Μετά την ψυχρολουσία στο Eurogroup της 22ης Μάη, ο πρωθυπουργός και τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, αντί να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα, συνεχίζουν να πορεύονται στην ίδια «άγονη γραμμή». Από το ένα μέρος καλλιεργούν ανεδαφικές προσδοκίες για ρύθμιση στον επόμενο Eurogroup της 15ης Ιουνίου και από την άλλη τρέχουν σε κάθε «σύναξη» των υπερεθνικών αφεντικών, παρακαλώντας για μια «ρυθμισούλα» προκειμένου να δικαιολογήσουν το story των ….«σκληρών διαπραγματεύσεων». Πρόκειται καθαρά για νεο-ραγιάδικη συμπεριφορά, που προσβάλει την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, ο οποίος συνεχίζει να υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες των χωρίς τέλος Μνημονίων.
Ποια τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα του προβλήματος
Το δημόσιο χρέος στις αρχές 2017 ήταν 320 δις ή 180% του ΑΕΠ και διαχρονικά με τα αλλεπάλληλα δάνεια έχει τάση να αυξάνει. Κάθε χρόνο πληρώνουμε γύρω στα 15 δις τόκους και χρεολύσια, ενώ μετά το 2020 θα αυξηθούν σε 25-30 δις. Όλοι οι οικονομικοί αναλυτές και θεσμικά ιδρύματα (ΔΝΤ, κά), αναγνωρίζουν ότι το χρέος δεν είναι «βιώσιμο», δηλ. δεν μπορεί να εξοφληθεί, ενώ τα σενάρια για ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, σε βάθος δεκαετίας, είναι εντελώς εξωπραγματικά. Στα πλαίσια αυτά παίζεται ένα παιγνίδι ανάμεσα στην «τερα-τρόϊκα» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΜΣ), έχοντας στη μέση την κυβέρνηση Τσίπρα σε ρόλο … «κορόϊδου».!
Ειδικότερα: Α) το ΔΝΤ με τη Κ.Λαγκάρντ, για δικούς του θεσμικούς λόγους, δεν θέλει συμμετοχή με κονδύλια στο Γ’ Μνημόνιο, ούτε και απλή συμμετοχή ως συμβούλου, εάν δεν εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, το οποίο θεωρεί ότι πρέπει να απομειωθεί. Β) η ΕΕ, ή καλύτερα η Γερμανική-ΕΕ με το Β.Σόϊμπλε, αρνείται να δεχτεί απομείωση χρέους, προβάλλοντας ως δικαιολογία τις γερμανικές εκλογές, αλλά στην ουσία γιατί δεν θέλει ούτε ένα ευρώ διαφυγόντα κέρδη. Αντίθετα θέλει να συνεχίσει την αρπαγή της δημοσίας περιουσίας (αεροδρόμια, ΟΤΕ, κά) και τη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Γ) Η ΕΚΤ με επικεφαλής το Μ.Ντράγκι, προκειμένου να εγκρίνει τη συμμετοχή της Ελλάδας στη λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση», απαιτεί να υπάρχει συμφωνία για τη βιωσιμότητα του χρέους. Δ) Τέλος ο ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης), με επικεφαλής τον Κ.Ρέγκλινγ (πιστό «σκυλί» του Σόϊμπλε), θεωρεί ότι δεν χρειάζεται καμιά αναδιάρθρωση και οποιαδήποτε συζήτηση μπορεί να γίνει τέλος 2018. Δεν μιλάμε για το υπόλοιπο «τσίρκο» των ευρωπαίων αξιωματούχων, τύπου Γιούνγκερ, Μοσκοβισί, Τούσκ, κά, που κατά περίπτωση αναμασάνε τη μια ή άλλη δικαιολογία και όλοι μαζί απαιτούν την εφαρμογή των προαπαιτούμενων της β’ αξιολόγησης.
