Την ώρα που η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια των media μιλάνε για ατέλειωτο χορό δις ευρώ που τάχα έρχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση προς τη χώρα μας, τη στιγμή που ούτε ευρώ δεν έχει δοθεί από τις Βρυξέλλες, η ελληνική οικονομία κατρακυλάει στην πιο βαθιά ύφεση της ιστορίας της, ενώ ακόμα χειρότερα η αποεπένδυση σπάει όλα τα ρεκόρ, δίνοντας στην Ελλάδα όψεις τριτοκοσμικής χώρας.
Με κυβερνητική νομοθετική ρύθμιση που υπό μορφή τροπολογίας έφερε και ψήφισε η κυβέρνηση στη Βουλή, διαλύεται και το τελευταίο απομεινάρι συλλογικών συμβάσεων στη χώρα και δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες που έχουν μείωση τζίρου πάνω από τα 20% να θέτουν το προσωπικό τους σε μερική απασχόληση, πληρώνοντας το 50% του μισθού τους και με τους εργαζόμενους, μετά την επιδότηση του Δημόσιου, να χάνουν το 20% του μισθού τους, ενώ όσοι εργαζόμενοι συνεχίζουν να τελούν σε αναστολή εργασίας, μπορεί να χάνουν έως το 50% του μισθού τους, αμοιβόμενοι με 533 ευρώ το μήνα.
Το πλέον τραγικό είναι ότι όσοι εργαζόμενοι δεν τεθούν υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης μπορεί να απολυθούν την ίδια ώρα από την εργοδοσία και να μείνουν στο δρόμο.
Η κυβέρνηση ενώ θα επιχορηγεί τους εργοδότες και θα τους επιτρέπει άτυπα υπό την ομπρέλα της μερικής απασχόλησης να έχουν εργαζόμενους στην ουσία με πλήρες ωράριο, δεν θέτει καμία δέσμευση στους επιχειρηματίες, ούτε καν δέσμευση για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας.
Η οικονομία της χώρας μετατρέπεται σε μια οικονομία όπου κυριαρχεί μια θάλασσα ελαστικών εργασιακών σχέσεων, από το ωρομίσθιο, το part time και κυρίως τη μερική απασχόληση, ενώ η πλήρης απασχόληση δεν είναι απλώς μειοψηφία αλλά η θλιβερή εξαίρεση στην ελληνική εργασιακή ζούγκλα.
Η έξοδος τη οικονομίας και της κοινωνίας από την καραντίνα αντί να δώσει ώθηση στην οικονομία και τα εισοδήματα, αποκαλύπτει το μέγεθος της οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα.
Πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν άνοιξαν καν, ενώ ένας μεγάλος αριθμός και από αυτές που άνοιξαν έχουν βάλει ή βρίσκονται σε πορεία να βάλουν λουκέτο.
Η μετα-καραντίνα περίοδος βλέπει την οικονομία και την κοινωνία να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, με πένητες εργαζόμενους και με έναν απέραντο αριθμό νοικοκυριών να ζουν μέσα στη φτώχεια, την καθημερινή δυστυχία και την εξαθλίωση, ενώ εξαπλώνεται κυριολεκτικά και η πείνα, σε μια συγκυρία που δεν μπορούν ούτε συσσίτια να πραγματοποιηθούν.
Κεντρικό πρόβλημα της οικονομίας είναι η κατάρρευση των επενδύσεων , για την οποία ένας βασικός λόγος από τους πολλούς, είναι η απουσία ρευστότητας στην οικονομία.
Οι τράπεζες είναι κλειστές για τη συντριπτική πλειοψηφία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και κρατάνε κλειδωμένες τις στρόφιγγες των δανείων λειτουργώντας ως ληστρικά “ιδρύματα” τα οποία αντλούν τα κέρδη τους κατά κύριο λόγο από τις υπέρογκες προμήθειες και τις υψηλές επιβαρύνσεις που επιβάλλουν στις καθημερινές συναλλαγές που πραγματοποιούν ανάμεσα σε πολίτες και επιχειρήσεις.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από αυτό το τέλμα με την υποτιθέμενη χρηματοδοτική στήριξη της Ε.Ε. Και όχι μόνο γιατί στη ουσία αυτή η χρηματοδοτική στήριξη είναι “ψίχουλα” μπροστά στο μέγεθος της κρίσης αλλά και γιατί θα έχει ως συνέπειες την επιβάρυνση της χώρας με φόρους για την αποπληρωμή των επιχορηγήσεων της Ε.Ε και περαιτέρω υπερχρέωση από τη λήψη δανείων της Ε.Ε, ενώ και τα όσα κεφάλαια έρθουν θα κατευθυνθούν σε τομείς γερμανικών προδιαγραφών και θα συνοδευτούν με αθέμιτες δεσμεύσεις για τη χώρα.
Η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει προσλάβει ολοκληρωτικά και νεοαποικιακά χαρακτηριστικά και στην οποία κυριαρχεί ένας πυρήνας χωρών με επικεφαλής τη Γερμανία, χωρίς καμία αίσθηση αλληλεγγύης και αιχμάλωτη ενός ξενόδουλου πολιτικού κατεστημένου, δεν έχει αυτή την ώρα καμία άλλη επιλογή από την επιστροφή της με νέους όρους στο εθνικό της νόμισμα και την αποδέσμευση της από την Ε.Ε , ως θεμελιώδη προϋπόθεση μιας ευρύτερης ανατροπής για να υπάρξει με εκτύπωση χρήματος διαγραφή χρεών και ικανή χρηματοδότηση της οικονομίας και της κοινωνίας, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα σχέδιο για μια ανεξάρτητη Ελλάδα, ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της οικονομίας, ριζικής αλλαγής του κράτους προκειμένου να αποκτήσει αποτελεσματικό και παραγωγικό προσανατολισμό, εκδημοκρατισμού της χώρας και νέων στρατηγικών κοινωνικής συμμετοχής και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Κ.Τ