένοι, επιδεικνύει τη μέγιστη δυνατή δουλοπρέπεια, δίνοντας άριστες εξετάσεις νεοψυχροπολεμικού αντιρωσικού προσανατολισμού, ο οποίος διασώζεται σε δημόσιο επίπεδο χάρις στην παραδοσιακή νωχελική αβρότητα της Ρωσικής διπλωματίας.
Γι’ αυτό, άλλωστε και επειδή η Ρωσική διπλωματία πάντα συνηθίζει να προσφέρει ένα χαρτί συνομολόγησης σε κάθε φιλοξενούμενο ανακάλυψε τώρα ευρηματικότατα για συνυπογραφή από τα δύο μέρη ένα εντελώς ανιαρό Πρόγραμμα Διαβουλεύσεων Ελλάδας-Ρωσίας, το οποίο είναι λίγο πιο υποβαθμισμένο από μιά τρύπα στο νερό.
Το ελληνικό πολιτικό και διπλωματικό κατεστημένο, εκτός τόπου και χρόνου, αδυνατώντας καν να συλλάβει τις ιστορικές αλλαγές των συσχετισμών και καταστάσεων στην περιοχή μας και την Ευρώπη, που ρίχνουν στα σκουπίδια τους δυτικούς δορυφορικούς προσανατολισμούς της χώρας μας, η οποία απειλείται θανάσιμα, αναδεικνύεται για άλλη μιά φορά ως ο ιδανικός αυτόχειρας των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.
Χωρίς μιά γενναία στροφή στην ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεων η Ελλάδα είναι σίγουρα ανεπανόρθωτα εκτεθειμένη σε οδυνηρές περιπέτειες στο άμεσο μέλλον.
Ασφαλώς η ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεων δεν είναι μαγικό κλειδί για τα προβλήματα της Ελλάδας. Όμως το πείραμα μιάς προωθημένης ελληνορωσικής φιλίας είναι αδύνατο να αποφευχθεί, αν θέλουμε να αλλάξουμε τις εξελίξεις στην περιοχή που γίνονται όλο και πιο δυσμενείς σε βάρος μας.
Ν.Ζ