«Παγκοσμιοποίηση» σημαίνει συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, στους πολυεθνικούς κολοσσούς και κυρίως στους κολοσσούς της νέας τεχνολογίας.
«Παγκοσμιοποίηση» σημαίνει κατάργηση του «έθνους κράτους» και διεύθυνση των κρατών «σκελετών» που έχουν απομείνει από τις υπερπαγκόσμιες εταιρείες μέσω κατ΄όνομα πολιτικών προσώπων αλλά στην ουσία υπαλλήλων αυτών των διεθνοποιημένων εταιρειών- μεγαθηρίων.
«Παγκοσμιοποίηση» σημαίνει το τέλος κάθε ίχνους πραγματικής δημοκρατίας και τη χειραγώγηση των λαών μέσω των πανίσχυρων διεθνών ΜΜΕ και του ουσιαστικού μονοπωλιακού ελέγχου του διαδικτύου.
Οι άνθρωποι μετατρέπονται έτσι σε άβουλα κατευθυνόμενα όντα, τα οποία «ρυθμίζονται» να ψηφίζουν «σωστά» όποτε καλούντε να το κάνουν ή να απέχουν επικαλούμενοι όλοι το ίδιο είναι ή ακόμα χειρότερα ότι δεν «υπάρχει εναλλακτική λύση».
«Παγκοσμιοποίηση» σημαίνει και πολλά άλλα σε μια ψηφιακή εποχή όπου η συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη είναι ψηφιακά αγράμματη και σίγουρα αδυνατούν να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης των νέων υπερτεχνολογιών, τις οποίες διαχειρίζονται για κέρδη και έλεγχο του πλανήτη οι μονοπωλιακοί εταιρικοί γίγαντες.
«Παγκοσμιοποίηση», όμως, πάνω από όλα και κυρίως σημαίνει απέραντη εκμετάλλευση φτωχοποίηση και εξαθλίωση των σύγχρονων κοινωνιών, όχι μόνο της περιφέρειας αλλά και του ανεπτυγμένου κέντρου του πλανήτη.
Και αυτή η φτωχοποίηση και εξαθλίωση των κοινωνιών συνοδεύεται με πρωτοφανή κατακερματισμό τους σε φυλές, καταγωγές, πολιτιστικές ταυτότητες και ιδιαιτερότητες κάθε μορφής, ώστε να εμποδίζεται όσο το δυνατόν η ενοποίηση τους και η ανάδειξη κοινών στόχων δημοκρατικής ανατροπής.
Στις κοινωνίες αυτές, ιδιαίτερα της μεταπανδημιακής επανεκκίνησης, οι “νέοι μετάνθρωποι” τους θα στερούνται τα πιο βασικά και αναυθαίρετα δικαιώματα, εκείνα της αξιοπρεπούς ύπαρξης και της αποφυγής του καθημερινού εξευτελισμού, του πόνου και του άγχους της επιβίωσης που αρρωσταίνουν και σκοτώνουν πρόωρα.
Η Ελλάδα της νέας κατοχικής εξαθλίωσης στο καθεστώς της “παγκοσμιοποίησης” και της επανεκκίνησης.
Καθημερινά η εξαρτημένη και υποτελής Ελλάδα της «παγκοσμιοποίησης» και των δικών της μεγιστάνων, η Ελλάδα των διευρυνόμενων ανισοτήτων, της πολιτικής λεηλασίας και διαφθοράς, βλέπουμε να υποφέρει και να στενάζει.
Στενάζει με αυτούς που κάθε βράδυ ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για την βρώμικη τροφή τους.
Στενάζει με αυτούς που κοιμούνται στις στοές και στις εσοχές των μεγάλων κτιρίων τυλιγμένοι σε χαρτόκουτα.
Στενάζει με αυτούς, κυρίως γυναίκες, που τυλιγμένες από ντροπή στις μαντήλες τους, ξημερώνονται στις λαχαναγορές και στοιβάζονται στο κλείσιμο των λαϊκών αγορών για να μαζέψουν σάπια πεταμένα φρούτα.
Στενάζει με αυτούς που κυνηγάνε τα συσσίτια κάθε μορφής για ένα άνοστο και ανεπαρκές πιάτο φαγητού.
Στενάζει με αυτούς που στις φτωχογειτονιές, της Β΄Πειραιά για παράδειγμα, περνάνε το τελευταίο δεκαπενθήμερο, πριν να λάβουν το επίδομα ή την πενιχρή σύνταξη του μήνα, με μερικά κέρματα ευρώ και σπανίως με κάποιο χάρτινο νόμισμα.
Στενάζει με αυτούς που κάθε μέρα κατεβάζουν οριστικά τα ρολά των μαγαζιών τους και με αυτούς που βλέπουν με πόνο στα καταστήματά τους να αναρτάται το φρικτό «Ενοικιάζεται».
Στενάζει με αυτούς στον ιδιωτικό τομέα που «εκβιάζονται» και μειώνουν «εθελοντικά» κάθε μήνα τον πενιχρό μισθό τους για να μη μείνουν στο δρόμο.
Στενάζει με όλους που μήνα με το μήνα βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται, τη ζωή τους να κατρακυλάει και να υποβαθμίζεται, ενώ την ίδια ώρα το μέλλον τους διαγράφεται όλο και πιο σκοτεινό και “ανύπαρκτο”.
Και όμως όλα τούτα και πολλά άλλα δεν είναι καθόλου μοιραία και αναπόφευκτα, όπως πλαγίως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε.
Μοιραία γίνονται όσο σκύβουμε, γονατίζουμε και προσκυνάμε, λες και έχουμε γίνει πάλι ραγιάδες έτοιμοι να ξαναυποστούμε αιώνες σκλαβιάς.
Ν.Ζ
*(Ραγιά στα τούρκικα σημαίνει κοπάδι….).