« Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας , οφείλει να το σέβεται για την ιστορία του, τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες του, για τη σαφήνεια του λόγου του, για το ρεαλισμό του », έγραφε την Τετάρτη 5 Απριλίου η στήλη «Η άποψη» της Εφημερίδας των Συντακτών ( Εδώ ), που εκφράζει πάντα τη γραμμή της εφημερίδας.
Και συνέχιζε: « Χαρακτηριστικό δείγμα ρεαλισμού του ΚΚΕ είναι όσα είπε ο γενικός γραμματέας, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρουσιάζοντας την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στο 20ο συνέδριο του κόμματος, για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ ».
Για να μην αφήσουμε μάλιστα σε άλλους την μεταφορά της άποψης του ΚΚΕ, αξίζει να την παραθέσουμε αυτούσια. ( Ριζοσπάστης 30/4 σελ. 13 ). Έχει δε ως εξής:
« Αναμφίβολα οι εκτιμήσεις αυτές του ΚΚΕ όσο τραγικές κι αν ακούγονται δε συνιστούν κινδυνολογία. Είναι μια ωμή, ρεαλιστική αποτίμηση των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης εξέλιξης την οποία όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους και να προετοιμάζονται», τονίζει η εφημερίδα των Συντακτών, που έχει εν τω μεταξύ παραθέσει κι ένα εφιαλτικό σενάριο από την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ βάσει του οποίου «μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα οδηγήσει πιθανή έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, κ.α. »
Οι διατυπώσεις της ΚΕ του ΚΚΕ δεν στερούνται απλώς ρεαλισμού, αλλά είναι αποκυήματα ευρωλάγνας φαντασίας. Αρκεί μια ματιά αρχικά σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις μαρξιστών οικονομολόγων, που έχουν επί χρόνια εργαστεί πάνω στο σενάριο της εξόδου από το ευρώ. (Οι σημαντικότερες από αυτές βρίσκονται συγκεντρωμένες Εδώ). Η πιο πρόσφατη μελέτη είναι των μαρξιστών οικονομολόγων Κ. Λαπαβίτσα και Θ. Μαριόλη που διεξήχθη στο πλαίσιο του δικτύου Erensep. (Εδώ το πλήρες κείμενό της).
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αναμασάει ασχολίαστα ό,τι μεταδίδεται στα δελτία των 8, περί ανεξέλεγκτης υποτίμησης του νέου νομίσματος και επακόλουθης ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης, φαίνεται κι από μια πρόσφατη μελέτη της Bank of America που εκτίμησε τις πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής στα εθνικά νομίσματα για τις χώρες της ευρωζώνης. ( Εδώ το σχετικό άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Welt).
Βάσει των δικών της εκτιμήσεων η μεγαλύτερη υποτίμηση θα συνέβαινε σε Ελλάδα και Ισπανία και θα ήταν της τάξης του 7,5%, για να ακολουθήσει το εθνικό νόμισμα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας με 5%, 3% και 1%, αντίστοιχα. Στην άλλη άκρη της κλίμακας, το εθνικό νόμισμα της Γερμανίας θα ανατιμούταν κατά 15%. Μεταβολή που θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στις γερμανικές εξαγωγές.
Πρόκειται για τάση που αν αποκωδικοποιούταν (ώστε να φανεί η ντε φάκτο ανατίμηση που προκαλείται στην Ελλάδα και η υποτίμηση στη Γερμανία) θα αναδείκνυε τις στρεβλώσεις τις οποίες προκαλεί το «ενιαίο νόμισμα», επισείοντας τεράστιο κοινωνικό κόστος. Το σημαντικότερο; Πώς το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μέσο συναλλαγών…
Το ΚΚΕ επιλέγει ωστόσο να αναπαράγει τη γραμμή της αστικής τάξης, δηλαδή διασυρμού του σχεδίου εξόδου από το ευρώ, ενδύοντας την με κομμουνιστικά άμφια, όπως κάνει για παράδειγμα όταν παραπέμπει την απαλλαγή από το ευρώ στο επαναστατικό επέκεινα. Αφήνει εν τω μεταξύ αναπάντητο το ερώτημα πώς θα φτάσουμε ως εκεί. Ή, πως εργαζόμενοι οι οποίοι συνειδητοποιούν τον αρνητικό ρόλο του ευρώ (γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται ένα 25%-30% να τάσσεται σταθερά κατά του ευρώ) θα οδηγηθούν στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, που περιλαμβάνει και την πάλη ενάντια στην ΕΕ… Ερώτημα που όσο δεν απαντιέται από την επαναστατική Αριστερά θα απαντιέται από την άκρα Δεξιά, στο πλαίσιο μιας εθνικιστικής ρητορείας!