Έτσι όπως πάει η κατάσταση και προκειμένου να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια, η κυβέρνηση εφαρμόζει με αξιοθαύμαστη «συνέπεια» τις περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και κοινωνικών δαπανών, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις φοροεπιδρομές, τους πλειστηριασμούς κά, ενώ αυξάνει το «κρυφό χρέος» (μη εξόφληση προμηθευτών του δημοσίου, αργοπορημένη καταβολή συντάξεων σε νέους συνταξιούχους, κά). Ταυτόχρονα καλλιεργεί «μύθους» είτε για την «ποσοτική χαλάρωση», είτε για την «έξοδο στις αγορές», είτε για την ανάπτυξη που όλο έρχεται και ….ποτέ δεν φθάνει. Ένα μόνο δεν θέλει να κάνει. Την αμφισβήτηση πληρωμής των τοκοχρεολυσίων και την έξοδο από το «κολαστήριο» της ευρωζώνης.! Δηλαδή αποφεύγει να αγγίξει το «γόρδιο δεσμό».
Όμως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα εντασσόταν στο πρόγραμμα της «ποσοτικής χαλάρωσης» (αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ και παροχή ρευστότητας την οικονομία), δεν θα έλυνε απολύτως κανένα πρόβλημα. Στην καλύτερη περίπτωση θα σήμαινε την παροχή πιστώσεων, μέσω τραπεζών στην οικονομία, γύρω στα 3-4 δις € τα οποία αποτελούν «σταγόνα στον ωκεανό» σε σχέση με τις ανάγκες. Ούτε η «προσφυγή στις αγορές» από την άλλη είναι λύση (ακόμα κι αν γίνει με σχετικά χαμηλά επιτόκια), δεδομένου ότι οδηγεί σε αύξηση του χρέους και των δαπανών εξυπηρέτησης του, κάνοντας πιο ανυπόφορη τη θηλιά του γύρω από το λαιμό του ελληνικού λαού.
Ο Τσίπρας θάταν καλό ….να διάβαζε λίγο Θουκυδίδη
Ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας και το οικονομικό του επιτελείο, καταφεύγουν κάθε τόσο σε βαρύγδουπες δηλώσεις, όπως «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα», «κόκκινες γραμμές», «σκληρές διαπραγματεύσεις», «έντιμους και αμοιβαία αποδεκτούς συμβιβασμούς», κά. Δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει τους βαθύτερους όρους των διαπραγματεύσεων μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων. Θυμίζουμε από την ιστορία, τη συμπεριφορά των Μήλιων προς τους Αθηναίους, στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου. Όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, οι Μήλιοι έλεγαν στους Αθηναίους ….«να σας εξηγήσουμε ποιο είναι το δικό μας συμφέρον και να προσπαθήσουμε να σας πείσουμε να το αποδεχτείτε, εάν τούτο είναι και δικό σας»…. και οι Αθηναίοι απάντησαν. «Εάν μακαρίζουμε την απλότητα σας, δεν ζηλεύουμε όμως την ανοησία σας».! (Ιστορία Ε’ σελ. 85-111). Το τέλος είναι γνωστό. Χαμένοι ήταν οι Μήλιοι.
Με άλλα λόγια η ρύθμιση του χρέους δεν είναι υπόθεση καλών προθέσεων, μεγαλόψυχων επικλήσεων, συνεχών οσφυοκαμψιών και ίσως ….ευχέλαιων προς τους δανειστές.! Είναι ζήτημα τι «όπλα» χρησιμοποιείς στις διαπραγματεύσεις. Η ευρωζώνη και η ΕΕ στηρίζονται «στην ισχύ και τον ανταγωνισμό» και έχουν στο DNA τους ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, τοκογλυφική συμπεριφορά και επιβολή της βούλησης των ισχυρών στους αδύναμους. Αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπιση του χρέους, εκ μέρους της Ελλάδας, πρέπει να έχει άξονα τη σωτηρία του λαού και στηριγμένη στο λαό να αντιμετωπίσει τους δανειστές.
