Ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά εγκατέλειψε τις θέσεις κατά της ΕΕ και του ευρώ και δέχθηκε να συνεργαστεί με την κυβέρνηση του ανθρώπου τον οποίο έχει χαρακτηρίσει συνένοχο στην προσπάθεια να… κατακρεουργηθεί η Ιταλία!
Τα ρεκόρ είναι για να πέφτουν και τα κύπελλα για να αλλάζουν χέρια. Έτσι, ενώ μέχρι πρόσφατα, ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής της «πολιτικής κωλοτούμπας» στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν Έλληνας, τώρα τον τίτλο διεκδικεί και παίρνει δικαίως ένας Ιταλός.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός της χώρας το 2015, Αλέξης Τσίπρας, είχε κερδίσει με το σπαθί του τη θέση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου το καλοκαίρι εκείνης της δραματικής χρονιάς. Όταν, δηλαδή, άλλαξε νύκτωρ τη μεγαλειώδη απόφαση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου από «όχι» σε «ναι» και έσπευσε να υπογράψει το νέο μνημόνιο με την ΕΕ, την οποία ως τότε εγκαλούσε δριμύτατα.
Τώρα, λοιπόν, είναι αναγκασμένος να κατέβει από εκεί και να παραχωρήσει τη θέση του στον Ματέο Σαλβίνι. Τον ηγέτη της Λίγκας του Βορρά ο οποίος, από πολέμαρχος της «επανάστασης» απέναντι στην ΕΕ, το ευρώ και τα διευθυντήρια των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου, έγινε εταίρος στην πιο φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση που έχει γνωρίσει η χώρα του. Και μάλιστα, με επικεφαλής τον Μάριο Ντράγκι, τέως πρόεδρο της ΕΚΤ, τον οποίο είχε περάσει επίσης… γενεές δεκατέσσερις στο παρελθόν, κατηγορώντας τον ανάμεσα στα άλλα ότι είναι συνένοχος στην επιχείρηση που έχει στόχο να «κατακρεουργηθεί οικονομικά» η Ιταλία.
Τέρμα, πλέον, οι κραυγές για απεξάρτηση της Ιταλίας από τον βραχνά της ΕΕ, την οποία έχει χαρακτηρίσει «φωλιά φιδιών και τσακαλιών». Το ίδιο και οι προτάσεις για δημοψήφισμα με στόχο την έξοδο από την ευρωζώνη. Τέλος και οι επικρίσεις για διαφθορά και σήψη απέναντι στους εταίρους του στην κυβέρνηση Ντράγκι – ποιος δε θυμάται, αλήθεια, τι είχαν ακούσει οι Δημοκρατικοί και η ηγεσία τους από το στόμα του, ποιος μπορεί να ξεχάσει τις επιθέσεις στους πρώην εταίρους του, από το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, όταν τον άφησαν στα… κρύα του λουτρού τον θερμό Αύγουστο του 2019;
Ζήτω ο Ντράγκι!
Όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. «Ήρθε η στιγμή να αφήσουμε πίσω μας τις συγκρούσεις. Χάσαμε ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας, εμείς οι πολιτικοί πρέπει να εκμεταλλευθούμε κάθε στιγμή για να δουλέψουμε και να λύσουμε τα τόσα προβλήματα που υπάρχουν», είπε την Τρίτη μιλώντας στο Radio Capital, ισχυριζόμενος παράλληλα ότι «ο Μάριο Ντράγκι θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ιταλίας στην Ευρώπη καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον».
Θα πει, βεβαίως, κανείς ότι Σαλβίνι και Ντράγκι συνεχίζουν να διαφωνούν για το μέλλον του ευρώ. Ο πρώτος ισχυρίστηκε ότι το νόμισμα της ευρωζώνης δεν είναι αναντίστρεπτο, καθώς αυτό ισχύει μόνο για τον θάνατο. Και ο δεύτερος απάντησε, από το βήμα της Γερουσίας, ότι καλά θα κάνουν όλοι να πάρουν απόφαση πως το ευρώ είναι εδώ και θα μείνει εδώ για πάντα.
