Έπειτα από κάθε πυρκαγιά οι γνωστοί – θεσμικοί – πραγματικοί υπεύθυνοι και ηθικοί αυτουργοί για την καταστροφή φροντίζουν να κρύβονται πίσω από τους πάντα άγνωστους φυσικούς δράστες.
Έτσι οι καταστροφές αποδίδονται άλλες φορές στον «στρατηγό άνεμο» και την κακή μας μοίρα, που μας τοποθέτησε στον ευρωπαϊκό (καυτό το καλοκαίρι) Νότο. Άλλες φορές φταίει η απροσεξία με την οποία γίνονται κάποιες αγροτικές εργασίες. Κάποιες άλλες, οι κυβερνώντες αποδίδουν την καταστροφή σε οργανωμένα σχέδια αποσταθεροποίησης είτε από εσωτερικά κέντρα είτε από κέντρα του εξωτερικού.
Τις περισσότερες, όμως, φορές οι ευθύνες αποδίδονται γενικώς και αορίστως στους οικοπεδοφάγους, αυτούς δηλαδή που είναι έτοιμοι να… αξιοποιήσουν τις πρώην δασικές εκτάσεις και να τις μετατρέψουν σε ωραία ρυμοτομημένα οικόπεδα.
Αναζητώντας, ωστόσο, τους άγνωστους δράστες, εύκολα κάποιος πέφτει επάνω στους ολοφάνερους ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι με πράξεις ή παραλείψεις τους δημιουργούν όλο εκείνο το εύφλεκτο πλαίσιο που περιμένει τη σπίθα από το χέρι του εμπρηστή να κάνει δασικές εκτάσεις παρανάλωμα του πυρός. Σε μια στοιχειώδη ιεράρχηση των αιτίων των καταστροφικών πυρκαγιών μπορεί κάποιος να συνοψίσει:
● Τα «αιώνια», σκοπίμως συντηρούμενα, νομικά ασαφή περί της γης, της ιδιοκτησίας και της χρήσης της. Κανείς, με άλλα λόγια, δεν ξέρει τι είναι δάσος, σε ποιον ανήκει και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να μη χρησιμοποιηθεί, με αποτέλεσμα να αρκεί κάποιος να κάψει ένα δάσος ώστε να ξεφυτρώσει ένα ξενοδοχείο ή ένας νέος οικισμός.
● Την «αιώνια» σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ κεντρικής εξουσίας, Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ποιοι είναι αρμόδιοι; Και με ποιους πόρους – οι οποίοι προέρχονται από πού – μπορούν να αναληφθούν έγκαιρα όλες εκείνες οι αυτονόητες προληπτικές εργασίες που θα αποτρέψουν τις πυρκαγιές; Αυτά τα απλά ερωτήματα παραμένουν αιωνίως αναπάντητα, καθώς η ασάφεια εξυπηρετεί πάντα με το αζημίωτο την «ανάπτυξη» μέσα από την οικοπεδοποίηση.
● Την αποψίλωση του μηχανισμού πυρόσβεσης μέσα από τις γενναίες περικοπές, από το 2011 και έπειτα, ως αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής. Έτσι, από τότε όχι μόνο καταργήθηκαν πάνω από 4.000 οργανικές θέσεις πυροσβεστών και έπαψε η ανανέωση και συντήρηση των πυροσβεστικών μέσων, αλλά οι εναπομείναντες πυροσβέστες τοποθετούνται εκεί όπου πρέπει να προστατεύονται οι επενδύσεις των… επενδυτών. Δηλαδή στα περιφερειακά αεροδρόμια της Fraport, στους ιδιωτικούς οδικούς άξονες – μην τυχόν και χάσουν κανένα ευρώ από διόδια οι εργολάβοι…
Και επειδή μετά την καταγραφή των ζημιών και αυτή η κυβέρνηση θα μιλάει – ήδη το κάνει – για σχέδια αποσταθεροποίησης της μεγαλειώδους σταθερότητάς της, καλό θα είναι:
● Πρώτον, να λύσει μια για πάντα τις ασάφειες αρμοδιοτήτων.
● Δεύτερον, να μεριμνήσει ώστε ούτε ένα μέτρο καμένου δάσους να μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο από δάσος.
