Η τελευταία τραγωδία του Σοφοκλή ήταν και η τελευταία και η καλύτερη παράσταση των «Επιδαυρείων 2018».
Αποτελεί έναν διαλογισμό πάνω στο ανθρώπινο πεπρωμένο και στα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας, που πολλές φορές καθορίζονται από εξωγενείς παράγοντες χωρίς την θέληση του ανθρώπου. Αποτελεί όμως κι έναν διαλογισμό πάνω στην αγωνία των γηρατειών και της αδυναμίας, το εφήμερο των εξουσιών και την βίαιη αλλαγή της ταξικής θέσης του ανθρώπου, όπου ο άρχοντας γίνεται επαίτης. Δηλαδή την πλήρη αλλαγή στην ζωή των ανθρώπων, την άνοδο και την πτώση που πολλές φορές έχουν προκαλέσει οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλά άλλες φορές χωρίς δική τους υπαιτιότητα.
Ο Οιδίποδας αποτελεί το τραγικό πρόσωπο. Σκοτώνει τον πατέρα του, παντρεύεται την μητέρα του και κάνει παιδιά μαζί της, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει. Στην τελευταία όμως πράξη της ζωής του, οι θεοί των προστατεύουν και ορίζουν να πεθάνει στην Αθήνα, η οποία παρουσιάζεται και ως ευλογημένη πόλη.
Η τραγωδία αυτή αποτελεί δηλαδή και έναν ύμνο του Σοφοκλή στην αγαπημένη του πόλη, την Αθήνα, η οποία συγκεντρώνει όλες τις αξίες. Φιλοξενία, αλληλεγγύη, σεβασμό στον αδύναμο.
Το έργο παρουσιάστηκε φέτος τον Ιούλιο στο αρχαίο θέατρο των Συρακουσών και τώρα στην Επίδαυρο και είναι η καλύτερη παράσταση του φετινού φεστιβάλ και μία από τις καλύτερες παρουσιάσεις του έργου του Σοφοκλή.
Εξαιρετική η σκηνοθεσία του Γιάννη Κόκκου και εξαιρετικά επιβλητικά τα σκηνικά.
Ο Μάσσιμο ντε Φράνκοβιτς αξεπέραστος στον ρόλο του Οιδίποδα. Άψογος ο Χορός και πολύ καλοί κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί.
Μία από τις παραστάσεις που όσοι την παρακολούθησαν σίγουρα θα την θυμούνται.