Η αναστολή πληρωμής των τοκοχρεολυσίων είναι η μόνη λύση
Η μόνη λύση που μπορεί να δημιουργήσει τετελεσμένα και να πιέσει τους δανειστές για απομείωση χρέους (βαθιά διαγραφή), είναι η αθέτηση (άρνηση) πληρωμής των τοκοχρεολυσίων. Με την αθέτηση πληρωμής, η χώρα δεν έχει ανάγκη κανενός είδους δανεισμού, ενώ τα κονδύλια εξυπηρέτησης του αξιοποιούνται για την επανεκκίνηση της οικονομίας, αύξηση της απασχόλησης, της παραγωγής, του εισοδήματος και έξοδο της οικονομίας από την κρίση. Το διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό δίκαιο είναι με το μέρος μας.! Η μονομερής αναδιάρθρωση του χρέους, αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών (επίσημη απόφαση του ΟΗΕ το Σεπτέμβρη 2015). Οποιαδήποτε απόπειρα εκβιασμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και στήριξη στο λαό. Πρόσφατα παράδειγμα το Πουέρτο-Ρίκο που προχώρησε σε αθέτηση πληρωμής του χρέους ύψους 71 δις δολ., χωρίς να επέλθει …συντέλεια του κόσμου.
Οποιαδήποτε άλλη λύση, πχ. επιμήκυνση αποπληρωμής, μείωση επιτοκίων, παράταση περιόδου χάριτος εξόφλησης δανείων, κά, αποτελούν δευτερεύουσες ρυθμίσεις που δεν απαντούν στην ανάγκη της βαθιάς διαγραφής (κούρεμα) του, τόσο για να γίνει βιώσιμο (εξοφλήσιμο), όσο και για να υπάρξουν δυνατότητες ανόρθωσης της οικονομίας, μείωσης της ανεργίας, αύξησης της παραγωγής και του εισοδήματος. Η ζωή έχει δείξει κατ’ επανάληψη, ότι οι πολιτικές λιτότητας «από χέρι» είναι υφεσιακές, μειώνουν το ΑΕΠ, την απασχόληση, το βιοτικό επίπεδο και παράγουν φτωχοποίηση. Η μόνη προοπτική που δίνουν στη χώρα είναι η διαχρονική μιζέρια και η μετατροπή της σε προτεκτοράτο, με έμβλημα το …γερμανικό αετό.!
Το μόνο εμπόδιο στην αναστολή πληρωμής του χρέους με στόχο τη βαθιά διαγραφή του, είναι η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και στην ΕΕ. Μια συμμετοχή που ήταν οδυνηρή για τον ελληνικό λαό. Οι μόνοι ωφελημένοι από την πολιτική της «πάση θυσία» παραμονής στο ευρώ, εκτός από τις υπερεθνικές ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου, ήταν η εθελόδουλη εγχώρια οικονομική ολιγαρχία και οι πολιτικοί υποστηρικτές της (όλο το κομματικό μνημονιακό μπλόκ, βαρόνοι των media, κά), προκειμένου να διασφαλίσουν τα προνόμια και την πολιτική τους κυριαρχία. Χαμένοι ήταν ο ελληνικός λαός και η νέα γενιά, με την εκρηκτική ανεργία, καταβαράθρωση της οικονομίας, λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας, συντριβή εργασιακών δικαιωμάτων, λεηλασία μικροιδιοκτητών, φτωχοποίηση λαϊκών στρωμάτων και ουσιαστική απώλεια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Η αποδέσμευση αποτελεί βήμα σωτηρίας του λαού, ενώ η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, είναι βήμα ανάκτησης του ελέγχου των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής (νομισματικής, συναλλαγματικής, εισοδηματικής, προϋπολογισμού, ανάπτυξης κά), μαζί της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Αυτός είναι ο μόνο φερέγγυος δρόμος εξόδου από την κρίση, με συνακόλουθα μέτρα την εθνικοποίηση τραπεζών, την παραγωγική ανόρθωση, ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, μείωση φορολογίας λαϊκών στρωμάτων, κά. Πρόκειται για τον αληθινά «ενάρετο δρόμο» (φιλολαϊκό-προοδευτικό), εξόδου της οικονομίας και κοινωνίας από την κρίση.
Ωφελημένοι θα είναι οι μισθωτοί, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματίες, αγρότες, νεολαία και συνολικά ο ελληνικός λαός. Αυτόν τον δρόμο αργά ή γρήγορα θα επιβάλλουν με τον αγώνα τους, ανατρέποντας τα μνημονιακά μέτρα και φέροντας στην εξουσία μια λαϊκή κυβέρνηση, που θα κάνει πράξη το προοδευτικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, ανοίγοντας ελπιδοφόρους δρόμους στη σοσιαλιστική προοπτική.
