Οι φασιστικές ομάδες νέων που έδρασαν βιαίως στα ΕΠΑΛ και σε δήμους της Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν ότι η ιδεολογία και η πρακτική του πολιτικού συστήματος δεν κατάφερε να εξαφανίσει την παρουσία της ναζιστικής συμπεριφοράς. Η περιστολή της Δημοκρατίας στην κορυφή,αντανακλάται λογικά και στην βάση της κοινωνίας. Όσο οι ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών περιορίζονται,αυτή η δράση θα προκαλεί αντίδραση. Όσο περισσότερα τμήματα της κοινωνίας οδηγούνται στην ανέχεια και στο περιθώριο, τόσο τα νεοδιαμορφούμενα ” λούμπεν” στοιχεία στρέφονται σε ρατσιστικές,ναζιστικές,αποκλειστικές, βίαιες πρακτικές φασιστικών ταγμάτων εφόδου. Αντιθέτως όταν ανθεί η Δημοκρατία σε βάθος και πλάτος, τότε αυτές οι πρακτικές και ιδεολογίες αποβάλλονται φυσιολογικώς και αυτομάτως. Ένα νοσηρό σύστημα – κοινωνικό και πολιτικό- γεννά νοσηρά φαινόμενα επικίνδυνα για τον Άνθρωπο,την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό, οδηγούν οπισθοδρομικά την κοινωνία και καταστέλουν την Σκέψη και την Ελευθερία.
Η μη φυσιολογική, κοινωνική και οικονομική ροή και εξέλιξη, εντός της οποίας εδώ και καιρό και η Ελλάδα πορεύεται, ιστορικά γεννά και δημιουργεί εκτρωματικές πολυεπίπεδες καταστάσεις, οι οποίες διαπερνούν τον κοινωνικό ιστό,του δημιουργούν ρωγμές και θραύσματα, κάνουν κομμάτια και θρύψαλα την κοινωνική βιτρίνα,καθώς τα αποστήματα εμφανίζονται σωρηδόν και η δυσωδία μίας παρατεταμένης σήψης -με ελάχιστες εξαιρέσεις- αναδύεται σχεδόν παντού, καλλιεργώντας απαισιοδοξία, δυσθυμία,αναχωρητισμό,αποχή και αηδία. Νομοτελειακά κάποια στιγμή το έργο θα ανατραπεί ή μήπως αυτό το αβυσσαλέο βάθος είναι απύθμενο;
Ωστόσο η αισιοδοξία παραμένει ακατάλυτη, το θαύμα είναι παρόν και εμφανίζεται αντιστασιακό και επίμονο,δείχνοντας πως υπάρχει και άλλη οπτική,μία άλλη θεώρηση στην ανακυκλούμενη Ιστορία. Αρκεί βεβαίως να μπορεί κάποιος να το δει και να το νιώσει.
Ο Κώστας νύχτα, στο τηλέφωνο, λέει ότι μόλις βγήκε από το νοσοκομείο. Πως; Οδηγώντας βράδυ,η μηχανή σε βρεγμένο δρόμο τον ρίχνει και χάνει τις αισθήσεις του. Που; Σχεδόν δίπλα στο νοσοκομείο. Συνέρχεται σε έναν θάλαμο μαζί με γέροντες,με ράμματα στο κρανίο και στο σώμα. Χωρίς κινητό και χρήματα μαζί του,συναντά αλληλεγγύη μετά την επέμβαση από νοσηλευομένους και νοσηλευτές, έως να έρθουν να τον παραλάβουν οι οικείοι του και αυτός αισθάνεται ευγνώμων προς όλους για την αγάπη που του έδωσαν και έλαβε.
-Ήμουν μόνος….
Εκτός φυσικά του γεγονότος ότι μπορεί ήδη και να είχε μεταφερθεί προς τας αιωνίους Μονάς των Άνω, ο Κώστας προφανώς και δεν ήταν μόνος. Το κατάλαβε…
-Είχα Άγιο; ….Είχα Άγγελο;….
Θυμήθηκα την περιπέτεια του πατρός Βασιλείου του Ιβηρίτου στο Άγιον Όρος, όταν ένα βράδυ τον ανέμεναν για την αγρυπνία στην Μονή και ενώ είχε πέσει το σκοτάδι της νύχτας,αυτός δεν είχε εμφανιστεί ακόμη. Οπότε οι μοναχοί άρχισαν να τον αναζητούν στον δρόμο μεταξύ του κελιού του και της Μονής. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης,στο βάθος μιάς χαράδρας είδαν φως από φακό που αναβόσβηνε. Ο Γέροντας είχε πέσει με το όχημα που οδηγούσε. Είχε εκδορές και κατάγματα και σύντομα ανάρρωσε.
Η περιπέτεια του έγινε γνωστή και κάποια στιγμή εκεί στην Μονή τον ρώτησα γι’ αυτήν.
-Ήμουν μόνος….Αλλά δεν ήμουν μόνος…
Μετά ο Νίκος μου λέει τι κάνει μετά από καιρό που είχα να τον δω.
-Τα ίδια…
Και μετά εμφανίζεται ο πατέρας Θεολόγος ο Ιβηρίτης και λύνει τα άλυτα.
-Τα ίδια και η επανάληψη είναι της Ορθοδοπραξίας. Η πρωτοπορία,η αλλαγή,ο νεωτερισμός είναι χαρακτηριστικά του δυτικού ορθολογισμού. Κάνεις τα ίδια,πειθαρχείς στην επανάληψη και προχωρας. Μένεις εδώ και είσαι στο σύμπαν….
Τα φαινόμενα τελικά απατούν; Προσπαθείς να ” γεμίσεις” σκορπίζοντας σε ” νέες”, ” καινούργιες” καταστάσεις και εν τέλει παραμένεις κενός εντός της καινότητος που επιδίωκεις; Μετά πάλι από την αρχή, αναζητώντας καινά για κενά.
Η επανάληψη είναι διδαχή και στερέωμα,πνευματοκαρποφόρο δέντρο. Όλες οι Θείες Λειτουργίες είναι ίδιες και την ίδια στιγμή και μοναδικά ανεπανάληπτες.
Τόσα έτη βλέπεις τους μοναχούς να κάνουν τα ίδια και δεν κατάλαβες ακόμη τίποτα….
“[….] Άρα δεν είναι εύκολο μόνοι μας να πούμε που βρισκόμαστε,γιατί μπορεί να πέφτωμε έξω,μπορεί να είμαστε εκτός εαυτών και να μην το ξέρωμε,να μην το αντιλαμβανώμαστε.
Τι φοβερό να είσαι τόσο μακριά,ενώ βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι![….]”
