Η Ευρωπαϊκή Ενωση εξέφρασε την ανησυχία της για τις συλλήψεις που έγιναν στη Ρωσία. Παραδόξως η Μόσχα δεν έχει εκφράσει την ανησυχία της για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης εδώ και ενάμιση χρόνο στη Γαλλία.
Το Βερολίνο και οι κολαούζοι του έχουν εκστρατεύσει στην Ουκρανία κι έχουν εγκαταστήσει φασιστική κυβέρνηση στο Κίεβο, αλλά αυτό αποτελεί το απαύγασμα του δημοκρατικού ιδεώδους. Που άλλωστε καθοδηγεί κάθε κίνηση της Μπούντεσμπανκ και της δημοσιονομικής αφαίμαξης των ασθενέστερων κρατών από τα ισχυρότερα. Ακριβώς όπως στη ζούγκλα που το λιοντάρι τρώει τον λύκο και ο λύκος το ζαρκάδι. Υπάρχει μια τάξη.
Η «αντιλαϊκιστική» και «εκσυγχρονιστική» Δύση, αφού τόσα χρόνια τώρα υποστήριξε και ενθάρρυνε τον εθνικισμό στα Σκόπια, τώρα πλένει (ή μήπως τρίβει) τα χέρια της για το κακό που έρχεται. Αραγε αυτοί οι μεγάλοι ηγέτες που κυβερνούν τα δυτικά κράτη, δεν γνώριζαν ότι ο εθνικισμός οδηγεί πάντα και ασφαλώς σε εμφύλιους ή διακρατικούς πολέμους;Το γνώριζαν! Ο πόλεμος
όμως είναι η πιο επικερδής εργολαβία από τότε που ο Κράσσος το εξήγησε στον Λούκουλο. Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο από την ίδρυσή της. Πραγματικά ακολουθεί μια πολιτική χωρίς αρχές – και επειδή η ύπαρξη και η τήρηση των (όποιων) αρχών στην πολιτική είναι μάλλον μια ουτοπία, θα μπορούσε η Ενωση να τηρεί μια πολιτική που θα προέκυπτε από ένα «καταστατικό», ένα κάτι σαν Σύνταγμα. Δύσκολο. Πώς θα μπορούσε, σε αυτήν την περίπτωση, να ανέχεται ένα κράτος-μέλος της, την Κύπρο, να κατέχεται από ένα άλλο κράτος, την Τουρκία, που θέλει (ή για τόσον καιρό ήθελε) να γίνει μέλος της;
Η μόνη νομολογία της Ενωσης είναι τα προηγούμενα που καταγράφει η θηριώδης γραφειοκρατία της. Τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στην κορυφή της Ενωσης δεν έχει να κάνει με ένα habeas corpus των πολιτών της σε στοιχειώδες λογικό και ηθικό επίπεδο. Η Ενωση καταστρέφει με γεωμετρική πρόοδο τις Δημοκρατίες που την απαρτίζουν.
Οχι πως οι αστικές δημοκρατίες ήταν ό,τι καλύτερο είχαμε (παρά τα ρηθέντα του Τσώρτσιλ που έχουν γίνει κλισέ), όχι πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός λειτούργησαν ποτέ υπέρ των ασθενέστερων, αλλά, τέλος πάντων, απετέλεσαν ένα πλαίσιο (ύστερα από τους αγώνες της εργατικής τάξης) μέσα στο οποίο η ταξική πάλη μπορούσε να διεξαχθεί με μικρότερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές απ’ όσον στις δικτατορίες. Για αυτό και οι κομμουνιστές, ή οι αριστεροί ευρύτερα, υπερασπίσθηκαν τις αστικές δημοκρατίες συχνά με το αίμα τους.
Σήμερα, με το εργατικό κίνημα γονατισμένο και σε αυτήν τη συγκυρία ηττημένο, οι αστικές δημοκρατίες θα μπορούσαν να είναι πιο χαλαρές, να αφήνουν τους λαούς να στοιχίζονται πίσω απ’ τους άρχοντές τους (και τα αντίστοιχα κόμματά τους), επιτρέποντας μια σχετικά ευνοϊκή και για τους πληβείους αναδιανομή του πλούτου – κι όλα να βαίνουν as usual. Κι όμως! Οι δημοκρατίες αυτές γίνονται όλο και πιο άγριες, πιο αυταρχικές, εκφυλίζονται και εκφασίζονται. Γιατί; Για να προλάβουν το κακό. Μπορεί το εργατικό κίνημα να είναι ηττημένο, αλλά οι λαοί είναι δυσαρεστημένοι. Εις βάθος. Στο οποίον δίνει ειδικό βάρος η μαζική επικοινωνία.
