-
Εντείνεται η επίθεση ενάντια στις ζωές των εργαζομένων
-
Κυρίαρχο ακόμα το στοιχείο της διάσπασης του κινήματος
-
Η έννοια της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος
Στις 14 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε πανελλαδική απεργία που κάλεσαν οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ενάντια σε αυτό που γενικά αποκαλείται εργασιακός μεσαίωνας, που ακόμα και τα στοιχειωδέστερα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται και η ανασφάλεια συνεχώς διογκώνεται.
Από το Δημοψήφισμα του ελληνικού λαού και τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι καπιταλιστικοί θεσμοί της ΕΕ, σε απόλυτη σύμπνοια με το ελληνικό κεφάλαιο, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να προσθέτουν καινούργιες «διεκδικήσεις».
Στις τελευταίες αυτές προσθήκες μπήκε και ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, που μαζί με το ζήτημα των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας, καταδεικνύουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κρισιμότητα της κατάστασης.
Σε αυτή την κρισιμότητα θα ανάμενε κανείς ότι το κτίσιμο αισθήματος για την ανάγκη της πιο πλατιάς ενότητας της εργατικής τάξης, του συνδικαλιστικού κινήματος, θα αποτελούσε «ύψιστη» προτεραιότητα κάθε συνειδητού συνδικαλιστή.
Αντί αυτού για ακόμα μια φορά το ΠΑΜΕ επέλεξε να καλέσει σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες.
Η στάση του ΠΑΜΕ δεν έχει νόημα, ειδικά από την στιγμή που επέλεξε να συμμετέχει στην απεργία.
Το μόνο νόημα της, το μόνο μήνυμα που εκπέμπει σε κάθε εργαζόμενο που είναι οργανωμένος σε άλλο συνδικάτο, είναι αυτό της απαξίωσης.
Και στην αστική τάξη, που δεν χάνουν την ευκαιρία, σωστά, να τονίζουν ότι είναι ο εχθρός τους, ότι την εργατική τάξη χωρίζουν διαφορές ίσου μεγέθους με αυτές που την χωρίζουν με το συνασπισμένο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Ότι ποιο καθησυχαστικό μήνυμα για τον ταξικό εχθρό: ο αντίπαλος του είναι διασπασμένος, η απειλή δεν είναι άμεση.
Το μεγάλο ατού, η ουσία της πανεθνικής απεργίας είναι πάντα και σε όλες τις χώρες, η παράθεση της δύναμης της ενωμένης εργατικής τάξης απέναντι στις επιθέσεις και σχεδιασμούς του κεφαλαίου.
Το μήνυμα της ενότητας της τάξης είναι αυτό που θα κινητοποιήσει την τάξη, ειδικά σε μια Ελλάδα που η απογοήτευση από τον κατακερματισμό των δυνάμεων της, είναι κυρίαρχο στοιχείο.
Η ενότητα της τάξης είναι απαραίτητη συνθήκη για επιτυχημένη έκβαση του αγώνα της.
Η θέση ότι δεν μπορεί να επιδιώκουμε την ενότητα σε βάρος του προγράμματος, είναι υπεκφυγή.
Αυτή η τοποθέτηση αποτελεί την πιο μεγάλη υπεκφυγή σε συνθήκες όπου η ενότητα θα μπορούσε να επιτευχθεί, με τον πιο εύκολο τρόπο, πάνω σε ζητήματα όπως αυτό των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας και κατάργησης συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Αυτός που θα αρνιόταν μια τέτοια ενότητα στην δράση, θα απαξιωνόταν με τον πιο απόλυτο τρόπο.
Ναι, η μάχη είναι χαμένη μακρόχρονα, αν δεν μπει σε κάποια στιγμή ζήτημα ελέγχου του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Αυτό όμως θα έχει δυνατότητες επιτυχίας αν αποτελέσει διεκδίκηση της ενωμένης εργατικής τάξης. Που πρέπει να πεισθεί ότι επαναφορά στις παλιές «καλές» εποχές, σε συνθήκες κατάρρευσης του διεθνούς κεφαλαίου, είναι αδύνατη μέσα από απλές διεκδικήσεις.
Και αυτό δεν πετυχαίνεται με αποκοπή της «πρωτοπορίας» από την την υπόλοιπη τάξη, και ακόμα λιγότερο με δημιουργία συνθηκών που να φαίνεται ότι η «πρωτοπορία» είναι σε αντιπαράθεση με τους υπόλοιπους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη συμμετοχή της πρωτοπορίας στους αγώνες της υπόλοιπης τάξης για διεκδίκηση των αυτονόητων, όπως το δικαίωμα στην στέγη. Και την σύνδεση αυτών των αγώνων, όταν φτάσουν σε αδιέξοδο και όταν το αδιέξοδο είναι πια φανερό στην τάξη, με την ανάγκη εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος.
Ακόμα και να μην αμφισβητήσουμε ούτε ένα γιώτα από τους ισχυρισμούς ΠΑΜΕ, που στα σίγουρα έχουν μεγάλη δόση αλήθειας, ότι αποτελεί την πρωτοπορία της τάξης, το μόνο που καταφέρνει με την στάση του είναι να αποκόπτει την πρωτοπορία από την υπόλοιπη τάξη. Με μόνο αναμενόμενο αποτέλεσμα την ήττα της τάξης.
