Οι βασικές αλλαγές στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που δημοσιοποιήθηκαν τελευταία κάθε άλλο παρά στοχεύουν στην ποιοτική εκπαίδευση για όλους-ες, αλλά οδηγούν το Λύκειο να γίνει ένα φίλτρο απόρριψης, με μοχλό τις συνεχείς εξετάσεις, που τελικά παρά τα λεγόμενα, δεν καταργούνται. Παράλληλα μειώνουν το εκπαιδευτικό προσωπικό, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις και τους όρους του ΟΟΣΑ.
Καταρχήν κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι μετά την μνημονιακή κρίση και επί μία οκταετία δεν γίνονται διορισμοί σε καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης. Αντίθετα τα δημιουργούμενα κενά προσπαθούν να τα καλύψουν με συγχωνεύσεις σχολείων και με την ανάπτυξη του αριθμού των μαθητών στα τμήματα , που φθάνουν μέχρι και τους τριάντα. Με το νέο σύστημα μειώνουν κατά τέσσερεις ώρες το πρόγραμμα στην Β’ και Γ’ Λυκείου και επιπλέον στην Γ’ Λυκείου μειώνουν τα υποχρεωτικά μαθήματα από εννιά σε τρία, ώστε να διδάσκονται τελικά επτά από τα δεκαπέντε, που μέχρι τώρα ίσχυαν, για να απαλλάξουν, όπως διατείνονται, από επιπλέον φόρτο τους μαθητές. Στην ουσία όμως, για να απαλλαγούν από τους διδάσκοντες των λεγομένων δευτερευόντων μαθημάτων. Έτσι η στόχευση για την σταδιακή μείωση των εκπαιδευτικών είναι εμφανής, με επακόλουθα την παγίωση της αδιοριστίας, την αναγκαστική κινητικότητα των εκπαιδευτικών σε πολλά σχολεία και τον εμφύλιο πόλεμο των ειδικοτήτων για κάποιες ώρες διδασκαλίας.
Επίσης με το πλήθος των αναπληρωτών καθηγητών που φθάνουν στις 20.000 αλλάζουν την σχέση μονιμότητας και προσωρινής – ελαστικής εργασίας και στην Εκπαίδευση, όπως και σε άλλους τομείς του Δημοσίου (νοσοκομεία, Τ.Α. και άλλους οργανισμούς), γιατί το απαιτεί η Ε.Ε. Η κατεύθυνση αυτή έχει τις ανάλογες δυσμενείς συνέπειες και για την εκπαιδευτική διαδικασία, που απαιτεί μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό, που δένεται περισσότερο με τον μαθητή και τις ανάγκες του σχολείου, άρα λειτουργεί για το καλό του και γενικότερα της Εκπαίδευσης. Αλλιώς, αν είναι εξαρτημένο από τις βουλές των διευθύνσεων και κυβερνήσεων, παρουσιάζεται συχνά φοβισμένο και υποταγμένο, χωρίς ελεύθερη βούληση και σκέψη.
Αυτήν την χειραγώγηση θα εκτοξεύσει και η διαφαινόμενη κυβερνητική απόφαση για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που μέχρι στιγμής η σθεναρή αντίσταση των διδασκόντων την έχει απορρίψει. Παρεμφερή στόχο θα έχει και η αξιολόγηση των μαθητών, για να κριθεί μέσω αυτών και το εκπαιδευτικό επίπεδο κάθε σχολικής μονάδας χωρίς να λαμβάνονται υπόψη άλλα σημαντικά κριτήρια, όπως της ταξικότητας ή της τοπικής απομόνωσης. Αρκεί μόνο η κριτική αποτίμηση να οδηγεί σε καταργήσεις σχολείων.
Τέλος και πολύ σημαντικό είναι να ερευνηθούν οι επιπτώσεις στην σχολική γνώση που προσλαμβάνουν οι μαθητές. Είναι βέβαιο ότι από την μη απάλειψη των Πανελλαδικών Εξετάσεων και την θέσπιση εξετάσεων και τον Ιανουάριο ότι θα ενταθεί η φροντιστηριοποίηση του σχολείου. Η εκπόνηση εργασιών και το πρόγραμμα εξατομίκευσης θα οδηγήσουν σε ανάλογες οδούς, των ιδιωτικών μαθημάτων. Και φυσικά το numerus clausus, που θα ισχύσει για τις προνομιακές σχολές (ιατρικές, πολυτεχνικές, οικονομικές) θα βάζει νέους φραγμούς στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αυτή λοιπόν θα είναι η νέα ποιότητα στην εκπαιδευτική διαδικασία που επαγγέλλεται η ελληνική κυβέρνηση και που πάλι δεν θα είναι για όλους-ες.
