Κίνηση απελπισίας για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η απόπειρα συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να παρηγορήθηκε, κάπως, από το 32% της εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούλιο αλλά δεν φαίνεται να έχει συνέλθει ποτέ από την απώλεια της πρωθυπουργικής καρέκλας.
Αυτήν την περίοδο με τα αποτελέσματα των κρυφών σφυγμομετρήσεων να είναι κάτι χειρότερο από οδυνηρά για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον επικεφαλής του, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει, σχεδόν, “αγνώριστος” και συνεργάτες του λένε στους κύκλους τους ότι έχει χάσει τον παλιό “δυναμισμό” του και την παλιά “φρεσκάδα” του.
Αυτήν την ώρα τόσο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ηγετική του ομάδα επιχειρούν ως σανίδα σωτηρίας, μέσα από τις αντιφάσεις τους, μια απροκάλυπτη “κεντροδεξιά” στροφή και μια στροφή προς τις πιο συντηρητικές μερίδες των μεσαίων τάξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει ολοταχώς σε μια δεύτερη “μετάλλαξη” προς ένα τυπικό δεξιού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των Βρυξελλών, της γερμανικής Ευρώπης και της “παγκοσμιοποίησης”, με αμιγή νεοφιλευλεύθερη πολιτική, την οποία φραστικά θα ξορκίζει και θα επενδύει με ισχυρές φραστικές δόσεις κοινωνικής ευαισθησίας και αντιδεξιάς ρητορικής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία συζήτηση στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε ούτε μια λέξη για να επικρίνει τον πρωτοφανή ηγεμονισμό της Γερμανίας στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Ε, η οποία ποδοπάτησε αλύπητα τον Ευρωπαϊκό Νότο, τον καταδικάζει σε υποχρηματοδότηση και αυτή με νέο δανεισμό, πράγμα που θα έχει ως συνέπεια οι χώρες του Νότου και σίγουρα η Ελλάδα, να υποστούν το επόμενο διάστημα μια νέα μνημονιακή πειρατεία, επιλέγοντας ανάμεσα στην περαιτέρω βαρύτατη υπερχρέωση και την κοινωνική εξαθλίωση, ενώ δεν πρέπει καθόλου να αποκλείσουμε να συμβούν και τα δύο παράλληλα.
Φυσικά, ούτε που διανοήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας να αμφισβητήσει στην ομιλία του τη δικτατορία του ευρώ και των αγορών στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε στο σημείο να δικαιολογήσει απολύτως με την ομιλία του στη Βουλή τους εργοδότες για απολύσεις εργαζομένων, αφού, όπως είπε, η κυβέρνηση επέλεξε, σε διάσταση με τις ευρωπαϊκές υποδείξεις να επιδοτήσει την ανεργία και όχι την εργασία, εννοώντας ότι για να μην απολύουν οι επιχειρηματίες εργαζόμενους θα έπρεπε να πληρώνουν οι φορολογούμενοι τον μισθό τους.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν χρειάζονταν οι παραινέσεις του Αλέξη Τσίπρα, ώστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συμμορφωθεί με τις φιλοεργοδοτικές πολιτικές των Βρυξελλών.
Το πλέον, όμως, εντυπωσιακό ήταν το άνοιγμα Τσίπρα στη Βουλή προς την κ. Γεννηματά και το ΚΙΝΑΛ, όταν ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε ότι ένα “νέο κοινωνικό συμβόλαιο“( όλοι μέχρι τώρα συμβόλαια υπογράφουν για να τα σχίσουν επιδεικτικά στη συνέχεια) πρέπει να γίνει στις επόμενες εκλογές “η προγραμματική δέσμευση μιας προοδευτικής κυβέρνησης που θα βασίζεται σε μια ευρεία δημοκρατική και προοδευτική συμπαράταξη“!
Είναι σύνηθες στην πολιτική όπως και στον πόλεμο όταν αρχίζει η οπισθοχώρηση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσκολλημένος στο ευρω-μάρκο, στις Βρυξέλλες, τη Γερμανία και στους επικυρίαρχους της παγκοσμιοποίησης, με δυο λόγια σε παρωχημένα αποτυχημένα και υπό κατάρρευση δόγματα και ανίκανος να αντιδράσει απέναντι σε μια διαπλεκόμενη ολιγαρχία, την οποία ο ίδιος με τυμπανοκρουσίες νομιμοποίησε και τώρα, όπως όλοι που έπαιξαν αυτόν το ρόλο, γίνεται το θύμα της, διατρέχει τώρα την άθλια μοίρα να γίνει και η χλεύη των ηττημένων.
Νίκησε ένα ΠΑΣΟΚ όταν ήταν ακόμα “όρθιο”, για να ταπεινωθεί από ένα κατάλοιπό του, ένα ΚΙΝΑΛ που παραδέρνει χωρίς μέλλον.
K.M