Από την τοποθέτησή του στην Αθήνα (τοποθέτηση – προαγωγή για τους άθλους και τα κατορθώματά του στην Ουκρανία) ο Αμερικανός πρέσβης κ. Πάιατ άνοιξε έναν «χορό δηλώσεων» που συνιστούν ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας και πρόκληση για τον ελληνικό λαό.
Το τελευταίο μάλιστα διάστημα με αφορμή το Σκοπιανό ο κ. Πάιατ, παρότι διέθετε, μετά την επίσκεψη Τσίπρα – Κοτζιά στην Ουάσιγκτον, την συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ στο τσεπάκι του, επιδόθηκε σε πάμπολες τέτοιου είδους χοντροκομμένες παρεμβάσεις προφανώς για να τονίσει το «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο» και να καταδείξει και στον πλέον πολιτικά αδαή πως η Ελλάδα έχει επιστρέψει πανηγυρικά στην περίοδο του περιβόητου Πιουριφόι και των αλήστου μνήμης «μπανανιών» τύπου Λατινικής Αμερικής…
Στο δίδυμο Τσίπρα – Κοτζιά, κατ΄ αντιστοιχία με ό,τι επεφύλασσαν οι ΗΠΑ στην αχυρένια ελληνική ηγεσία την εποχή του Λήπερ και του Πιουριφόι, δεν αφήνεται χώρος ούτε κάν για την διαχείριση της – τόσο προσφιλούς στην κυβέρνηση – επικοινωνιακής πολιτικής.
Αλλά οι αντιστοιχίες με εκείνη την περίοδο δεν είναι ευθείες. Στον πολυπολικό Κόσμο που έχει σήμερα διαμορφωθεί οι «περιφερικές υπερδυνάμεις», που κατά τον Ζ. Μπεντζίνσκι οι ίδιες οι ΗΠΑ ανέδειξαν ως τοπικούς χωροφύλακες για να τις βοηθήσουν στην ανακατανομή της παγκόσμιας ισχύος που επιχειρούν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, διεκδικούν τώρα δυναμικά και ένα δικό τους ξεχωριστό μερίδιο από τις χώρες – λεία.
Τον δρόμο που άνοιξε ο Αμερικανός πρέσβης δεν το ακολούθησε μονάχα ο Γερμανός ομόλογός του στην Αθήνα κ. Πλέντερ (βλέπε συνέντευξη στην ΕΦ. ΣΥΝ.) και η Γερμανία, η οποία πρέπει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά επενέβη με ευθείες δημόσιες υποδείξεις σε ένα θέμα που αφορά αμιγώς τον σκληρό πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής. Το τελευταίο διάστημα εκτός από τους Πάιατ και Πλέντερ εμφανίσθηκαν και άλλοι επίδοξοι «μνηστήρες» του υπό διαμόρφωση προτεκτοράτου:
Από μηνών με αφορμή τις άδειες του Δ. Κουφοντίνα από τον Κορυδαλλό και πρόσφατα με αφορμή την μεταγωγή του στις αγροτικές φυλακές Βόλου, με αφορμή δηλαδή ένα θέμα που καθόλου δεν άπτεται των ελληνοτουρκικών ή του αιτήματος έκδοσης των οκτώ, στο χορό των απαράδεκτων παρεμβάσεων προστέθηκε και το τουρκικό ΥΠΕΞ!
Με ανακοίνωσή του στις 3/8/2018 το ΥΠΕΞ της Άγκυρας ανασύρει μετά από 25 χρόνια! την υπόθεση της επίθεσης της 17 Νοέμβρη εναντίον δύο τούρκων διπλωματών και καταδικάζει την μεταφορά του Δ. Κουφοντίνα στις αγροτικές φυλακές Βόλου! Στην ανακοίνωση τίθεται για την χώρα μας θέμα χώρας «περιορισμένης ευθύνης» αφού εκφράζονται αμφιβολίες για την ακεραιότητα του δικαστικού της συστήματος καθώς και για την ικανότητά του να αντιμετωπίζει την τρομοκρατία!
Η Άγκυρα αντιγράφει τις ΗΠΑ στις άθλιες μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιούν προκειμένου να επεμβαίνουν και να υποτάσσουν χώρες της περιφέρειας. Τις αντιγράφει και συγχρόνως τις ενισχύει για να αποσπάσει οφέλη στην δική της επεκτατική πολιτική, σε μια πολιτική «κράτους – τρομοκράτη» που ασκεί από την Κύπρο μέχρι την Μοσούλη και την Μανμπίτζ. Μια πολιτική που φυσικά θα αδυνατούσε να την ασκήσει εάν δεν υπήρχε η πλατφόρμα των τοπικών πολέμων και της διάλυσης των «εθνών – κρατών» που έχουν εγκαταστήσει οι ΗΠΑ σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. (Η ένταση μεταξύ ΗΠΑ – Τουρκίας οφείλεται αμιγώς στο Κουρδικό και στο Βατερλό για την Τουρκία που εξελίχθηκε το θέμα αυτό μετά την απροσδόκητη ήττα ΗΠΑ και Τουρκίας στην Συρία, δεν αφορά την πολιτική της Άγκυρας απέναντι στη χώρα μας και συνολικά την Βαλκανική).
