Ας το παραδεχτούμε, η Αριστερά στις ΗΠΑ είναι πολύ μακριά από το να διεκδικήσει την εξουσία.
Μία από τις πολλές χρήσιμες ερωτήσεις που τέθηκαν στο Αριστερό Φόρουμ της προηγούμενης εβδομάδας στη Νέα Υόρκη, κάλεσε ορισμένους από εμάς να εικάσουμε με τι θα έμοιαζε μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα. Εδώ είναι οι σκέψεις μου.
1. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς.Και τα δύο αυτά κόμματα είναι δημιουργήματα και υπηρέτες του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας. Η αντίστοιχη κοινωνική τους βάση διαφέρει, το ένα είναι το Κόμμα του Λευκού Ανθρώπου, ενώ το άλλο είναι υποχρεωμένο να ισχυριστεί ότι δεν αποτελεί καθόλου ένα κόμμα του κεφαλαίου. Το 1936 οι κομμουνιστές οδήγησαν όλη σχεδόν την αμερικανική Αριστερά και το εργατικό κίνημα στο Δημοκρατικό κόμμα. Για πολλούς, τα επόμενα βήματα είναι τόσο αμετακίνητα που πλέον δεν αποτελούν ιστορία, αλλά γεωλογία. Παρά τις προσπάθειες των καλύτερων ανθρώπων κάθε επόμενης γενιάς, οι Δημοκρατικοί παραμένουν το κόμμα του κεφαλαίου και της αυτοκρατορίας.
Οι ακτιβιστές της βάσης των Δημοκρατικών μπορούν να αιμοδοτούν το κόμμα τους με ενέργεια και αξιοπιστία, αλλά βρίσκονται στο χώρο των αποσκευών, όχι στο τιμόνι. Δεν υπάρχουν ιμάντες μεταβίβασης ανάμεσα στις επιθυμίες τους και στο τι πραγματικά κάνουν οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί. Οι εκλεγμένοι Δημοκρατικοί δέχονται εντολές τους από τους πλούσιους χρηματοδότες τους, όχι από αριστερούς ακτιβιστές του κόμματός τους. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που το Κόμμα των Πράσινων το κάνει σωστά.
2. Μια αυθεντική Αριστερά πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την εταιρική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία.
Δεν είναι ότι πολλές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις δεν κάνουν μεγάλη και αναγκαία δουλειά. Το πρόβλημά τους είναι ότι εξαρτώνται από τη γενναιοδωρία του πλούσιου για να επιτευχθεί αυτό το έργο, να πληρωθούν οι μισθοί και οι λογαριασμοί. Ο μη κερδοσκοπικός τομέας έχει αναπτύξει τη δική του κουλτούρα, στην οποία οι οργανώσεις διευθύνονται από αξιωματούχους που βρίσκονται στο έλεος των διοικητικών συμβουλίων τους, και όλοι μαζί βρίσκονται στο έλεος των πλούσιων που τους χρηματοδοτούν. Οι εκκλησίες εξαρτώνται επίσης από τους πλούσιους δωρητές για να πληρώνονται οι λογαριασμοί, και συχνά, με την προστασία φιλικών πολιτικών, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα των συμβάσεων των σχολικών ναύλων.
Στις ΗΠΑ, οι αριστερές οργανώσεις που το βλέπουν σωστά, είναι τα εργατικά συνδικάτα που λειτουργούν «από κάτω προς τα πάνω», τα οποία στηρίζονται στην ενίσχυση των μελών τους για να βγάζουν τα λειτουργικά έξοδα. Είναι ένα μοντέλο που θα έπρεπε να μιμηθούμε.
3. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά πρέπει να είναι άνευ όρων ενάντια στην αυτοκρατορία.
Σε αυτό το βράχο εξόκειλε πάνω από εκατό χρόνια πριν, η σοσιαλιστή Διεθνής, όταν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές και τα κόμματά τους σε ορισμένες χώρες πήραν το μέρος των εθνικών κυβερνήσεών τους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να πάρουν το μέρος των εργατικών τάξεων, των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων λαών.
Με περίπου χίλες μικρές και μεγάλες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη, καθώς και υποβρύχια και πολεμικά πλοία σε όλους τους ωκεανούς, οι ΗΠΑ είναι η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Μέχρι τώρα η ανθρωπότητα έχει εμπειρία πολλών αιώνων από αυτοκρατορίες. Οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν ωφελούν τους φτωχούς, μόνο τους πλούσιους και ισχυρούς, και ο 21ος αιώνας δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα αυτό. Το πρώτο καθήκον μιας αμερικανικής Αριστεράς που αξίζει να λέγεται Αριστερά είναι να σταθεί ενάντια στην αυτοκρατορία.
