Σιγά που αποτέλεσε έκπληξη ότι ο Αχιλλέας Μπέος χαρακτήρισε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη μαλάκα.
Στα μάτια του Αχιλλέα Μπέου ο Αλκίνος Ιωαννίδης είναι ο απόλυτος μαλάκας.
Ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι ο Αλκίνος Ιωαννίδης είναι όλα όσα δεν είναι – και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει – ο Αχιλλέας Μπέος.
Ο Αλκίνοος Ιωννίδης είναι βαθιά μορφωμένος, ενώ ο Αχιλλέας Μπέος είναι αμόρφωτος.
Ο Αλκίνοος έχει ευαισθησία πραγματική, ενώ ο Μπέος έχει μόνο ευαισθησία για τα διάφορα συμφέροντα που προσπαθεί να εκπροσωπήσει.
Ο Αλκίνοος έχει πραγματική απήχηση στην κοινωνία, ενώ ο Μπέος έχει ταυτιστεί με την έννοια του λούμπεν.
Όπως και να το δει κανείς το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σαν τον Μπέο, που μιλάει, εκφράζεται, πολιτεύεται με αυτόν τον τρόπο, είναι δήμαρχος μιας σημαντικής και με ιστορία πόλης, μόνο ως σύμπτωμα βαθιάς κρίσης μπορεί να θεωρηθεί.
Κρίσης ηθικής, κρίσης πολιτιστικής, κρίσης αισθητικής.
Γνωρίζω καλά ότι υπάρχουν συμφέροντα που τον στηρίζουν.
Όσοι γνωρίζουν την ελληνική επαρχία ξέρουν καλά τον τρόπο που τοπικά κυκλώματα πάντα αναζητούν έναν βολικό «αιρετό άρχοντα».
Άλλωστε, την επιθυμία του να βάλει επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω από το συμφέρον της πόλης την έχει δείξει με τον τρόπο που υποστηρίζει την καύση στερεών αποβλήτων στην τοπική τσιμεντοβιομηχανία, παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων.
Σε τελική ανάλυση ο Μπέος χτεσινός δεν είναι.
Η προϋπηρεσία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο επιδεικνύει αρκετά παραδείγματα μιας λούμπεν αισθητικής και πρακτικής.
Κι ας νομίζει ότι είναι μάγκας.
Μόνο μάγκας δεν είναι.
Θεωρεί ότι μπορεί να βρίζει και να πουλάει μαγκιά επειδή έχει την «ασπίδα» της εκλογής του.
Όμως, οι εκλογές δεν είναι πλυντήριο, ούτε πρέπει να είναι.
Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει: και αυτό δεν είναι ο Μπέος απλά.
Γιατί τότε θα μιλούσαμε μόνο για μια τοπική ιδιαιτερότητα.
Το πρόβλημα είναι οι συνθήκες που δημιουργούν Μπέους και τους δίνουν ρόλο και εξουσία.
Αυτό πρέπει να μας απασχολεί.