● Τρίτον, να εξασφαλίσει τους πόρους που απαιτούνται για τη δασοπυρόσβεση. Απλά είναι τα πράγματα, ειδικά αν πρόκειται για αριστερή κυβέρνηση…
Έτσι οι καταστροφές αποδίδονται άλλες φορές στον «στρατηγό άνεμο» και την κακή μας μοίρα, που μας τοποθέτησε στον ευρωπαϊκό (καυτό το καλοκαίρι) Νότο. Άλλες φορές φταίει η απροσεξία με την οποία γίνονται κάποιες αγροτικές εργασίες. Κάποιες άλλες, οι κυβερνώντες αποδίδουν την καταστροφή σε οργανωμένα σχέδια αποσταθεροποίησης είτε από εσωτερικά κέντρα είτε από κέντρα του εξωτερικού.
Τις περισσότερες, όμως, φορές οι ευθύνες αποδίδονται γενικώς και αορίστως στους οικοπεδοφάγους, αυτούς δηλαδή που είναι έτοιμοι να… αξιοποιήσουν τις πρώην δασικές εκτάσεις και να τις μετατρέψουν σε ωραία ρυμοτομημένα οικόπεδα.
Αναζητώντας, ωστόσο, τους άγνωστους δράστες, εύκολα κάποιος πέφτει επάνω στους ολοφάνερους ηθικούς αυτουργούς, οι οποίοι με πράξεις ή παραλείψεις τους δημιουργούν όλο εκείνο το εύφλεκτο πλαίσιο που περιμένει τη σπίθα από το χέρι του εμπρηστή να κάνει δασικές εκτάσεις παρανάλωμα του πυρός. Σε μια στοιχειώδη ιεράρχηση των αιτίων των καταστροφικών πυρκαγιών μπορεί κάποιος να συνοψίσει:
● Τα «αιώνια», σκοπίμως συντηρούμενα, νομικά ασαφή περί της γης, της ιδιοκτησίας και της χρήσης της. Κανείς, με άλλα λόγια, δεν ξέρει τι είναι δάσος, σε ποιον ανήκει και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να μη χρησιμοποιηθεί, με αποτέλεσμα να αρκεί κάποιος να κάψει ένα δάσος ώστε να ξεφυτρώσει ένα ξενοδοχείο ή ένας νέος οικισμός.
● Την «αιώνια» σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ κεντρικής εξουσίας, Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ποιοι είναι αρμόδιοι; Και με ποιους πόρους – οι οποίοι προέρχονται από πού – μπορούν να αναληφθούν έγκαιρα όλες εκείνες οι αυτονόητες προληπτικές εργασίες που θα αποτρέψουν τις πυρκαγιές; Αυτά τα απλά ερωτήματα παραμένουν αιωνίως αναπάντητα, καθώς η ασάφεια εξυπηρετεί πάντα με το αζημίωτο την «ανάπτυξη» μέσα από την οικοπεδοποίηση.
● Την αποψίλωση του μηχανισμού πυρόσβεσης μέσα από τις γενναίες περικοπές, από το 2011 και έπειτα, ως αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής. Έτσι, από τότε όχι μόνο καταργήθηκαν πάνω από 4.000 οργανικές θέσεις πυροσβεστών και έπαψε η ανανέωση και συντήρηση των πυροσβεστικών μέσων, αλλά οι εναπομείναντες πυροσβέστες τοποθετούνται εκεί όπου πρέπει να προστατεύονται οι επενδύσεις των… επενδυτών. Δηλαδή στα περιφερειακά αεροδρόμια της Fraport, στους ιδιωτικούς οδικούς άξονες – μην τυχόν και χάσουν κανένα ευρώ από διόδια οι εργολάβοι…
Και επειδή μετά την καταγραφή των ζημιών και αυτή η κυβέρνηση θα μιλάει – ήδη το κάνει – για σχέδια αποσταθεροποίησης της μεγαλειώδους σταθερότητάς της, καλό θα είναι:
● Πρώτον, να λύσει μια για πάντα τις ασάφειες αρμοδιοτήτων.
● Δεύτερον, να μεριμνήσει ώστε ούτε ένα μέτρο καμένου δάσους να μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο από δάσος.
● Τρίτον, να εξασφαλίσει τους πόρους που απαιτούνται για τη δασοπυρόσβεση. Απλά είναι τα πράγματα, ειδικά αν πρόκειται για αριστερή κυβέρνηση…
