Λαγκάρντ-Τσίπρας συμφώνησαν στην εφαρμογή προγράμματος και αξιολόγησης, που αποτελούν «Μπαλτά» για κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα

Λαγκάρντ και Τσίπρας ως καλά συνεταιράκια συμφώνησαν στη συνάντηση τους, στην πλήρη και ταχεία εφαρμογή του καταστροφικού μνημονιακού προγράμματος και στην γρήγορη ολοκλήρωση της 3ης αξιολόγησης.
Είναι εντυπωσιακό, πάντως, ότι ενώ η Λαγκάρντ έθεσε το θέμα ανάγκης μείωσης του ελληνικού χρέους, ο Αλέξης Τσίπρας, που θα έπρεπε να είναι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, σχεδόν αποσιώπησε το θέμα, προφανώς για να μην ενοχλήσει τη Γερμανία και το κατεστημένο της ΕΕ.
Περικοπές προνοιακών επιδομάτων, αναπηρικών συντάξεων και άλλων κοινωνικών, υγειονομικών, οικογενειακών και προνοιακών παροχών καθώς και περιορισμό των δικαιούχων φέρνει η τρίτη αξιολόγηση, την οποία ή κυβέρνηση και όλο το οικονομικό και πολιτικό μνημονιακό κατεστημένο βιάζονται να κλείσει, όπως εξάλλου επιβεβαίωσαν και στη συνάντησή τους στην έδρα του ΔΝΤ οι Λαγκάρντ – Τσίπρας. Παράλληλα στο τραπέζι μπαίνουν και ανατροπές στον συνδικαλιστικό νόμο βάζοντας  μεγάλα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση ”φρένο” στην προκήρυξη των απεργιών.
Ειδικότερα μέχρι τον Νοέμβριο με βάση τα προαπαιτούμενα της 3^ης αξιολόγησης θα πρέπει να υιοθετηθεί νέα νομοθεσία για ένα πιλοτικό πρόγραμμα κατεδάφισης των παροχών πρόνοιας. Η αναδιάταξη του προνοιακού χάρτη περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων επανεξέταση επί τα χείρω παροχών, κατάργηση ή συγχώνευσή τους, ώστε να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για τη χρηματοδότησή τους. Η εθνική νομοθεσία θα πρέπει να εγκριθεί έως τον Μάιο του 2018, ώστε να εναρμονιστούν παράλληλα όλοι οι κανόνεςπαροχών αναπηρίας και κοινωνικής πρόνοιας. Η εθνική εφαρμογή του νέου νόμου θα ξεκινήσει μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2018. Στόχος είναι η ολοκλήρωση των νέων κατεδαφιστικών νομοθετικών ρυθμίσεων έως τον Νοέμβριο ώστε με το ξεκίνημα του 2018 όλα τα προνοιακά επιδόματα να έχουν περάσει στον ΟΓΑ με ηλεκτρονική διαχείριση.
Tα επιδόματα, που ‘κινδυνεύουν’ με συρρίκνωση και αφανισμό, είναι τα εξής:

1. Επιδόματα αναπηρίας: Οι δανειστές, κυρίως το ΔΝΤ, ζητούν την ιδιωτικοποίηση των κέντρων που θα πιστοποιούν τα ποσοστά αναπηρίας (σ.σ., δηλαδή η πιστοποίηση να δίνεται από ιδιώτες γιατρούς), αλλά και την αξιολόγηση των ικανοτήτων των αναπήρων, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στο επιστημονικό εργαλείο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ICF, ώστε να περιοριστούν οι δικαιούχοι παράλληλα με την μείωση των επιδομάτων.
2. Οικογενειακά επιδόματα:Οι δανειστές (κυρίως το ΔΝΤ) ζητούν την περικοπή των ποσών για οικογένειες με τρία παιδιά και άνω και αναδιανομή των κονδυλίων ή την εξεύρεση πόρων από την περικοπή άλλων παροχών.
3. Στεγαστικό – φοιτητικό επίδομα 1.000 ευρώ:Οι δανειστές, προκειμένου να περιοριστούν οι δικαιούχοι φοιτητές, έχουν ζητήσει αυστηροποίηση των εισοδηματικών κριτηρίων επιμένοντας σε μείωση του εισοδηματικού ορίου των 30.000 ευρώ με προσαύξηση κατά 3.000 ευρώ για κάθε εξαρτώμενο τέκνο, το οποίο ισχύει έως σήμερα.
4. Επίδομα στέγασης:Το ΔΝΤ εμμένει στο να τεθούν από τώρα πολύ αυστηρές εισοδηματικές και περιουσιακές προυποθέσεις για την καταβολή του επιδόματος στέγασης ή επιδότησης ενοικίου ή αποπληρωμής μέρους δανείου για τους 600.000 πολίτες που διαβιούν στα όρια της φτώχειας, με το επιχείρημα ότι το πλεόνασμα του 2018 θα είναι χαμηλότερο από τον προβλεπόμενο στόχο.

