H ΛΑΕ με αφορμή τα όσα έγιναν στο 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, το οποίο αναβλήθηκε και επαναπροκηρύχθηκε μετά από μια συνεδρίαση – «παρωδία» και με «fast track» διαδικασίες, για τις 4 Απρίλη ’19, σε «άγνωστη τοποθεσία», υπογραμμίζει ότι αυτά τα γεγονότα αποτυπώνουν με τον πιο έντονο τρόπο τη βαθιά κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Εδώ το οδήγησε μία εξωνημένη, προδοτική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ηγεσία, η οποία ιδιαίτερα στη μνημονιακή περίοδο, που ήρθαν τα πάνω κάτω και η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτέρευσε δραματικά, η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη, οι μισθοί έφτασαν στον πάτο, ενώ οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιήθηκαν και οι κοινωνικές παροχές και η ασφάλιση διαλύθηκαν, επέλεξε την πλευρά της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.
Η ηγεσία αυτή δικαιολόγησε τα μνημόνια και στην πιο κρίσιμη στιγμή πέρασε ανοιχτά στο στρατόπεδο των ταξικών αντιπάλων, έγινε προνομιακός συνομιλητής της τρόικα, του ΣΕΒ και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων της χώρας μας, στο δημοψήφισμα τον Ιούνη του 2015 συντάχθηκε, μαζί με όλο το αστικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, ντόπιο και ευρωπαϊκό, με το «ΝΑΙ», ενώ σήμερα πρωτοστατεί στη λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» αναδεικνύοντας την αστική τάξη της χώρα μας ως σωτήρα για την οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Αυτούς δηλαδή, που έφεραν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού, έκαναν το λαό της επαίτη και τα καλύτερα παιδιά της οικονομικούς μετανάστες.
Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που βρίσκονται αγκιστρωμένες στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, κατάντησαν την ΓΣΕΕ άδειο κουφάρι και ανυπόληπτη στα μάτια των εργαζομένων και αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που η σημερινή ΓΣΕΕ δεν εκπροσωπεί ούτε το 10% της εργατικής τάξης και αυτό με καθεστώς εκτεταμένης νοθείας και με σωματεία σφραγίδες. Η ηγεσία αυτή κόπτεται διακαώς να παραμείνει στην ηγεσία, όχι γιατί αγωνιά για τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά για να διαφυλάξει τα προνόμιά της, αφού μετεξελίχθηκε από εργατική οργάνωση σε ΑΕ και διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ, μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ.
Τα φαινόμενα της νοθείας και της ύπαρξης ακόμα και εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα, όπως καταγγέλλεται, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου και τη μοιραία κατάληξη μιας ηγεσίας που έχει ταυτίσει τη τύχη και την ύπαρξή της στον εναγκαλισμό της με την εργοδοσία και το αστικό πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας. Γι’ αυτό κάνει τα συνέδριά της σε πολυτελή ξενοδοχεία και τουριστικούς προορισμούς και εσχάτως ζητά και την περιφρούρησή τους από την αστυνομία και τα ΜΑΤ!
Η κατάσταση αυτή όμως δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την τακτική του ΠΑΜΕ, το οποίο ασχολείται με τη ΓΣΕΕ (από συνέδριο σε συνέδριο) και μάλιστα και τότε με απαράδεκτο τρόπο, ενώ στο μεσοδιάστημα ακολουθεί την δική του αντιενωτική και διχαστική πολιτική μέσα στις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, αφήνοντας την ηγεσία της ΓΣΕΕ στην «ησυχία» της να κάνει την βρώμικη δουλειά της. Δεν αντιμετωπίζεται επίσης με αποκλεισμούς, πολύ περισσότερο που φαινόμενα νοθείας και αποκλεισμών έχουμε και σε συνδικάτα που ελέγχει το ίδιο.
Δεν αποτελεί διέξοδο στη σημερινή κατάσταση κρίσης και απαξίωσης του σκ να εμφανίζεται το ΠΑΜΕ σαν να θέλει να γίνει ο Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη και να πάρει τα κλειδιά ελέγχου μιας ΓΣΕΕ που έχει καταντήσει συνδικαλιστικό νεκροταφείο.
Η ανάγκη διεξαγωγής ενός αδιάβλητου Συνεδρίου χωρίς αποκλεισμούς, νοθείες και τακτικές αλλοίωσης των αποτελεσμάτων, συνιστά θεμελιώδη δημοκρατική απαίτηση την οποία, όμως, αδυνατούν να υλοποιήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις που επιχειρούν σήμερα να ελέγξουν την ΓΣΕΕ, αφού η νόθευση διαδικασιών και αποτελεσμάτων στις συνδικαλιστικές εκλογές έχει ενσωματωθεί, δυστυχώς στο DNA τους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται σήμερα μια εκ βάθρων ταξική, αγωνιστική, βαθιά δημοκρατική και αντιγραφειοκρατική επαναθεμελίωση, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την πιο πλατιά ταξική ενότητα τους να πάρουν στα χέρια τους τα συνδικάτα και την ανασυγκρότηση τους σε νέες αρχές, νέους προσανατολισμούς και με νέα δομή που δεν θα αναπαράγει την γραφειοκρατία, τον παραγοντισμό, τα προνόμια κάστας, την λαφυραγώγηση και την αποξένωση των συνδικάτων από τους ίδιους και εργαζόμενους, οι οποίοι πρέπει να τα πλαισιώσουν μαζικά ως το δικό τους σπίτι και το μεγάλο μετερίζι για την υποστήριξη των δικαιωμάτων τους και της ζωής τους.
Γραφείο Τύπου της Λαϊκής Ενότητας
22/03/2019