Αλλά ο κύριος στόχος της Εκπαίδευσης πρέπει να είναι η εμφύσηση στους μαθητές ανθρωπιστικών αξιών, όπως παραδόθηκαν από την αρχαιοελληνική παράδοση και τον Διαφωτισμό. Αυτές εξανθρωπίζουν, ανοίγουν τους ορίζοντες και οδηγούν τον νέο άνθρωπο να δείχνει αλληλεγγύη και σεβασμό στον συνάνθρωπο ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα και φύλο. Είναι επίσης η απόκτηση γνώσεων, αλλά και η εμπέδωση της αρχής ότι η γνώση είναι αυταξία, είναι η καλλιέργεια, ώστε να επιλέγεται από τον μαθητή το πραγματικά ωραίο και καλλιτεχνικά σημαντικό από το πλήθος των σκουπιδιών της υποκουλτούρας και τέλος η πολιτικοποίησή του, ώστε να δρα ως υπεύθυνος πολίτης για το καλό και την πρόοδο της κοινωνίας.
Αν υπήρχε κυβερνητική παραδοχή αυτού του μορφωτικού σκοπού, τότε με αυτήν την λογική έπρεπε να ειδωθεί και το ωρολόγιο πρόγραμμα που θα τον υπηρετούσε και θα αναμορφώνονταν τα βιβλία που θα τον αναδείκνυαν. Στο νέο όμως πρόγραμμα του ελληνικού Λυκείου οι δύο τελευταίες τάξεις θα έχουν τέσσερα βασικά μαθήματα, Ελληνικά, Μαθηματικά, Φυσική Αγωγή και Θρησκευτικά, που δεν τα υποβαθμίζει καμία κυβέρνηση, όπως αποδεικνύεται. Τα Αρχαία, η Φυσική και η Χημεία θα επιλέγονται και μάλιστα για έξι ώρες στην Γ’ Λυκείου, γεγονός που κάνει τις δύο τελευταίες τάξεις του σχολείου φροντιστήριο, για να χτυπηθούν δήθεν τα φροντιστήρια, ενώ αφαιρεί από όσους μαθητές δεν τα επιλέξουν την δυνατότητα να έχουν κάποια γενική γνώση αυτών των σημαντικών για την ζωή τους γνωστικών αντικειμένων. Αυτή η έλλειψη επιτείνεται από τον εξοστρακισμό και των «δευτερευόντων» μαθημάτων, απαραιτήτων για μία ποιοτική και σφαιρική εκπαίδευση και όχι φροντιστηριακή και εξειδικευμένη.
Επίσης η εξαγγελία για επιλογή γενικών μαθημάτων από τους μαθητές των ΕΠΑΛ και το αντίθετο δεν οδηγεί, όπως επαγγέλλονται σε ένα Ενιαίο Λύκειο Θεωρίας και Πράξης, που οραματιζόταν το συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά στην ταχύτερη μετάβαση πολλών παιδιών με χαμηλότερες επιδόσεις στην διέξοδο Τεχνική Εκπαίδευση. Και βέβαια ο επαίσχυντος θεσμός της μαθητείας στα ΕΠΑΛ, οδηγεί σε φθηνό εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις.
Έτσι στην Ελλάδα της κρίσης, της τεράστιας ανεργίας και υποαπασχόλησης, της αδιοριστίας και των ελάχιστων κοινωνικών δαπανών σε όλους τους τομείς, και για την εκπαίδευση, κανείς δεν θα περίμενε ένα άλλο εκπαιδευτικό μοντέλο από αυτό που θα αναπαρήγε τις ανισότητες που επέλεξαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η κυρίαρχη τάξη για την ελληνική κοινωνία. Το νέο Λύκειο που προετοίμασαν τελικά το αποδεικνύει, αφού είναι πανομοιότυπος ο λόγος Υπουργείου, εκθέσεων του ΟΟΣΑ και επιταγών της Ε.Ε.
Μένει λοιπόν στο συνδικαλιστικό εκπαιδευτικό κίνημα, στις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και στην νεολαία να ενημερώσουν την κοινωνία για την περαιτέρω υποβάθμιση που αφορά στο πολύτιμο κοινωνικό αγαθό της Εκπαίδευσης, ώστε με συντονισμένες προσπάθειες να ανατραπούν οι συντηρητικές και οπισθοδρομικές κυβερνητικές επιδιώξεις.