Το ΚΚΕ διαστρεβλώνει μάλιστα την πραγματικότητα, όταν αποδίδει σε τμήματα του κεφαλαίου το σχέδιο επιστροφής στη δραχμή. Τη στιγμή που το κεφάλαιο, μέσω ΣΕΒ, Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και κάθε άλλης θεσμικής του εκπροσώπησης, χώρια τον Τύπο και τα κόμματα, έχει ταχθεί αναφανδόν υπέρ του ευρώ. Μάλιστα έχει απαγορεύσει τη συζήτηση για το εθνικό νόμισμα!
Ο Περισσός αναπαράγοντας αντι-επιστημονικές αναλύσεις, που βρίσκουν σημεία επαφής με το ιστορικό αναφυλαξίας απέναντι σε κάθε λαϊκό σκίρτημα το οποίο δεν ελέγχει οργανωτικά και το δικαιώνουν, στην πράξη υπηρετεί τη γραμμή του κεφαλαίου που έχει διαμορφώσει ζώνες υπεράνω ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πολιτικής κριτικής…
Γι αυτό και Μέσα Ενημέρωσης που ακολουθούν πιστά την κυβέρνηση δηλώνουν δημόσια «να σέβεστε το ΚΚΕ»…
*Πηγή: kommon.gr
Ας πουμε οτι πηγαμε στη δραχμη,η αγοραστικη αξια του μεσου μεροκαμματου θα αυξηθει?
Αν Ναι θα εχει λιγωτερα καιρδη ο επιχειρηματικος κοσμος?
Απο την μια ειναι αναξιο σεβασμου το ΚΚΕ,και απο την αλλη το καλουμε σε ενοτητα εναντι των μνημονιων,χωρις να εστιαζει το δορυ της ενοτητας την πηγη του κακου ,τον καπιταλισμο! Αν τα σχηματα που αυτοαποκαλουνται αριστερα,θελουν πραγματι ενοτητα πρεπει να απορυψουν τον καπιταλισμο με οποιο νομισμα,και να επεξεργαστουν τροπους υλοποιησης μιας σοσιαλιστικης οικονομιας,για να φυγουμε απο την καταχνια!
Αγαπητέ κύριε Καληνικιώτη, καταρχάς το άρθρο είναι του Λεωνίδα Βατικιώτη, αγωνιστή με γνωστή πολιτική στράτευση (όχι στην ΛΑ.Ε). Κατά δεύτερον, σε ό,τι αφορά στην ΛΑ.Ε, αξίζει τον κόπο να διαβάσετε προσεκτικότερα τόσο τις θέσεις – προτάσεις για τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, όσο και το πώς αυτές «δένουν» με το συνολικό πρόγραμμά της, το οποίο δεν έχουμε πάψει ποτέ να διακηρύσσουμε σε όλους τους τόνους ότι έχει ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ χαρακτήρα, δηλαδή θέτει από σήμερα τις βάσεις για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, άρα και την (σταδιακή, προφανώς, αφού δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη) αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. Κατά τρίτον, απευθύνουμε πρόταση συνεργασίας στο ΚΚΕ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στερούμαστε του δικαιώματος να του ασκούμε κριτική εκεί που το θεωρούμε απαραίτητο (όπως ακριβώς το ίδιο δικαίωμα έχει και το ΚΚΕ και οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη, ως προς την ΛΑ.Ε). Κατά τέταρτον και τελευταίο, το νόμισμα αποτελεί, ασφαλώς, εργαλείο για την άσκηση οικονομικής και νομισματικής πολιτικής και όχι κάποιου είδους «φετίχ»… Ωστόσο, το ευρώ δεν είναι «απλώς ένα νόμισμα», αλλά μια ολόκληρη αρχιτεκτονική που συμπεριλαμβάνει ΕΝ ΣΥΝΟΛΩ την οικονομική πολιτική όλων των κρατών – μελών της ευρωζώνης. «Σοσιαλιστική» πολιτική στα πλαίσια ενός τέτοιου νομίσματος και μιας τέτοιας αρχιτεκτονικής απλώς ΔΕΝ μπορεί να εφαρμοστεί. Συνεπώς, η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα είναι ένα ΑΝΑΓΚΑΙΟ, αν και όχι από μόνο του ικανό βήμα για την αλλαγή της οικονομικής (και όχι μόνο) πολιτικής ενός κράτους, εν προκειμένω της Ελλάδας. Φυσικά, για να έχει νόημα μια τέτοια μετάβαση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι και η άμεση εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού, φιλολαϊκού πολιτικού και οικονομικού προγράμματος και σε αυτόν τον τομέα επιστρέφουμε σε αυτό που γράφουμε στην αρχή του σημειώματός μας: στο πρόγραμμα της ΛΑ.Ε και στον τρόπο που «κουμπώνουν» με αυτό οι ειδικότερες επεξεργασίες γύρω από αυτή καθεαυτή την μετάβαση στο εθνικό νόμισμα.