Για ορισμένους Αμερικανούς αριστερούς, ακόμα και για ορισμένους αυτοαποκαλούμενους σοσιαλιστές, αυτό φαίνεται να είναι δύσκολο. Ο Bernie Sanders υποστηρίζει με ενθουσιασμό τους αμερικανικούς πολέμους και τους δολοφονικούς οικονομικούς αποκλεισμούς σε όλο τον κόσμο. Όταν ο επαναστάτης μαύρος εθνικιστής[i] Chokwe Lumumba εξελέγη με τους Δημοκρατικούς στο Μισισιπή, σιώπησε την επί χρόνια κριτική του ενάντια στην αυτοκρατορία. Και οι Berniecrats[ii] της Επανάστασής μας σοκάρουν με το πόσο λίγα λόγια έχουν να πουν για ό,τι συμβαίνει εκτός των συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών.
4. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά πρέπει να αναπτύξει την αλληλεγγύη ως αντίδοτο στην λευκή υπεροχή.
Αυτό που ονομάζεται διατομεακότητα[iii] συχνά στηρίζεται περισσότερο στο διαχωρισμό και στην ενοχοποίηση παρά στην αναγνώριση κοινών συμφερόντων και στην ένωση των ανθρώπων για να υπερασπιστούν αυτά τα κοινά συμφέροντα. Βασίζεται στο να αποδίδονται μαγικές και υπεριστορικές δυνάμεις στη θεωρία της «λευκής υπεροχής» και οδηγεί σε αόριστες πολιτικές θέσεις, όπως οι ομάδες με ειδική στοχοθεσία και που εύκολα ηττώνται. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς και γιατί η διατομεακή διάσταση έχει γίνει το ευαγγέλιο των οργανισμών που χρηματοδοτούνται από τον μη κερδοσκοπικό τομέα καθώς και γιατί η διατομεακότητα είναι ιδιαίτερα ευνοημένος ακαδημαϊκός κλάδος.
Η αλληλεγγύη προσφέρει ένα πιο αισιόδοξο όραμα για την ανθρωπότητα, καθώς η λευκή υπεροχή ξεπερνιέται από τον κοινό αγώνα για το συμφέρον όλων, και όχι από τη διάσπαση της ανθρωπότητας στους ενάρετους καταπιεσμένους, τους συμμάχους τους και τους αμετανόητους, θλιβερούς υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον. Και μέσα και έξω από τις ΗΠΑ, της γης οι κολασμένοι είναι πλειοψηφία και ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε μια πλειοψηφική αριστερά είναι με έκκληση στην αλληλεγγύη.
5. Μια αυθεντική αριστερά πρέπει να εκφράζει μια συνειδητή ταξική αντίθεση στον καπιταλισμό.
Η τάξη ή η λέξη ταξικός δεν είναι ταμπού στον λόγο της Βόρειας Αμερικής, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει. Είναι όμως πολύ, πολύ πραγματική. Ο καπιταλισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ταξική κυριαρχία όσων κατέχουν κεφάλαιο, των υποψηφίων που κατεβάζουν στις εκλογές και των στηριγμάτων τους.
Τα τελευταία χρόνια, αυτή η συνειδητοποίηση αποτέλεσε μια σημαντική πρόοδο του Κινήματος Occupy.
6. Μια αυθεντική Αριστερά στις ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσει χώρους και σχέσεις συζήτησης και διαβούλευσης.
Αυτή τη στιγμή, τέτοιοι χώροι και σχέσεις δεν υπάρχουν. Επιτρέψαμε στο Twitter και στο Facebook να μας επιβάλουν τρόπους που εφαρμόζουμε πλέον και στην πραγματική ζωή και φυσικά και στον διαδικτυακό διάλογο. Διαφωνείς με κάποιον; Τότε τον χαρακτηρίζεις, τον ταπώνεις φραστικά, τον κάνεις block ή delete, τον ξαναχαρακτηρίζεις και τον κάνεις unfollow. Αυτό οδήγησε πολλούς από εμάς να μιλάμε και να διαβάζουμε μόνο εκείνους με τους οποίους συμφωνούμε και με κανέναν άλλον. Έγραψα για αυτό κάτι πριν από μερικές εβδομάδες, οπότε δεν θα επαναληφθώ, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Jodi Dean περιγράφει εδώ και χρόνια τις παγίδες αυτού που ονομάζει “καπιταλισμό της επικοινωνίας”. Πηγαίνετε παρακαλώ να διαβάσετε ή να ακούσετε τι έχει να πει σχετικά με το θέμα, και σας ευχαριστώ. Έχει επίσης να πει πολλά για την ανάγκη για ένα κόμμα.
