Όταν το 2010 μπήκαμε στα Μνημόνια άρχισε μια κυριολεκτικά λυσσασμένη προπαγάνδα περί τεμπέληδων Ελλήνων ανεπρόκοπων, ανάξιων και ότι άλλο φανταστεί ο νους. Η προπαγάνδα έρχονταν απ’ έξω αλλά εγχώρια φερέφωνα την προώθησαν με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Προχθές, από τις ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός διακήρυξε υπερηφάνως ότι η Ελλάδα επιστρέφει. Ξεπέρασε τα προβλήματα και ξεκινάει νέα ελπιδοφόρα πορεία, είπε. Η προτελευταία φορά που ακούσαμε τέτοια λόγια αισιοδοξίας ήταν η εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη, η εποχή της ληστείας με το Χρηματιστήριο, η εποχή των Ιμίων. Η τελευταία φορά ήταν όταν ο ΓΑΠ δήλωσε ότι «λεφτά υπάρχουν». Και μετά μας έχωσε στο πρώτο, θανατηφόρο, Μνημόνιο. Η τρίτη εξαγγελία αισιοδοξίας από τον σημερινό πρωθυπουργό δεν προδιαγράφεται πιο τυχερή από τις δυο προηγούμενες: Η Γιούροστατ ανακοίνωσε ότι το 2016 στην Ελλάδα, 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και της ένδειας, δηλαδή το 35,6% του πληθυσμού έναντι 28,1% το 2008, στην αρχή της κρίσης και παρά τα δυο χρόνια διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. (Φτώχεια: εισόδημα μικρότερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, 21%. Ένδεια: 22% όσοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις οικονομικές υποχρεώσεις. Κίνδυνος εισόδου στην ανεργία 17%. Στην ΕΕ αντίστοιχα, φτώχεια17%, ένδεια7,5% και κίνδυνος ανεργίας 10%).
Συνοπτικά, επίσης, αλλά πολύ εύγλωττα και παραστατικά, στη συνάντηση Τσίπρα- Λαγκάρντ όσα ειπώθηκαν ήταν κοινοτοπίες, αοριστίες και ευχολόγια. Η Λαγκάρντ ήταν σαφέστατη: θα εκπληρώσετε τις υποχρεώσεις σας (το λέει ακούραστα κάθε φορά) και θα συζητηθεί «μια ελάφρυνση του χρέους», στο μέλλον (το επαναλαμβάνει ακούραστα με τον ίδιο αόριστο τρόπο) και δικαίως. Το χρέος δεν εξαρτάται τόσο από τη Λαγκάρντ και το ΔΝΤ αλλά από τη Γερμανία, κυρίως. Η όποια μεταβολή στάσης του ΔΝΤ απέναντι στην Ελλάδα έχει συμβεί πριν και ανεξάρτητα από το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και συγκλίνει με το γενικό κλίμα «διόρθωσης» της πολιτικής της ΕΕ/Γερμανίας ώστε να σωθεί ό,τι (και αν) μπορεί να σωθεί από την κυβερνητική κατάρρευση. Βρυξέλλες/Βερολίνο κατάλαβαν αργά ότι πρέπει να τρέξουν για να προλάβουν μήπως διασώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την παταγώδη κατάρρευση. Αν το Σύστημα μείνει με ένα μόνο πυλώνα θα γκρεμιστεί αύτανδρο χωρίς κανείς να το σπρώξει. Η επιχείρηση «κεντροαριστερά» είναι ισχνή εκ γενετής. Με αποκαΐδια τι σπίτι να χτίσεις;
Η συνάντηση με Τραμπ
