Τον Κόσμο δεν τον κατακυρίευσαν τα τέκνα του Θεού, όπως παρότρυνε τους ανθρώπους η Βίβλος (κατακυριεύσατε την γη), ούτε, όμως, τον κατάκτησε η αστική τάξη, όπως προφήτευε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Κυρίαρχος στον Πλανήτη είναι μια δράκα ατόμων, λιγότεροι κι από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που νέμεται πλούτο των Εθνών. Αυτοί καθημερινά πλουσιότεροι και οι υπόλοιποι όλο και πιο φτωχοί. Λεπτομέρειες βρίσκει κανείς στις στατιστικές του ΟΗΕ, στις μετρήσεις άλλων Διεθνών Οργανισμών και… στην πραγματικότητα, στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής, στο Μουμπάι, στις παρυφές του Πεκίνου, στους οργισμένους φτωχούς λευκούς Αμερικάνους και στους πένητες Γερμανούς, στην καρδιά του καπιταλισμού.
Ο Μακρόν είναι ο επιφανέστερος εκπρόσωπος αυτής της δράκας που κυβερνάει τον πλανήτη. Είναι ο άνθρωπος των Τραπεζών, του Ρότσιλντ, της βιτρίνας του Καπιταλισμού της Δύσης. Ο Τραμπ είναι η διασημότερη παρέκκλιση από το Σύστημα. Δεν είναι καθόλου σπάνιο ένας Άρχοντας να γίνεται αρχηγός των πληβείων αν και όχι, υποχρεωτικά, συνεπής υπερασπιστής τους. Το φαινόμενο ήταν γνωστό ήδη από την αρχαία Αθήνα. Ο Περικλής ήταν Αλκμεωνίδης, γόνος της πιο πλούσιας οικογένειας της Αθήνας, ηγέτης της δημοκρατικής, λαϊκής, παράταξης ενάντια στους ολιγαρχικούς, δημιουργός του κλέους της Πόλης.
Οι καλοθρεμμένοι ουρλιάζουν για την άνοδο του φασισμού αλλά καλόν είναι να θυμόμαστε ότι αυτοί δημιούργησαν τις οικονομικές συνθήκες που ωθούν τον κόσμο μακριά από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις, αυτοί και όχι οι φασίστες. Αυτοί έφεραν τον κατακλυσμό και διαμαρτύρονται ότι βρέχει. Το φάρμακο που προτείνουν «για να βγούμε από την κρίση» είναι να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Την ώρα που μόλις προ ημερών δημοσιεύθηκαν στοιχεία ότι οι πλουσιότεροι της Δύσης, ο Μπάφετ, ο Γκέιτς και μερικοί άλλοι αύξησαν τα κέρδη τους πέρυσι από 10% έως 30%.
Χαρακτηριστικό της κρίσης που ζούμε είναι η διάρκειά της, είμαστε ήδη στη δεύτερη δεκαετία και φως δεν υπάρχει παρά τις ενέσεις αισιοδοξίας. Διάφοροι «ειδήμονες» ισχυρίστηκαν στην αρχή ότι η κρίση ήταν παγκόσμια. Έλεγαν ψέματα. Η οικονομική κρίση πλήττει τη Δύση. Πλήττει τις ΗΠΑ, τις πλούσιες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, αλλά και τις φτωχότερες όπως και τις μεσαίες, από την Ελλάδα και την Πορτογαλία έως την Ιταλία. Από την Οικονομία περνάει στην κοινωνία και στην γεωπολιτική, αντιπαραθέτει πχ τις ΗΠΑ στη Γερμανία όπου φουντώνει το αίτημα για επανεξοπλισμό, δεν αποκρύπτεται η επιθυμία, για τρίτη φορά, παγκόσμιας κυριαρχίας. Η κρίση δεν θίγει τις αντίπαλες χώρες, πχ Ρωσία ή Κίνα. Οι κυρώσεις αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν ούτε καν να καθυστερήσουν την οικονομική άνοδο και ισχύ της Ρωσίας ενώ οι δασμοί (με στόχο την Κίνα και την ΕΕ) είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η νίκη των ΗΠΑ επί της ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν έφερε το τέλος της Ιστορίας αλλά αντίθετα προκάλεσε αθεράπευτο ρήγμα στο καπιταλιστικό Σύμπαν, διαιρώντας το. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατάφερε να ανεβάσει σε «μηδέν» χρόνο χώρες καθολικά καθυστερημένες όπως η Ρωσία και η Κίνα έτσι ώστε να ενταχθούν ανταγωνιστικά στο Παγκόσμιο Καπιταλιστικό Σύστημα. Αλλά τότε συνέβη το απροσδόκητο. Η καταστροφή του «υπαρκτού» δεν μετέτρεψε Ρωσία και Κίνα σε νέο-αποικίες, όπως ήλπιζε η Δύση, αλλά σε λίαν επικίνδυνους ανταγωνιστές, οικονομικά και γεωπολιτικά, όπως ποτέ δεν ήταν. Η Δύση νίκησε ένα ανώδυνο «εχθρό» και απόκτησε ένα σκληρό αντίπαλο για την παγκόσμια ηγεμονία. Η γνωστή Αριστερά βρέθηκε στα αζήτητα. Η «νέα» Αριστερά, του Μπλερ, του Σημίτη και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι μπάτλερ του Συστήματος.
