Είκοσι χρόνια δασικές φωτιές ένα διαρκές έγκλημα.
Συμπληρώνονται είκοσι χρόνια, τεράστιας οικολογικής και οικονομικής καταστροφής και δυστυχώς με τραγικές συνέπειες, σε ανθρώπινες ζωές.
Όλα αυτά γιατί επιπόλαια, εγκληματικά, εντελώς πρόχειρα, άλλαξε το 1998 με νόμο ο τότε υπουργός, την καταστολή των δασικών πυρκαγιών από αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας και την πέρασε στην Πυροσβεστική.
Θα αναρωτηθεί ο καθένας, που ήταν το επιλήψιμο σε αυτήν του ενέργεια. Επιχειρησιακά και πρακτικά, η κίνηση αυτή ήταν άστοχη. Την αιχμή του δόρατος τα Δασαρχεία, με τους δασολόγους και τους δασοφύλακες, δεν τους συμπεριέλαβε δεν τους ενέπλεκε καν στον σχεδιασμό της φωτιάς.
Ήταν όμως αυτός ο κρίσιμος κρίκος ο τόσο σημαντικός στην καταπολέμηση της φωτιάς, που χωρίς να υπάρχει ακόμα και σήμερα, έχει μαζί με άλλα αίτια αυτήν την τραγική κατάληξη.
Χωρίς καμμία ευθύνη του προσωπικού της Π.Υ, αυτή η επιλογή, τους οδήγησε εγκληματικά στην αποτυχία. Αρκετοί με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, έχασαν την ζωή τους. Έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία, να έχουμε τους περισσότερους νεκρούς, από προσωπικό κατάσβεσης.
Στην κατάσβεση χρειάζεσαι γνώσεις, εμπειρία, να εμπλέκεται το προσωπικό που το δάσος το έχει ως καθημερινό αντικείμενο εργασίας του, όχι μόνο θέληση η σχέδια στο χαρτί, από ξένους προς την περιοχή του συμβάντος.
Πάμε λίγο να δούμε τα έως τώρα στοιχεία και επιτεύγματα αυτού του νόμου.
Μέχρι το 2011 κάηκαν 9.000.000 στρέμματα δάσους, δασικών εκτάσεων και καλλιεργειών. Οι σημαντικότερες καταστροφές έγιναν.
Στο αισθητικό δρυοδάσος της Δαδιάς, στην Ζαχάρω της Ηλείας το 2007, με τραγικές συνέπειες τότε και σε ανθρώπινες ζωές, του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας, μέρος του Εθνικού Δρυμού Βάλιας Κάλντας, του ελατοδάσους του Μαινάλου, της Χαλκιδικής, ολοκλήρου σχεδόν του Ορεινού δασικού συμπλέγματος του Γράμμου, μέρος του Ταΰγετου, του Πάρνωνα, του Νοτίου Πηλίου, της περιοχής του Αιγίου, της Νότιας Εύβοιας με νεκρούς δυστυχώς και εκεί, της Λακωνίας, η για δεύτερη φορά μέσα σε 8 χρόνια ολοκληρωτική καταστροφής του Ορεινού όγκου της Πεντέλης, η για 5 μέρες καταστροφική πυρκαγιά στο παρθένο δάσος στα Βόρεια του Αγίου Όρους, μεγάλο μέρος της Χίου και καταστροφή στο 40% των μαστιχόδεντρων, της Αρχαίας Ολυμπίας.
Εάν δε συμπληρώσουμε, μόνο την τραγωδία των πάνω από 90 νεκρών, των αγνοούμενων και το πως αντιμετωπίστηκαν οι τελευταίες φωτιές της Αττική, στην Κινέττα, Ραφήνα, Άγιο Ανδρέα, Μαραθώνα, καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει τίποτα καλά, στο θέμα της δασοπροστασίας.
Ένα μεγάλο μέρος των καταστροφικών πυρκαγιών, αλλά όχι ολόκληρο.
Μετά τις καταστροφικές φωτιές η λογική συνέχειά τους, οι πλημμύρες.
