Η διαπίστωση πως από την καραντίνα περάσαμε πλέον στη φάση της μεγάλης (έως απόλυτης) χαλάρωσης, παραβιάζει ανοικτές θύρες.
Ότι η κυβέρνηση ενόψει όσων προκύψουν μετά το καλοκαίρι επενδύει από τώρα στη ρητορική περί «ατομικής ευθύνης», είναι επίσης ηλίου φαεινότερο.
Την ίδια ώρα και όσον αφορά την υγειονομική θωράκιση της χώρας, η διακηρυγμένη κυβερνητική πολιτική είναι το ΕΣΥ να «εξοπλιστεί» ώστε να οι δυνατότητές του από Σεπτέμβρη να κινούνται στον «ευρωπαϊκό μέσο όρο».
Λυπούμαστε, αλλά αυτό το σχήμα κάθε άλλο παρά θωρακίζει τους πολίτες σε ένα ενδεχόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Όποιος μιλά για «ευρωπαϊκό μέσο όρο» (σσ: εννοούν ευρωενωσιακό μέσο όρο) θα πρέπει να εξηγήσει γιατί αυτός ο «μέσος όρος» δεν απέτρεψε τους κοντά 200.000 νεκρούς στην Ευρώπη;
Η απάντηση είναι απλή: Ο “μέσος όρος” τους δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που μετρά 63 (!) εντολές της Κομισιόν την περίοδο 2011-2018 προς τα κράτη μέλη να μειώσουν τις δαπάνες για την Υγεία.
Είναι η πολιτική του «μέσου όρου» που οδήγησε την Γαλλία να έχει μέσα στην πανδημία 17.000 λιγότερα κρεβάτια σε σύγκριση με το 2013.
Είναι η πολιτική του «μέσου όρου» που επέφερε στην Ιταλία περικοπές στην Υγεία 37 δισ.ευρώ, 150.000 λιγότερες κλίνες, 46.000 λιγότερους υγειονομικούς την τελευταία δεκαετία, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Είναι «οι περικοπές στην Υγεία (που) σκοτώνουν» όπως φώναζαν από το 2012 οι γιατροί στην Ισπανία, που μείωσαν τους εργαζόμενους στο σύστημα Υγείας κατά 28.500 ανθρώπους μόνο την περίοδο 2011-2014, με τα γνωστά επίσης αποτελέσματα.
Εδώ, λοιπόν, δεν υπάρχουν «μέσοι όροι». Πολύ περισσότερο τέτοιοι «μέσοι όροι». Ενας όρος υπάρχει: Υλοποίηση όλων όσα υποδεικνύουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας – οι ήρωες μας, δηλαδή – για να κάνουν την δουλειά τους.
