Τα ταξικά συνδικάτα στο πλευρό των «Κίτρινων Γιλέκων» και οι αντιφάσεις του ευρωσκεπτικιστικού λαβύρινθου.
- Την άνοιξη, από τον Μάρτιο έως και τον Ιούνιο του 2018, η Γαλλία συγκλονίστηκε από εργατικές, απεργιακές κινητοποιήσεις. Εργαζόμενοι από την εκπαίδευση, την καθαριότητα, τα ταχυδρομεία, τους σιδηρόδρομους αντιστάθηκαν στις αναδιαρθρώσεις που αποσκοπούσαν στον «εξορθολογισμό των δημόσιων εξόδων» και στη περικοπή προσωπικού και πόρων για υπηρεσίες κρίσιμες για τη λαϊκή οικογένεια.
Οι μετριοπαθείς συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η Force Ouvriere και η CFDT, υπονόμευσαν το κίνημα ενώ η CGT δεν είδε την προοπτική της κλιμάκωσης, καθώς επέλεξε τη μορφή των 24ωρων προγραμματισμένων απεργιών.
- Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος, η (αντικειμενική κα υποκειμενική) αδυναμία σύνδεσής του με άλλα κοινωνικά στρώματα, δημιούργησε ένα «κενό» εκπροσώπησης της αντίστασης στη κρίση. Το κενό αυτό ήρθε να καλύψει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων», που ξεκινώντας από διαμαρτυρία ενάντια στις αυξήσεις στα καύσιμα, έφτασε να εκπροσωπεί τον τεράστιο και δικαιολογημένο κοινωνικό θυμό για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.
- Το κίνημα δεν καθοδηγείται από πολιτικές δυνάμεις όμως τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι και το RN της Λεπέν, όσο και η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν το έχουν στηρίξει, είτε έμμεσα (με δηλώσεις) είτε άμεσα, μέσω στελεχών τους.
- Τη κύρια κοινωνική του βάση αποτελούν μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα αλλά και μεγάλος αριθμού εργαζομένων, ιδιαίτερα χαμηλόμισθων, που αναγκάζονται να ζουν μακριά από τις πόλεις όπου εργάζονται. Στις διαδηλώσεις στο Παρίσι συμμετείχαν και φτωχοποιημένα στρώματα της μητρόπολης, μετανάστες αλλά και οργανωμένες ομάδες του RN.
- Την υποστήριξή τους στο κίνημα έχουν δηλώσει και συνδικάτα όπως η FNIC(FEDERATION NATIONALE DES INDUSTRIES CHIMIQUES), που συμμετέχουν στην ΠΣΟ μαζί με το ΠΑΜΕ.
- Το ζήτημα της πολιτικής ηγεσίας και κατεύθυνσης δεν είναι δευτερεύον ζήτημα. Είναι σαφές ότι η αριστερά και το εργατικό κίνημα στη Γαλλία έχουν χάσει την ηγεμονική θέση που θα έπρεπε να είχαν. Από την άλλη, απέναντι σε ένα τόσο αντιφατικό κίνημα όπως αυτό των «κίτρινων γιλέκων», κρατούν μια στάση σκεπτικιστικής αλληλεγγύης.
Είναι σαφές ότι το οικοδόμημα της Ε.Ε., όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα, θα αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Είτε από ενδογενείς παράγοντες (ευρωσκεπτιστικά τμήματα των αστικών τάξεων των «αυτοκρατορικών» χωρών), είτε από εξωτερικούς παράγοντες (κέντρα των ΗΠΑ), είτε από ευρύτερα λαϊκά στρώματα (εργατικά και μικροαστικά). Το πώς θα κινηθεί η αριστερά στη Ευρώπη, μέσα σε αυτό το Λαβύρινθο, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Ποιες τακτικές, ποιες συμμαχίες, ποιες ιεραρχήσεις.
Αν και το μεγαλύτερο στοίχημα είναι μάλλον το εάν θα μπορέσει να συγκροτηθεί σαν δύναμη Ρήξης και όχι Ενσωμάτωσης. Ή θα βρεθεί μπροστά στο Μινώταυρο του τέλους του ιστορικού της κύκλου.