Οι πλημμύρες, που ενισχύουν και αυτές την τραγωδία. Μόνο στην Μάνδρα 24 νεκροί.
Αιτία πλημμυρών. Καμένα δάση, μπαζωμένα ρέματα, όχι κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων.
Αφού δεν υπάρχει το δάσος, να αποταμιεύσει υπό μορφή στάλας το βρόχινο νερό,ακολουθεί η καταστροφική διάβρωση. Κάθε χρόνο χάνουμε το 2% του έφορου εδάφους, καταλήγοντας στην θάλασσα και εμφανίζονται βράχια. Την φωτιά λοιπόν, πρέπει άμεσα να την διαδεχτούν τα κατάλληλα έργα υποδομής, για να μην συμβούν πλημμύρες.
Όλα αυτά τα θλιβερά, συμβαίνουν τα τελευταία είκοσι χρόνια, στην χώρα μας. Εξακολουθούν να συμβαίνουν, ενώ από την διακυβέρνηση της χώρας, έχουν περάσει δέκα κυβερνήσεις. Οκτώ κυβερνήσεις μετά από εκλογές και δυο υπηρεσιακές.
Οι μόνες ενέργειες που βλέπουμε, είναι παραιτήσεις υπουργών χαρακτηρισμούς όπως ο στρατηγός άνεμος, ασύμμετρες απειλές, κατηγορίες εκατέρωθεν, ευτελισμός των θεσμών και υπηρεσιών, οι νεκροί να αυξάνονται και επί της ουσίας λύση καμμία.
Πρέπει όμως να δούμε αντικειμενικά, τα στοιχεία που υπήρχαν πριν το 1998 στα Δασαρχεία και έως σήμερα.
Υποστελέχωση και επάνδρωση με εποχικό προσωπικό.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που υπήρχε από τότε, έως και σήμερα δεν έχει επιλυθεί.
Πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι δάσος και τι αγροτική καλλιεργήσιμη έκταση.
Υποχρεωτική αναδάσωση, για όλα τα καμμένα δάση, χωρίς καμία μα καμία εξαίρεση.
Χρησιμοποίηση αεροφωτογραφιών του 1945 έως 1960 της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, να τελειώσει το Εθνικό Κτηματολόγιο, χρησιμοποίηση των δορυφορικών δεδομένων όπου απαιτείται.
Την μη αλλαγή, των θεμελιωδών άρθρων 24 και 117 στις παραγράφους 3 και 4 του Συντάγματος για την προστασία του περιβάλλοντος.
Πρέπει άμεσα να επιλυθεί, αυτό το κομβικό θέμα έτσι ώστε να βλέπουμε όλοι τα Δασαρχεία να λειτουργούν, για την προάσπιση του περιβάλλοντος και όχι να είναι το μέσο ταλαιπωρίας του πολίτη.
Άλλη βασική αιτία, οι αυθαίρετοι οικισμοί του χάρου, χωρίς δρόμους και προδιαγραφές, που νομιμοποίησε η πολιτεία, όλα αυτά τα χρόνια εντελώς ψηφοθηρικά, χωρίς καμία βελτίωση για προοπτική ζωής.
Και δυστυχώς, είναι χιλιάδες αυτοί οι οικισμοί, που κινδυνεύουν άμεσα, από φωτιά όπως στο Μάτι. Αυτό πρέπει να τελειώσει χθες, επί της ουσίας και όχι μόνο επικοινωνιακά.
Υπάρχει φυσικά στην Εθνική Νομοθεσία, τεράστιο πρόβλημα από τα μνημόνια, που διέρρηξαν το Νομικό Πλαίσιο, της Περιβαλλοντικής προστασίας.
Όπως επίσης, οι μνημονιακές οικονομικές δεσμεύσεις, που λειτουργούν ανασταλτικά για την ανάληψη και επίλυση των υποχρεώσεων, του Κράτους απέναντι στον πολίτη.
