Ανοιξη και τούτη. Ανώτατοι σύμβουλοι να θεολογούν επικαλούμενοι όχι θείον τι, αλλά άρθρα του Συντάγματος, που βοηθάνε τάχα τα σύμβολα της πίστης και διασώζουν την ορθόδοξη συνείδηση. Ανώτατοι ιερείς να κατακρεουργούν την ηθική και να προτρέπουν σε δολοφονίες, να αγγέλλουν τον θάνατο, να βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα (το αυτεξούσιο αυτού, την ελευθερία του).
Ο βουλευτής Καμμένος. Τι χώρα, τι πολιτισμός. Μια ολόφωτη χώρα, ευ-λογημένη του πλανήτη, με μακραίωνο και πολύτιμο πολιτισμό, να ζει στο σκοτάδι, που αφειδώλευτα σκορπίζουν -λόγω και έργω- μερικοί αξιωματούχοι της, αλαζόνες και μισαλλόδοξοι -τι πολίτευμα (και τι τακτ).
Η ειρωνεία: όλοι μιλάνε για αξίες και αρχές, για δικαιοσύνη και δημοκρατία. Οι ανάξιοι. Δηλώνουν Ελληνες -και Μακεδόνες. Οι παμμακεδονικές ενώσεις: απειλούν -και αυτές με θάνατο- θεούς και δαιμόνους έτσι και ξεπουληθεί το όνομα.
Αγνοούν (αγνοούμε) ότι οι σημερινοί Ελληνες ουδεμία επαφή και σχέση έχουμε με ό,τι μπορεί να σήμαινε Ελληνας κάποτε -ήταν αυτός που λουζόταν στο φως της δημοκρατίας και στη γνώση ότι είναι ένα τραγικό ον. Τι δικαίωμα έχουμε (πότε και από πού το κατακτήσαμε) να λεγόμαστε Ελληνες, όταν αρνούμαστε αυτό το φως; Ποια Ελλάδα εννοούν όσοι φωνασκούν και ασχημονούν μήπως και χαθεί το όνομα; Τι να το κάνουν το όνομα; Τι το κάνουν σήμερα;
Κανονικά έπρεπε να ντρέπονται όλοι τούτοι· εάν ένιωθαν Ελληνες (όπως ουρλιάζουν), θα ήξεραν επίσης τι σημαίνει ανοχή και δίκαιο, θα φορτίζονταν από τον Σοφοκλή και τον Ηράκλειτο, τον Σολωμό και τον Καβάφη -όχι από δόγματα και σκοταδιστικές επινοήσεις (άγνωστα στους κάποτε Ελληνες).
Ελληνες; Οι ανελλήνιστοι; (Χωρίς τον τρόπο των Ελλήνων;). Οι αλαλάζοντες; Οι δοξολόγοι του θανάτου; Ουκ αισχύνονται, είπαμε. Δεν κοκκινίζουν; Α. μπα. Η τηλοψία να είναι καλά (και η Ορθοδοξία [μας]). Ποια κληρονομιά και εθνική υπερηφάνεια; Πού ’ν’ τες; Ποια σοβαρότητα;
Μιλάνε για Ελλάδα όλοι εκείνοι που έχουν κάνει τα αδύνατα δυνατά (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν έχει διαφορά) να τη διασύρουν, να την εξευτελίζουν, να ασχημονούν στο σώμα της, να τη λεηλατούν -να τη σμικρύνουν με τα έργα τους (και την άγνοιά τους).
Το όνομά μας είναι η ψυχή μας; Και η ψυχή μας; Τι είναι; Τι είναι η Ελλάδα; Ποιοι οι σοφοί της; Πού οι ευσεβείς της; Μένανδρος: Θυσία μεγίστη τω θεώ το γ’ ευσεβείν; -Η ευσέβεια είναι το καλύτερο θυμίαμα για τον θεό· αλλά και Λαροσφουκώ: Η ταπεινοφροσύνη είναι ο βωμός πάνω στον οποίο ο θεός θέλει να του προσφέρουν θυσίες. Ψιλά γράμματα για τους κραυγάζοντες ιερωμένους (και για τους δικαστές μας).
Ενίοις το σιγάν κρείττον έστι του λαλείν -για μερικούς είναι καλύτερα να σωπαίνουν παρά να μιλούν, γιατί όταν μιλούν πληγώνουν τον λόγο και τη δημοκρατία.
Ας έχουν υπόψη τους ότι η γλώσσα πολλούς οδήγησε στον όλεθρο και, επίσης, ότι είναι αιτία πολλών κακών. Είπαμε: να μιλάνε ξέρουν, αλλά φευ, δεν ξέρουν τι λένε. Ισως γιατί ποτέ δεν έμαθαν ή γιατί δεν θέλησαν να μάθουν ή γιατί ήσαν ανίκανοι ή, τέλος, γιατί δεν τους συνέφερε να μάθουν. Να μιλάνε ξέρουν -όχι, όμως, ελληνικά.
*Πηγή: efsyn.gr
