Ο Μεξικανός κινηματογραφιστής Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι πετυχημένος δημιουργός ταινιών γκόθικ φουτουρισμού και δράσης, στις οποίες συχνά δίνει αλληγορικό περιεχόμενο. Έχει δουλέψει από b-movies όπως το Hellboy μέχρι υπερπαραγωγές όπως το Pacific Rim. Η πιο ξεχωριστή ως τώρα δουλειά του είναι ο «Λαβύρινθος του Πάνα» (2006), ένα καλλιτεχνικό διαμάντι όπου η φαντασία ενός μικρού κοριτσιού το προστατεύει από τον φασίστα πατριό του στην εποχή του Ισπανικού εμφύλιου.
Στο ίδιο μοτίβο της συνάντησης του φανταστικού με την πραγματικότητα, η τελευταία του δημιουργία, η «Μορφή του νερού» είναι κατά τη γνώμη μας μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στο απώγειο του Ψυχρού Πολέμου και η ηρωίδα, Ελάιζα Εσπόζιτο είναι μια μουγκή καθαρίστρια σε ένα εργαστήριο ερευνών της αμερικανικής κυβέρνησης. Μεγαλωμένη σε ορφανοτροφείο, νοικιάζει ένα δωμάτιο σε έναν μοναχικό, κρυπτο-γκέι και χωρίς δουλειά ζωγράφο, πάνω από τον κινηματογράφο «Ορφέας», όπου συχνά παρακολουθεί αμερικανικά μιούζικαλ με εισητήρια που της προσφέρει ο ιδιοκτήτης.
Η ήρεμη ρουτίνα της ταράζεται από την άφιξη στο εργαστήριο ενός παράξενου αμφίβιου «αποκτήματος», το οποίο στον Αμαζόνιο λατρεύεται σαν θεός, αλλά οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ το βλέπουν σαν πειραματόζωο, χρήσιμο πιθανά στον ανταγωνισμό τους με την ΕΣΣΔ. Και ενώ οι πράκτορες το βασανίζουν για να του αποσπάσουν πληροφορίες, χωρίς επιτυχία, η Ελάιζα καταφέρνει να επικοινωνήσει με το «πλάσμα» μέσω της μουσικής και …των βραστών αυγών από το κολατσιό της, που αφιλοκερδώς του προσφέρει. Καθώς οι αδίστακτοι στρατιωτικοί αποφασίζουν την εξόντωση του πλάσματος, η Ελάιζα αναλαμβάνει δράση, με τη βοήθεια της μαύρης συναδέλφου της, Ζέλντα και του ζωγράφου. Η ταινία απωγειώνεται και κορυφώνεται με παραμυθένιο τρόπο.
Ωστόσο η απλή ιστορία δεν είναι το ατού της ταινίας, αλλά μόνο το όχημα, μέσω του οποίου ο Ντελ Τόρο αναδεικνύει σύγχρονα θέματα, αναπηρία, σεξουαλικότητα, φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις και τους αποκλεισμούς που δημιουργεί το σύστημα σε κάθε τι διαφορετικό. Οι «καλοί» είναι περιθωριακές υπάρξεις με κάθε είδους «κουσούρια», που όμως αντιστέκονται στους κατεστημένους νόμους και δικαιώνονται, όπως δικαιώνονται οι επιθυμίες, οι φοβίες και ανασφάλειές τους. Στον αντίποδα στέκονται οι εκπρόσωποι του συστήματος, στρατηγοί, πράκτορες, εκπρόσωποι και απολογητές του κατεστημένου.
Ολόκληρο το στήσιμο της ταινίας υπηρετεί το μοντέρνο παραμύθι. Η αισθητική των χρωμάτων, τα τεχνολογικά ευρήματα της εποχής, οι κινηματογραφικές αναφορές, η εξαιρετική μουσική του Αλεξάντερ Ντεσπλά συνθέτουν ένα κομψοτέχνημα που ξυπνά τις αισθήσεις και το μυαλό.
*Πηγή: ergatiki.gr
