Κρατάμε ψηλά τα κεφάλια κι έχουμε αναμμένη τη φλόγα. Αυτό ήταν, σε γενικές γραμμές, το πνεύμα των εορτών και κάπως έτσι κινήθηκαν πολλοί στην επαρχία: ας περάσουμε καλά κι έχει ο θεός. Από τη μια χαίρεται κανείς να βλέπει τους ανθρώπους σε ευωχία, από την άλλη, ποια φλόγα κρατάμε αναμμένη και ποιος θεός θα δεήσει να έχει και να μας δώσει; Οι λέξεις κρύβουν τη σημαντική τους δύναμη στην καθημερινή τους χρήση [η ανταλλαγή ευχών αποδεικνύει πόσο εξαρτιόμαστε από κοινούς τόπους, ακόμη και λατρευτικούς, ακόμη κι αν είμαστε δύσπιστοι ως προς την ύπαρξη του Θεού. Το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται, όταν μεταφέρουμε το τετριμμένο στην πολιτική -κουλουβάχατα].
Ο καιρός στάθηκε καλός και έδωσε την ευκαιρία στους περισσότερους να προβούν σε εκτιμήσεις για το μέλλον του τόπου [όχι ακριβώς για το μέλλον· για τις επικείμενες εκλογές ο λόγος, πού πάει το πράγμα με τα πολιτικά κόμματα, ποιοι θα μπούνε, ποιοι θα βγούνε από τη Βουλή, τέτοια]. Ολα έχουν το γούστο τους -και όλοι. Το θέμα είναι ότι στη θεωρία αριστεύουμε οι περισσότεροι, όταν, όμως, ερχόμαστε αντιμέτωποι με σκληρά ερωτήματα, συνήθως σφυρίζουμε κλέφτικα ή το γυρίζουμε αλλού, στη φιλοσοφία ακόμη, δηλαδή στο τίποτα.
Μένει η ανταλλαγή δώρων, οιουδήποτε σχήματος και οποιασδήποτε τιμής, παρότι έχει χάσει [το δώρο] την αρχέγονη ανταλλακτική του τελετουργία και κοινωνικότητα. Υπάρχει ακόμη στις «συναλλαγές» και διατηρεί κάτι από την αρχαία αίγλη [και σκοπιμότητα…]. Παρά την οικολογική [για αρκετούς] ανατριχίλα με όλους αυτούς τους οβελίες και τα σπλάχνα, τα πρόσωπα παραμένουν αγέλαστα ή γελάνε κάπως στραβά (αμήχανα και απροσδιόριστα) -ούτε ο άφθονος ήλιος βοήθησε να ξεπεραστεί η αποκτηθείσα τα τελευταία χρόνια ακαμψία προσώπων και σωμάτων (τα ’χει αυτά η οικονομική κρίση).
Καλύπτει προσώρας η τσίκνα την πίκρα και τότε πράγματι ανασταίνονται κρυμμένες διαθέσεις αγάπης και επαφής· ασπασμοί στην ατμόσφαιρα αλλά οι μορφασμοί ισχνοί.
Παλεύουν αρκετοί κατά της απαισιοδοξίας και τα καταφέρνουν, αλλά δεν μένουν ικανοποιημένοι. Τόσα πράγματα μας τυραννάνε… ίσως διότι κατά βάθος γνωρίζουν ότι έσεται ήμαρ σκοτεινό και ψυχρό. Εξηγείται ίσως έτσι η ευκολία με την οποία ακούγονται όλες αυτές οι λοιδορίες για την άσχημη οικονομική κατάσταση εαυτών και της χώρας. [Ας φάμε και πιούμε όσο προλάβουμε, ποιος ξέρει τι ξημερώνει]. Τα κεφάλια μέσα κι όποιος αντέξει; Και όμως, κυκλοφορούσαν και άνθρωποι γεμάτοι Απρίλη.
Κακά τα ψέματα, οράματα δεν υπάρχουν -μήτε ελπίδα καμιά. Ακόμη και στις πιο ζωηρές [πολιτικές] συζητήσεις, το ενδιαφέρον εύκολα ξεθύμαινε και σχεδόν εξανεμιζόταν. Δεν είναι της στιγμής να πούμε ποιος φταίει γι’ αυτήν την παραίτηση -πάντως οι λόγοι είναι υπαρκτοί και είναι μπροστά μας, ασχέτως εάν τους προσπερνάμε [γιατί δεν μας συμφέρει, δεν εξυπηρετεί την ιδεολογία μας και τον ιδεόκοσμο που ώς τώρα «χτίσαμε»].
Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τον «ψυχισμό» και τους καημούς της κοινωνίας, είτε είναι γιορτές είτε δεν είναι, απλώς όσοι δεν μιλάνε πολύ, αποφεύγουν τουλάχιστον τη γελοιοποίηση -βέβαια, τα «Χρόνια πολλά» απευθύνονται και σε αυτούς, άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Λιγότερο πένθος -αυτό, και ας αφήσουμε ήσυχες κεφαλές και φλόγες…
*Πηγή: efsyn.gr