Οι ελίτ έχουν αποσπαστεί από την αστική τάξη των Δυτικών χωρών εδώ και κάποιες δεκαετίες. Τους Ρότσιλντ, τους Ροκφέλερ και τους Ανιέλι δεν τους συναντάς πια στα ακριβά εστιατόρια και τα πολυτελή ξενοδοχεία, δεν ζουν ανάμεσά μας. Ζουν αλλού, σκέπτονται αλλιώς, βρίσκονται σε άλλους κόσμους, είναι αόρατοι. Εμφανίζονται σπανίως, για τις ανάγκες της διαφήμισής τους, όπως οι βασιλιάδες πριν από χίλια και περισσότερα χρόνια.
Ο Καπιταλισμός γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανθίζει βασισμένος όχι στην παραγωγή αλλά στη ληστεία, σύμφωνα με την καίρια ανάλυση του Μαρξ. Οι αποικίες τέλειωσαν, η λεηλασία της Ρωσίας δεν συνέβη, είχε απομείνει ένα μόνο υποψήφιο θύμα: Η μεσαία και μικρή αστική τάξη. Είχε αποκτήσει πλούτο και διεκδικούσε πραγματική Εξουσία. Ήταν, δηλαδή, ώριμη για φάγωμα. Οι Άρχοντες του Καπιταλισμού στη Δύση, οι ελίτ, άρχισαν να τρώνε τα καλύτερα παιδιά τους, τους κληρονόμους, το στήριγμα της Αστικής Οικογένειας, ένας αδηφάγος Κρόνος.
Οι διενέξεις, τα εκλογικά αδιέξοδα, οι ατέρμονες απεχθείς συναλλαγές για να σχηματιστούν κυβερνήσεις είναι σύμπτωμα της οξείας δυσφορίας των αστικών στρωμάτων. Η συντηρητική φύση τους τα εγκλωβίζει σε πρόχειρους, επισφαλείς συμβιβασμούς. Ο σχετικά μικρός όγκος τους δεν τους επιτρέπει πολιτική/εκλογική αυτονομία. Ο φόβος τους (αλλά και η περιφρόνηση) φράζουν το δρόμο συμμαχίας με τους, ακέφαλους, προλεταριοποιημένους. Οι ελίτ ελέγχουν τις αντιδράσεις. Ο φασισμός είναι σκιάχτρο αλλά μόνο για τα σπουργίτια. Περίεργες παρέες αυτοδιαφημίζονται, διαβαίνουν φανταστικούς Ρουβίκωνες, χωρίς Καίσαρα και χωρίς Ρώμη. Αποκαλύπτεται σύνδεση των «τρομοκρατών» (πχ Μπατακλάν) με τις μυστικές υπηρεσίες. Σκοτεινιά.
ΥΓ. Προκαλεί απορία γιατί, εκ των υστέρων, οι περιπολίες συνόρων (όλων;) θα αποτελούνται από επτά και όχι μόνο δυο άτομα. Πιθανόν η ανεμελιά της πολιτικής ηγεσίας να έχει επηρεάσει και το στράτευμα ώστε να μην προνοεί. Περίεργο, δεδομένου ότι αν στραβώσει σοβαρά κάτι οι ένστολοι είναι οι ιδανικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι.
