Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Αυτό τον ισχυρισμό του Κοτζιά, ότι κατά το κρίσιμο Υπουργικό Συμβούλιο ο Καμμένος εκτόξευσε την κατηγορία ότι ο Τζορτζ Σόρος είχε πληρώσει την ελληνική κυβέρνηση για να προωθήσει τη συμφωνία των Πρεσπών, δεν πρέπει να τον προσπερνάμε έτσι. Τόσο η κυβέρνηση οφείλει να δώσει μια απάντηση, όσο και τα κόμματα της αντιλοπίτευσης να πάρουν θέση.
Καθότι, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: 
Ή ο Κοτζιάς λέει την αλήθεια ή ψεύδεται. Αν ψεύδεται και τέτοια βαριά κατηγορία δεν ειπώθηκε ποτέ, τότε είναι υπόλογος και για την ψευδή του δήλωση και για την εν γένει ασκηθείσα εξωτερική πολιτική της χώρας επί υπουργίας του. Αν λέει την αλήθεια, τότε και πάλι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ή ο Καμμένος λέει την αλήθεια ή ψεύδεται. Αν ψεύδεται και οι βαρειές κατηγορίες που εκτόξευσε κατά της κυβέρνησης (στην οποία παρεμπιπτόντως, συμμετέχει κι εκείνος) δεν έχουν καμία βάση, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει να τον αποπέμψει πάραυτα από την κυβέρνησή του. Αν όμως λέει την αλήθεια, τότε και πάλι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ή ο Καμμένος δεν ξέρει τι του γίνεται ή οι κατηγορίες που εκτόξευσε ευσταθούν. Αν δεν ξέρει τι του γίνεται, τότε και πάλι ο πρωθυπουργός οφείλει να τον αποπέμψει από την κυβέρνησή του. Διότι, πώς είναι δυνατόν να καταλαμβάνει αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο πόστο, ως επικεφαλής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τι του γίνεται; Αν όμως οι κατηγορίες ευσταθούν, και πάλι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
Ή ο Τσίπρας γνώριζε εξ αρχής για τις σχέσεις υπουργών του με τον Σόρος, ή τώρα ενημερώθηκε. Αν το γνώριζε εξ αρχής, τότε και ο ίδιος μετέχει σ’ αυτή την προδοσία. Οπότε, δύο τινά πρέπει να συμβούν. Ή να δηλώσει παραίτηση κι εκείνος και η κυβέρνησή του, ή να παραπεμφθούν πάραυτα -κι εκείνος και η κυβέρνησή του- με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Αν δεν το γνώριζε, τότε οφείλει να παραπέμψει ο ίδιος τους υπουργούς του για εσχάτη προδοσία και φυσικά να δηλώσει την παραίτησή του, δηλώνοντας αναξιότητα.
Αν δεν συμβεί τίποτα από τα ανωτέρω, τότε δύο τινά πρέπει να συμβούν. Ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης να παραπέμψουν στην δικαιοσύνη την κυβέρνηση με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, ή η ίδιες οι δικαστικές Αρχές να ενεργοποιήσουν ενάντια της κυβέρνησης τις συνταγματικές διατάξεις περί εσχάτης προδοσίας.
Αν κοφεύσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι δικαστικές Αρχές, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή μετέχουν άπαντες στην προδοσία, ή είναι όλοι τους τόσο άβουλοι και ανάξιοι, που καθίστανται κι εκείνοι το ίδιο επικίνδυνοι για την πατρίδα μας και το μέλλον της χώρας μας.
Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, τότε δύο επιλογές έχει ο ελληνικός λαός. Ή αποδέχεται την μοίρα του ως ραγιάς και συνεχίσει να παραμένει αραχτός στον καναπέ του μέχρι να σαπίσει, ή τα παίρνει όλα αμπάριζα και τους στέλνει όλους στο διάολο κι ακόμα παραπέρα.
Αν τα πάρει όλα αμπάριζα και τους στέλνει στο διάολο, δύο τινά μπορεί να συμβούν: Ή μια παρατεταμένη πολιτική αστάθεια να θέσει σε πρόσκαιρο κίνδυνο την κοινωνική συνοχή της χώρας, ή μια νέα μεταπολίτευση να αναδειχθεί από τις στάχτες, που θα θέσει την χώρα σε νέα τροχιά.
Αν όμως παραμείνει αραχτός στον καναπέ του, τότε μην περιμένετε δεύτερα και τρίτα τινά. Η μοίρα της χώρας μας θα είναι απόλυτα προδιαγεγραμμένη. Απόλυτη καταστροφή!
Στο διάβα της η ιστορία, κατέγραψε τον αφανισμό πάμπολλων εθνών. Το δίλημα είναι δικό μας λοιπόν, και μόνο δικό μας! Ή αποδεχόμαστε πως ήρθε και η δική μας σειρά να αφανιστούμε ως έθνος από το πρόσωπο της ιστορίας, ή ορθώνουμε το ανάστημά μας για άλλη μια φορά στην πολυχιλιετή ιστορία μας.
Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει άπαντες, είτε όχι, ήδη περάσαμε στο σημείο καμπής. Έχουμε ξαναπεράσει απ’ αυτό το σημείο… Πάμπολλες φορές! Και όλες τις προηγούμενες φορές σταθήκαμε αντάξιοι της ιστορίας μας. Τώρα; Θα τα καταφέρουμε ξανά;
Η επιλογή είναι μόνο δική μας…!