Η αγωνιωδώς αναμενόμενη συνάντηση Τσίπρα – Τραμπ φαίνεται ότι δεν πήγε άσχημα. Λέω «αγωνιωδώς αναμενόμενη» βλέποντας τα ευτυχισμένα χαμόγελα ανακούφισης του Κοτζιά και του Παππά, στο γεύμα με τον Τραμπ. Ο πρωθυπουργός, υπονοούσαν πανευτυχείς οι δυο υπουργοί, τα είχε καταφέρει να ανταποκριθεί επάξια στην πρώτη αληθινά δύσκολη συνάντηση, τη μόνη αληθινά κρίσιμη για την πολιτική επιβίωση του ίδιου και της κυβέρνησης. Και τούτο επειδή ο κ. Τσίπρας, αστόχαστα, είχε δηλώσει, αναμένοντας το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, ότι ελπίζει πως θα αποφύγουμε «αυτό το κακό», την εκλογή Τραμπ. Αμερικανός δημοσιογράφος ρώτησε τον κ. Τσίπρα αν επιμένει σε εκείνη τη δήλωση και ο Τραμπ (διασκεδάζοντας για την αμηχανία του φιλοξενούμενου) είπε ότι αν ήξερε αυτή τη δήλωση Τσίπρα δεν θα έλεγε τα καλά λόγια που μόλις είχε πει (λες και ο εδώ πολύπειρος Πρέσβης δεν τον είχε ενημερώσει και για τη δήλωση Τσίπρα και για τις κωλοτούμπες)και το θέμα έληξε εκεί. Άλλος Αμερικανός δημοσιογράφος ρώτησε τον Τραμπ για την κατάργηση του νομοσχεδίου Υγείας του Ομπάμα, τοποθετώντας, με τον άξεστο αλλά ευθύ τρόπο των Αμερικανών, το βαθμό ενδιαφέροντος της επίσκεψης.
Πέραν των εν λόγω δηλώσεων ωστόσο, η αρχική, έκδηλα τυπική αν όχι ψυχρή, ατμόσφαιρα βελτιώθηκε μόλις ο πρωθυπουργός ανταποκρίθηκε απολύτως, καθώς φαίνεται, στις απαιτήσεις του Αμερικανού Προέδρου. Ο Τραμπ εξίσωσε απολύτως, με τα δικά του κριτήρια, το πάρε-δώσε της επίσκεψης Τσίπρα. Θα μας δώσετε και θα σας δώσουμε, είπε. Δημοσίως ανακοινώθηκε η ανακαίνιση των F16 (2,5 δις, λεφτά στο χέρι για τους Αμερικάνους), και σε ανταπόδοση ο Τραμπ είπε αορίστως, όπως η Λαγκάρντ, ότι θα στηρίξει την Ελλάδα για το χρέος. Ο λόγος σου με χόρτασε. Για τα κρίσιμα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, Κυπριακό, Σκοπιανό, ελληνοτουρκικά, δεν έγινε κουβέντα, όχι δημοσίως τουλάχιστο. Λίαν αμφίβολο αν ψιθυρίστηκε τίποτα και στο παρασκήνιο. Η δημόσια τοποθέτηση Τραμπ περί ίσων ανταλλαγμάτων ΗΠΑ-Ελλάδας έβαλε εξαρχής σε άκρως μειονεκτική θέση την ελληνική πλευρά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία και γνώση για να το καταλάβει κανείς. Λίγα μπορεί να βάλει η Ελλάδα, λιγότερα μπορεί να περιμένει.
Προκύπτει ότι η επίσκεψη είχε ουσιαστικό αντικείμενο να επιβεβαιώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός ότι πράγματι έχει κάνει όλη και ανεπιφύλακτα τη «στροφή προς τη σωφροσύνη», την εμμονή στις «σταθερές αξίες» συμμαχίας με τη Δύση και ειδικά με τις ΗΠΑ, όπως ασφαλώς είχαν διαβεβαιώσει εκ των προτέρων υπηρεσιακοί παράγοντες, ο πρέσβης στην Αθήνα κλπ. Ώστε να πατήσει το Τσίπρας στο Λευκό Οίκο. Τα πράγματα φαίνεται ότι πήγαν καλά, οι διαβεβαιώσεις έγιναν δεκτές, ο Τραμπ χαμογελούσε, δώσαμε κι ένα καλό «πουρμπουάρ», 2,5 δις, αλλά ας πάει και το παλιάμπελο, εμείς να είμαστε καλά και στην υγεία των Αμερικανών εργατών, όπως είπαν, που θα δουλέψουν στην ανακαίνιση των F 16. Δεν ξεχνάει τους Αμερικανούς εργάτες η πρώτη φορά αριστερά. Για να έχει και δεύτερη ευκαιρία.