7. Μια αυθεντική αμερικανική αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να δημιουργήσει οικονομικές και κοινωνικές οργανώσεις που προδιαγράφουν τον κόσμο που θέλουμε να οικοδομήσουμε, τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τις περιβαλλοντοκτόνες και γενοκτονικές αλυσίδες κατανάλωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός για να καταλάβουμε με τι μοιάζουν οι δίκαιες και βιώσιμες οικονομίες κλίμακας, τόσο σε μικροοικονομικό όσο και σε μακροοικονομικό επίπεδο. Πρέπει από τώρα να παράξουμε και να φάμε, πρέπει από τώρα να εκπαιδεύσουμε τους νέους μας, να παρέχουμε υγειονομική περίθαλψη, πρέπει τώρα να φροντίσουμε τους ηλικιωμένους μας και τώρα πρέπει να σώσουμε τον πλανήτη από τον οποίο εξαρτάμε την ίδια μας τη ζωή.
Η οργάνωση νέων σχέσεων παραγωγής, διανομής, μεταφοράς, ανακύκλωσης και παράδοσης υπηρεσιών είναι καθήκοντα που οι μεγάλοι καπιταλιστικοί τομείς των ΗΠΑ έχουν παραμελήσει. Έχουμε ήδη δει ότι η εκλογή δημάρχων και νομοθετών σε Κογκρέσο και Γερουσία, δεν αλλάζει απαραιτήτως τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργούνται και συλλέγονται τα τρόφιμά μας, ούτε αν οι χώροι εργασίας μας διευθύνονται δημοκρατικά, αν οι γειτονιές μας είναι ζωντανές, τι απόβλητα δημιουργούμε, ή αν η εκπαίδευσή μας, η μεταφορά μας και όλα τα συστήματά μας εξυπηρετούν τους ανθρώπους και τον πλανήτη περισσότερο από τα κέρδη ή όχι.
Μια αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες βοηθώντας προς μια δημοκρατική – συνεταιριστική διαχείριση του στεγαστικού προβλήματος, των τεχνών, της υγειονομικής περίθαλψης, της παροχής υπηρεσιών και κατασκευών κάθε είδους. Διαφορά οι πράξεις μας θα παραμείνει πολύ μακριά από τις δηλώσεις μας.
8. Μια αυθεντική αμερικανική Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να γεννήσει ένα επαναστατικό κόμμα των εργαζόμενων τάξεων.
Χωρίς κόμμα όλοι εδώ είμαστε ακτιβιστές, υπόλογοι σε κανέναν πέρα από τη συνείδησή μας. Αυτό δεν οδηγεί στο να διεκδικήσουμε την εξουσία, οδηγεί σε “ακτιβιστικό ακτιβισμό” εάν μπορώ να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη. Τα κόμματα είναι τα μέσα συλλογικής θέλησης με τα οποία διαμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας. Τα επαναστατικά κόμματα δεν περιορίζονται επίσης στις εκλογικές εκστρατείες.
Σε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που έχουμε, θα μπορούσαμε να περιμένουμε πραγματικά υπαρκτά εργατικά συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να δημιουργήσουν μαζί ένα κόμμα της εργατικής τάξης που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά την κατεστημένη τάξη. Αλλά με την πυκνότητα των συνδικάτων να κυμαίνεται, με αισιόδοξους υπολογισμούς, γύρω στα 7 ή 8 τοις εκατό, αυτό δεν φαίνεται πιθανό. Μπορεί να χρειαστεί πρώτα να ιδρυθεί ένα κόμμα ή τοπικά κόμματα, τα οποία θα χρηματοδοτηθούν από τα δικά τους μέλη και μετά, τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να προσδιορίσουν τα στρατηγικά σημεία για να οργανωθούν τα συνδικάτα, συμπράττοντας με τους διαθέσιμους συμμάχους και υλοποιώντας τη συγκεκριμένη δουλειά.
*Ο Bruce A. Dixon είναι πρώην Πάνθηρας, νυν μέλος του Κόμματος των Πράσινων, αρθρογραφεί στο Black Agenda Report.
**Πηγή: Black Agenda Report, Μετάφραση: antapocrisis