Αλλά στην περίπτωση της χώρας μας δεν πρόκειται για κάτι ανάλογο με την Συρία ή το Ιράκ που υποτίθεται ότι εξέπεμπαν ένα «θολό σήμα» στην διεθνή σκηνή και μπορούσε κάποιος εύκολα να παρεμβαίνει με δηλώσεις του στα εσωτερικά τους. Πρόκειται για μια χώρα του δυτικού γεωγραφικού ημισφαιρίου, η οποία επιπλέον συμβαίνει να έχει άλλες παραδόσεις. Και πρόκειται για ένα θέμα το οποίο αφορά αποκλειστικά έναν έλληνα πολίτη και την δικαιοσύνη της χώρας του, κανέναν τρίτο.
Ωστόσο, και στο θέμα αυτό η κυβέρνηση επέλεξε να σιωπήσει όπως επί της ουσίας σιωπά στο θέμα της κράτησης των δύο στρατιωτικών, παρότι και τα δύο αυτά θέματα προσέφεραν την δυνατότητα να απομονωθούν διεθνώς οι προκλήσεις της Άγκυρας, και δεν σχετίζονταν με κάποιον κίνδυνο έντασης στο Αιγαίο.
Αποδεικνύεται έτσι ότι η πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων έναντι της γείτονας την οποία ακολουθεί ευλαβικά η χώρα μας υπαγορεύεται κατά βάσιν από λόγους οι οποίοι σχετίζονται με την διεθνή της πολιτική, υπαγορεύεται από την υποταγή της στον Ευρω-ατλαντισμό τις διαθέσεις του οποίου «κατά γράμμα» ακολουθεί και όχι από τους… υποτιθέμενους στρατιωτικούς συσχετισμούς.
Θα ήταν το λιγότερο πολιτική αφέλεια να ερμηνεύσει κανείς και αυτήν την κίνηση της Άγκυρας με όρους ψυχοσυναισθηματικούς! Να την αποδώσει και πάλι στην νευρικότητα του καθεστώτος Ερντογαν όπως έκανε ο προαλοιφόμενος για ένα είδος «γκουρού» της καθεστωτικής εξωτερικής πολιτικής κ. Κοτζιάς σε συνέντευξή του λίγο μετά την σύλληψη των δύο στρατιωτικών στο γερμανικό περιοδικό D. Spiegel.
Ακόμη μεγαλύτερη αφέλεια θα ήταν να αντικαταστήσει κάποιος με την θεωρία της «απάντησης στην μη έκδοση των οκτώ» την θεωρία περί «εσωτερικών μικροκομματικών σκοπιμοτήτων» που αναμασούσαν σε όλη την περίοδο μέχρι τις τουρκικές εκλογές και την σταθεροποίηση του Ερντογάν στην εξουσία τα καθεστωτικά ΜΜΕ και το μνημονιακό μπλοκ για να αποκρύψουν την σοβινιστική πολιτική της Άγκυρας και την πάγια απαίτηση των ΗΠΑ – Ε. Ένωσης να ενδώσουμε προκειμένου να διαφυλαχθεί η ενότητα της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Οι.. οκτώ βλέπετε είναι αυτοί που λείπουν απ΄ τις δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις και τις δεκάδες χιλιάδες διώξεις και απολύσεις τις οποίες διενεργεί το καθεστώς αυτό για να… αισθάνεται ασφαλές. Το γεγονός πως η σημερινή Τουρκία, όπως σωστά λέχθηκε, όλο και περισσότερο θυμίζει Γερμανία της δεκαετίας του ΄30, πράγμα που σημαίνει πως όλο και περισσότερο θα αναζητεί να εξάγει την κρίση της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα μας και την Βαλκανική, δεν ανησυχεί την ελληνική άρχουσα τάξη.
Ιδίως δεν ανησυχεί τον κ. Κοτζιά ο οποίος κατάφερε να ξεπεράσει τον μέντορά του στο ΥΠΕΞ και πατέρα της εισαγωγής των Μνημονίων Γ. Παπανδρέου απαντώντας στην καθόλα εύλογη απορία για την απουσία διπλωματικών αντιδράσεων της Αθήνας στην κλιμάκωση των προκλήσεων με το «ευφυολόγημα» πως η Ελλάδα αναζητά τώρα ένα νέο ρόλο παίκτη (διάβαζε καρπαζοεισπράκτορα) στην διεθνή σκηνή. Σε αυτήν την φράση συμπυκνώνεται πλέον το δόγμα της ελληνικής διεθνούς πολιτικής.
Η επείγουσα ανάγκη η χώρα μας να αλλάξει ρότα στην εξωτερική της πολιτική και να αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα αναζητώντας, στην βάση του διεθνούς δικαίου και της σταθερότητας της περιοχής, πραγματικά ερείσματα στην διεθνή σκηνή, δεν γίνεται φυσικά ούτε και τώρα ορατή απ΄ τους κρατούντες. Κυριαρχεί και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής , όπως κυριαρχεί πρωτίστως στην οικονομία, το «Ανήκουμε στη Δύση». Ανήκουμε στη Δύση μέχρι τελικής πτώσεως! όπως θα έλεγε και η αχυρένια ελληνική πολιτική ηγεσία της εποχής του Λήπερ και του Πιουριφόι.
