Εντυπωσιακές, με δεδομένες την αφασία των κοινωνιών και τη γενική σύγχυση, οι κινητοποιήσεις στο Μπιαρίτς ενάντια στις εγκληματικές επιλογές των G-7 που φτωχοποιούν λαούς, καταπατούν δικαιώματα και καταστρέφουν το περιβάλλον.
Το εντυπωσιακότερο, όμως, είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις έγιναν με πρωτοβουλία πολύχρωμων κινημάτων, οικολογικών κινήσεων, του δυναμικού και πρωτότυπου κινήματος των “κίτρινων γιλέκων” αλλά και “περίεργων” ΜΚΟ, με πλήρη απουσία, όμως, της Αριστεράς της Ευρώπης και του πλανήτη.
Αναρωτιέται κανείς που ήταν για παράδειγμα η Αριστερά της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας αλλά και της Ελλάδας και τόσων άλλων χωρών, για να μην αναφερθούμε στις τελευταίες μία προς μία; Γιατί δεν πήραν οι αριστερές δυνάμεις αυτών των χωρών πρωτοβουλία για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις του Μπιαρίτς;
Γιατί λείπουν οι αριστερές πατριωτικές προοδευτικές δυνάμεις από τέτοιες αντιϊμπεριαλιστικές διαμαρτυρίες, στις οποίες θα μπορούσαν να προσδώσουν βάθος και εναλλακτική πολιτική προοπτική;
Δυστυχώς η ηχηρή απουσία της Αριστεράς και ευρύτερων ριζοσπαστικών προοδευτικών δυνάμεων από τις κινητοποιήσεις κατά των G-7, των υπ’ αριθμόν ένα εχθρών του πλανήτη, δεν είναι καθόλου τυχαία.
Αυτή η απουσία δεν δείχνει απλώς έλλειψη επιρροής προς κινητοποίηση αλλά κυρίως υποδηλώνει πολιτική αμηχανία, απουσία σύγχρονης και επίκαιρης πολιτικής γραμμής και κατεύθυνσης, φυγή από την πραγματικότητα, έλλειψη άμεσων, σύγχρονων και αναγκαίων ανατρεπτικών μεταβατικών στόχων και κυρίως έλλειψη αυτοπεποίθησης και δύναμης για να αλλάξει σε βάθος η ίδια η Αριστερά, ώστε να μπορέσει να δοκιμάσει αξιόπιστα την αλλαγή των κοινωνιών
Η απουσία της Αριστεράς από το Μπιαρίτς δεν είναι μία παράλειψη ή απλώς άλλη μία αδυναμία.
Είναι χτύπημα καμπάνας για το μέλλον της και μείζονα πρόκληση. Είναι άλλο ένα μήνυμα, όπως τόσα άλλα που έχουν σταλεί στην Αριστερά, πως αν δεν αλλάξει σε βάθος και δεν βγάλει ιστορικά πολιτικά και ιδεολογικά συμπεράσματα που θα “πονέσουν” και θα “ματώσουν” τους φορείς και τους αγωνιστές της, δεν θα έχει μέλλον και θα κινδυνεύσει να καταστεί περιθώριο και μουσειακό είδος.
Δεν αξίζει ένα μεγάλο αριστερό κίνημα με μία τόσο μεγάλη αγωνιστική παράδοση ένα τέτοιο τέλος. Και κυρίως δεν το αξίζουν οι χιλιάδες και χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές που θυσίασαν τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, με την πίστη σε μία ελεύθερη, δίκαιη, ευημερούσα, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα και σε ένα ανθρώπινο, ειρηνικό, δίκαιο και αλληλέγγυο κόσμο.
Η Αριστερά στην πατρίδα μας και τον κόσμο χρειάζεται μία νέα αρχή. Και αυτή η απαίτηση για μία νέα αρχή είναι η μόνη ελπίδα για την πατρίδα μας, τον λαό μας και τα νιάτα της χώρας μας και γενικότερα για τον κόσμο.
Ν.Ζ
Υ.Γ: Η απουσία μίας σύγχρονης επαναθεμελιωμένης Αριστεράς από το Μπιαρίτς στέρησε τις κινητοποιήσεις εκεί από το απαραίτητο επίκαιρο αντιϊμπεριαλιστικό βάθος αλλά και από μία ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική προοπτική, που θα μπορούσε να αγκαλιάσει τους λαούς με προοπτική νίκης.
Σήμερα ο κόσμος, αντί να διευθύνεται από τις σπαρασσόμενες ιμπεριαλιστικές συμμορίες των G-7, αντί η Ευρώπη να πνίγεται από τον ολοκληρωτισμό του ευρώ και της Γερμανικής Ε.Ε, αντί περιοχές του πλανήτη να στενάζουν από την ιμπεριαλιστική μπότα και την τρομοκρατία των ΗΠΑ σε σύγχρονες αποικιακές ζώνες, χρειάζεται να στηριχθεί σε νέα θεμέλια.
Ο κόσμος μας χρειάζεται όσο ποτέ ελεύθερες, κυρίαρχες, ανεξάρτητες, βαθιά δημοκρατικές, αντιϊμπεριαλιστικές και προοδευτικές χώρες που θα συνεργάζονται στενά σε ένα νέο παγκόσμιο δεσμευτικό πλαίσιο συνανάπτυξης και αέναης αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου, όπου οι χώρες με πλεονάσματα στο ισοζύγιο τους θα μεταβιβάζουν υποχρεωτικά και αναλογικά ένα καθορισμένο ποσοστό αυτών των πλεονασμάτων για την ανάπτυξη και την βελτίωση της παραγωγικής θέσης των χωρών με ελλείμματα.