Παράλληλα, οι αλλαγές προς το χειρότερο στον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982 θα προβλέπουν κατ’ αρχάς ότι, προκειμένου να υπάρχει απαρτία για να αποφασιστεί απεργία, θα πρέπει να συμμετέχει το 51% των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα πρωτοβάθμια σωματεία. Εκτιμάται ότι η αλλαγή της συγκεκριμένης διάταξης και η θέσπιση του ορίου του 51% των «οικονομικά τακτοποιημένων µελών» ενός σωματείου για τη λήψη απόφασης για απεργία θα δημιουργήσουν σχεδόν ανυπέρβλητες δυσκολίεςκυρίως στα σωματεία εκείνα που έχουν πανελλαδικό χαρακτήρα λόγω της φύσης της επιχείρησης στην οποία δραστηριοποιούνται. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο 1264/1982 (άρθρο 8), για να αποφασιστεί απεργιακή κινητοποίηση από ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, εφόσον το καταστατικό του επιχειρησιακού σωματείου δεν ορίζει διαφορετικά, για να γίνει συζήτηση και να ληφθεί απόφαση, στις συνελεύσεις απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός τρίτου (1/3) των οικονομικά τακτοποιημένων µελών.
Επίσης θα προβλέπεται ότι πρέπει να γίνει επανεξέταση του ισχύοντος μέχρι σήμερα καταλόγου των δικαιολογημένων λόγων καταγγελίας της σύμβασης από την πλευρά των εργοδοτών για εργαζομένους που προστατεύονται ως μέλη ή ελεγμένοι των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ώστε οι εργοδότες να μπορούν να τους απολύουν ανεξέλεγκτα, καθώς και να περιοριστούν οι δυνατότητες συνδικαλιστικής δράσης.
Επίσης, προαπαιτούμενο της τρίτης αξιολόγησης είναι πως πρέπει να νομοθετηθεί και διάταξη νόμου βάσει της οποίας τα δικαστήρια θα αποφαίνονται με διαδικασίες άμεσες– fast track – όχι μόνο για τη νομιμότητα ή μη της απεργίας, αλλά και για τις νομικές αντιπαραθέσεις εργοδοτών – εργαζομένων από την εφαρμογή του άρθρου 656 του Αστικού Κώδικα στις περιπτώσεις απεργιών.
Τέλος, το επικαιροποιημένο Μνημόνιο προβλέπει πως η κυβέρνηση θα πρέπει μέχρι τον Δεκέμβριο του 2017 να υποβάλει έκθεση (με βάση μια «ανεξάρτητη» νομική άποψη) σχετικά με τον ρόλο της διαιτησίας στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Έως τον Φεβρουάριο του 2018 θα πρέπει να επανεξετάσει, το ισχύον θεσμικό πλαίσιο της μεσολάβησης και διαιτησίας. Και μέχρι τον Μάρτιο, ύστερα από διαβούλευση με την τρόικα, η κυβέρνηση θα πρέπει να περιορίσει την δυνατότητα των εργατικώνσυνδικάτων να προσφεύγουν στη διαιτησία (ΟΜΕΔ)).
Υπενθυμίζεται πως με παλαιότερη μνημονιακή διάταξη είχε καταργηθεί η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στονΟργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Ωστόσο, τον Ιούνιο του 2014 το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική την εν λόγω διάταξη, την οποία, όμως, τώρα κυβέρνηση και δανειστές επιδιώκουν να επαναφέρουν.
Επομένως το πρόβλημα δεν είναι εάν θα κλείσει γρήγορά ή αργά η Τρίτη αξιολόγηση, αλλά το περιεχόμενό της, που συνιστά μία νέα θηλιά στο λαιμό του ήδη φτωχοποιημένου από τα μνημόνια της λιτότητας ελληνικού λαού. Και, εφόσον έχει ένα τέτοιο αντικοινωνικό και αντεργατικό περιεχόμενο, το θέμα για τις δυνάμεις της Αριστεράς είναι, το πώς θα συντονίσουν τη δράση τους για την ανάπτυξη ενός νέου κύκλου εργατικών και λαϊκών αγώνων για την αποτροπή του, ώστε να μην κατεδαφιστούν δημοκρατικές κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις ενός αιώνα. Και η κάθε δύναμη της Αριστεράς θα κριθεί από την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία της χώρας μας για τη στάση της σε αυτό το ζήτημα και όχι για το πόσο δυνατά φώναζε ή φωνάζει τα συνθήματά της.