Μικρό το κακό, αν σκεφτεί πόσα έχουν αλλάξει στις δηλώσεις και τη στάση του Σαλβίνι ως τώρα. Ο ίδιος, μάλιστα, είναι κυνικός όταν δέχεται ερωτήσεις αναφορικά με τα αίτια της στροφής του.
«Φασίστας, κομμουνιστής, ευρωπαϊστής, όλα αυτά είναι ταμπέλες. Εγώ είμαι πολύ πραγματιστής άνθρωπος», δήλωσε πρόσφατα μιλώντας στο ραδιόφωνο France 24. «Προτιμώ να είμαι στο δωμάτιο που παίρνονται οι αποφάσεις για το πώς θα δαπανηθούν τα χρήματα, καλώς ή κακώς», είπε επίσης μετά τη συνάντησή του με τον Ντράγκι, όταν του δήλωσε την πίστη και τη στήριξή του.
Είναι λοιπόν πολλά τα λεφτά Ματέο! Τόσο πολλά που δεν θέλεις να αφήσεις τους άλλους να κάνουν κουμάντο – ανάμεσά τους και τον συνονόματό σου Ρέντσι, ο οποίος χρησιμοποίησε περίπου το ίδιο επιχείρημα για να ρίξει την κυβέρνηση του Τζουζέπε Κόντε, στο στήσιμο της οποίας ο ίδιος είχε συμβάλλει αποφασιστικά.
Η Ακροδεξιά των σαλονιών
Ας μην έχουμε αμφιβολίες, πάντως. Πίσω από τον ακραίο οπορτουνισμό και κυνισμό του Σαλβίνι, υπάρχει πολιτική ουσία, καθώς επωάζονται σοβαρές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης και κυρίως στον χώρο της (Ακρο)Δεξιάς. Η ηγεσία του ΕΛΚ, άλλωστε, νιώθει ήδη την πίεση και μοιάζει να έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Ο βουλευτής της Λίγκας, Τζούλιο Σεντεμέρο, ήταν σαφής, στις πρόσφατες δηλώσεις του στο Reuters: «Θέλουμε να γίνουμε κάτι σας το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα κόμμα που ενσωματώνει και συμφιλιώνει όλες τις απόψεις στην ιταλική κεντροδεξιά, χωρίς αποκλεισμούς». «Η Λίγκα θέλει να συμμετέχει στην κυβέρνηση Ντράγκι προκειμένου να καθαρίσει το όνομά της στην Ευρώπη, να απαλλαγεί από τη φήμη του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος», πρόσθεσε άλλη υψηλόβαθμη πηγή του κόμματος, ρίχνοντας ακόμη περισσότερο φως στις διεργασίες που συντελούνται.
Πρακτικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία η οποία είχε περιγραφεί από κάποιους, με βάση τα ελληνικά δεδομένα, ως η συγκρότηση μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Ως μιας Ακροδεξιάς κυρίως των σαλονιών, δηλαδή, η οποία θα μπορεί να λειτουργεί συμπληρωματικά στο αστικό πολιτικό σύστημα και να γίνεται αποδεκτή ακόμη και ως εταίρος σε κυβερνητικά σχήματα.
Ανάλογη πορεία επιδιώκει να χαράξει και η Μαρίν Λεπέν στη γειτονική Γαλλία, ενόψει και των προεδρικών εκλογών του 2022. Γι’ αυτό και άλλαξε το όνομα του κόμματός της από Εθνικό Μέτωπο σε Εθνικό Συναγερμό, για τον ίδιο λόγο επέλεξε να έρθει δημοσίως σε ρήξη με τον ιδρυτή του πρώτου και πατέρα της, Ζαν Μαρί Λεπέν.
Ας μην μας παραξενεύει. Ανάλογη πορεία δεν έχουν ακολουθήσει, στην άλλη πλευρά του πολιτικού σκηνικού, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ισπανικοί Podemos, θέλοντας να κόψουν τον ομφάλιο λώρο από το παρελθόν τους;