Αυτήν τη δυσαρέσκεια το σύστημα προσπαθεί να την απορροφήσει με την εφεδρεία του αντισυστήματος. Κανένα πρόβλημα. Διότι και το σύστημα και το αντισύστημα στην ίδια τυραννίδα οδηγούν. Καθ’ ότι ο μεν καπιταλισμός ηλίθιος, οι δε καπιταλιστές ευφυείς. Ο διπλός σχεδιασμός, η διπλή στρατηγική, το σύστημα-αντισύστημα, μπορεί να εδραιώνει και να διαιωνίζει την τυραννία των ισχυρών επί των αδυνάτων. Μπορεί επίσης να βγάλει την Αριστερά μια και καλή έξω από το φάσμα επιλογών των λαών. Μια Αριστερά που ενσωματώνεται και μια Αριστερά που προδίδει, είναι βούτυρο στο ψωμί του συστήματος και του αντισυστήματος. Σε αυτήν τη διαδικασία η εξαθλίωση της δημοκρατίας (και) διά της εξαχρείωσης των πολιτικών που τη διαχειρίζονται είναι peanuts.
Η αθλιότητα από ένα σημείο και μετά μπορεί να υπάρχει και χωρίς τον τρόμο, όπως υπήρξε και διά του τρόμου. Για το Δ’ Ράιχ ο τρόμος δεν είναι ακόμα απαραίτητος, αρκεί η αποξένωση και η απελπισία εις όσα αφορούν τους πολίτες, όσον επίσης η εξαχρείωση και ο κυνισμός εις όσα αφορούν τους πολιτικούς. Ο ξεδιάντροπος
τρόπος με τον οποίον οι «27» διακήρυξαν στη Ρώμη την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων αποδεικνύει ότι η Ενωση δεν αισθάνεται πλέον καμιάν υποχρέωση να λειτουργεί με τρόπους αν όχι δημοκρατικής επικύρωσης, ούτε καν δημοκρατικής επίφασης.
Οχι μόνον η Ενωση δεν δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια την περίφημη εκείνη ευρωπαϊκή ταυτότητα που θα αντικαθιστούσε τις εθνικές ταυτότητες, αλλά απέδειξε ότι είναι ένα τέρας που διά της οικονομικής δικτατορίας, διά των εθνικισμών και των πολέμων, δαγκώνει όποιον βρει να κουτσαίνει μόνος του στο ξάγναντο.
Με μια φρικιαστική ρητορική πολιτικής ορθότητας, η Ενωση βαδίζει ολοταχώς προς τα αντίθετα όσων διακηρύσσει, με τα αντανακλαστικά όσων κατασπαράσσει να σπεύδουν βραδέως.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αιμάσσουσα στα σαγόνια των δανειστών Ελλάδα. Ο κ. Χατζηδάκης, φέρ’ ειπείν, σπεύδει να προσαρμοσθεί χαιρετίζοντας στην ουσία την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων (ως αναπόφευκτη), ενώ οι αριστεροί που έγιναν ανδρείκελα των πιο σκοτεινών δυνάμεων της Ενωσης, εξακολουθούν να μηρυκάζουν στερεότυπα του 1990 για την «αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη», τον «αγώνα για την Ευρώπη» κι άλλα, που οι Σόιμπλε και οι Σουλτς τα τρώνε για πρωινό.
Δεν είναι παράδοξο που ο «ευρωσκεπτικισμός» ανθεί στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, εφόσον η Αριστερά, από την ευρωκομμουνιστική της ήδη εποχή, ανέλαβε να εξωραΐσει τη γέννηση και την άνδρωση του τέρατος. Αλλά και το μέρος εκείνο της Αριστεράς που δεν ενέδωσε
φυτοζωεί σκορπισμένο δώθε-κείθε πάνω στο σώμα της Ενωσης, όπως τα νούφαρα σε μια λίμνη. Που γίνεται όλο και πιο δυσώδης, που εκτρέφει όλο και πιο πολλούς κροκοδείλους. Σήμερα, πιο βρόμικη παρά ποτέ η Ενωση (και οι ΗΠΑ), πιο πολεμοκάπηλη, φθάνει να ακούει τον χειρότερον από την ίδια Ερντογάν να της κάνει χρηστομάθεια για τον φασισμό και τον ρατσισμό!
Εξι εκατομμύρια πρόσφυγες (δέκα στην πραγματικότητα) που η Δύση με τους πολέμους της προκάλεσε, απειλούν τώρα να την κατακλύσουν. Οι μικροί «Φρανκενστάιν» που η Δύση δημιούργησε (Ταλιμπάν, ISIS και δεν συμμαζεύεται) στέλνουν τώρα στην Ευρώπη κρέας για τα γκέτο και περίσσευμα για τα πογκρόμ που έρχονται.
Το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης έχει διαρραγεί και η θυγατέρα μεταπαγκοσμιοποίηση δεν φαίνεται ότι θα μακροημερεύσει όσον η μάνα της…
*Πηγή: enikos.gr
