Λυπάται κανείς ακούγοντας για την περιβόητη ανάπτυξη και πώς αυτή έχει εκληφθεί από τους κυβερνώντες. Στο μυαλό τους έχουν κάτι σαν Λας Βέγκας π.χ., αφού προβλέπονται ανεγέρσεις καζίνων σε σχεδόν άπασα την επικράτεια (Μύκονο, Σαντορίνη, Φλώρινα κ.α.). Αυτά λοιπόν θα προσελκύσουν επενδυτές και τουρίστες, με γερό βαλάντιο παρακαλώ, όχι τίποτα φτωχοτουρίστες, αλιτήριους και λοιπούς χαμηλού οικονομικού διαμετρήματος. Μα δεν έχουμε ανάγκη από καζίνα έλεγαν οι δήμαρχοι των δύο πανέμορφων τουριστικών νησιών, αλλά ποιος τους ακούει.
Τζόγος και ξερό ψωμί από μια κυβέρνηση που όταν ήταν στην αντιπολίτευση στηλίτευε τον εθνικό τζόγο, γιατί αυτό σημαίνει άρνηση της μικρομεσαίας επιχείρησης και της πρωτογενούς οικονομίας που είναι σοβαροί πυλώνες για την πραγματική ανάπτυξη μιας χώρας. Χωριά και πόλεις έχουν γεμίσει με γραφεία τυχερών παιχνιδιών -όλοι πλέον από αυτά κρέμονται μπας και ξεφύγουν από τη μιζέρια τους· ναι, αλλά έτσι τα πράγματα γίνονται χειρότερα, γιατί εξανεμίζεται κάθε ελπίδα να αναταχθεί και να αναζωογονηθεί η πατρίδα (ποια πατρίδα…).
Αυτήν την ανάπτυξη είχαν στον νου τους οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση έχει όμως κάτι τέτοιο με την κοινωνία και το «σώμα» της παρδαλής «δημοκρατίας» μας; Αυτά συμβαίνουν όταν δεν υπάρχουν πια πολεμοφόδια στην ιδεολογική φαρέτρα (δεν φαίνεται να είχαν και ποτέ, εδώ που τα λέμε, σύμφωνα τουλάχιστον με ό, τι πράττουν, έστω και υπό επιτροπεία).
Ο κόσμος του τζόγου είναι ένας σκοτεινός και ημιπαρανοϊκός κόσμος -συνθλίβει καρδιές και συναισθήματα, διαλύει τον εσωτερικό ιστό όσων μπλέκονται στα δίχτυα του, ξετινάζει προσωπικότητες που βυθίζονται στο πάθος τούτο. Οι άνθρωποι του τζόγου γίνονται άλλοι άνθρωποι -μεταμορφώνονται, μεταλλάσσονται, αποκόπτονται από την κοινωνία. Τι σχέση έχει ο τζόγος με την κοινωνία και την οικονομική ανάπτυξη;
Καζίνα και κτηνώδη εμπορικά καταστήματα (mall) θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας; Δεν είναι αντιληπτό ότι το πρόβλημα επιτείνεται αντί να αφανιστεί; Ενα είναι βέβαιο: όλα αυτά «χτίζουν» σιγά σιγά μια κουλτούρα, εχθρική προς την ήπια και ανθρώπινη εργασία και «πλάθουν» έναν πολιτισμό, ξένον προς αξίες και αρχές που υμνούν τον καθημερινό μόχθο των περισσότερων, που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, όσο μπορούν πιο ανώδυνα.
Η κεκοσμημένη κατανάλωση και το όνειρο του εύκολου πλουτισμού δεν έχουν σχέση με την Αριστερά· η μεν πρώτη οδηγεί σε ένα διαρκές ανικανοποίητο που θλίβει τελικά τον καταναλωτή, ο δε τζόγος (το όνειρο…) σμπαραλιάζει τον ψυχικό κόσμο του καθενός, ωθώντας τους σε ένα ανατριχιαστικό στροβίλισμα συναισθημάτων (από την «επιτυχία» στην εκμηδένιση) και αποτρέπει από τη χαρά της ζωής και την απόλαυση άλλων εκφάνσεων ανθρώπινων δραστηριοτήτων (όλες οι μορφές τέχνης, ηλιοβασιλέματα, χαρούμενες συζητήσεις και εκατομμύρια άλλα, άυλα, αλλά τόσο σωματικά).
Εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία οι κυβερνώντες αντιπαρέρχονται κάθε κριτική που τους θυμίζει ποιοι ήσαν και πώς έχουν καταντήσει, τι πρεσβεύει η Αριστερά και πώς αυτοί ασέλγησαν στο «κορμί» της. Δεν αρκούνται όμως σ’ αυτό, επιτίθενται και σε όσους τολμάνε να τους θυμίζουν τα αυτονόητα: την πίστη ότι μπορούν να κάνουν κοινωνικό έργο -αλλά αυτό απαιτεί κότσια (και πίστη στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη -στον ίδιο τον άνθρωπο).
*Πηγή: efsyn.gr