Θα πρέπει άμεσα, να επανατηρηθεί απαρέγκλιτα το Σύνταγμα της χώρας, με τον σεβασμό που απορρέει από αυτό, προς τον πολίτη και μετά οι δεσμεύσεις, προς τους δανειστές.
Υπάρχει όμως περιθώριο διόρθωσης, αυτής της εγκληματικής στρέβλωσης, με αναγκαίες σωτηρίες παρεμβάσεις.
Τα ποσά που έχουν δαπανηθεί όλα αυτά τα χρόνια, για την αλλαγή του φορέα, είναι τραγικά δυσανάλογα, από το αποτέλεσμα.
Τώρα άμεσα, έχει υποχρέωση η σημερινή Κυβέρνηση, μαζί με όλα τα κόμματα, μακριά από μικροπολιτικές να δώσει λύση, μετά την καταστροφική πάροδο των είκοσι ετών.
Επάνδρωση των Δασαρχείων, από Δασολόγους και Δασοφύλακες.
Επαναφορά, όλων των μικρών ευέλικτων πυροσβεστικών οχημάτων στα Δασαρχεία και επάνδρωσή τους με δασοπυροσβέστες.
Επάνδρωση στα πυροφυλάκια, σε ακραίες δε επικίνδυνες συνθήκες, για τα δάση, φύλαξη από τον Στρατό. Μιλάμε για μόνιμο προσωπικό, που διαρκώς θα επιμορφώνεται μέσα από σεμινάρια.
Το προσωπικό αυτό θα είναι το ίδιο, που θα εργάζεται στο φυσικό του αντικείμενο στο δάσος, στην διάνοιξη ζωνών και τον καθαρισμό τους. Θα είναι το ίδιο προσωπικό, που θα δουλεύει στα αντιπλημμυρικά έργα, όπως επίσης και τις αναδασώσεις, με άλλα είδη δέντρων εκτός από την χαλεπή πεύκη. Ο δρυς είναι μια καλή επιλογή. Ανάληψη ευθύνης ως ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ το κατά τόπους Δασαρχείο, που θα συντονίσει την κατάσβεση της φωτιάς, βοηθούμενο από την Τοπική Αυτοδιοίκηση την Π.Υ και τα εναέρια μέσα.
Το υπάρχων καθεστώς αμετάβλητο, για τις αστικές φωτιές με επικεφαλής την Π.Υ και όπου ζητηθεί, βοηθούμενο από τα Δασαρχεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Καλοδεχούμενοι και οι εθελοντές, αλλά ξεκάθαρα σε βοηθητικό μόνο ρόλο. Η Δασοπυρόσβεση ξεκάθαρα, πρέπει να επιτελείται από τα οργανωμένα και στελεχωμένα κατά τόπους Δασαρχεία, γιατί είναι υποχρέωση του Κράτους προς τον πολίτη.
Όλα τα άλλα επί του θέματος, είναι εκ του πονηρού με καταφανέστατη αποποίηση ευθυνών.
Τα θεμελιώδη μέτρα για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών δυο. Η πρόληψη και η άμεσα χρονικά επέμβαση. Πρόληψη και άμεση χρόνια επέμβαση όμως, σημαίνει σχέδιο, δουλειά και ετοιμότητα από υποδομές στα Δασαρχεία, με προσωπικό που ανάφερα. Για να σταματήσουμε να θρηνούμε εκατόμβες αθώων ψυχών, τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή.
Αρκούν τα είκοσι χρόνια από το 1998 και το πέρασμα δέκα κυβερνήσεων, για να δοθεί επιτέλους η ενδεδυμένη, λογική, λύση στον τομέα της Δασοπυρόσβεσης.
Η ανάληψη της ευθύνης από τον Πρωθυπουργό, θα είναι κενή περιεχομένου, εάν δεν αλλάξει τώρα, την ευθύνη των δασικών πυρκαγιών, από την Π.Υ στα Δασαρχεία όπως επίσης και εάν δεν στηρίξει, την μη αλλαγή των άρθρων 24 και 117, παράγραφο 3 και 4, για την προστασία του περιβάλλοντος. Απαρέγκλιτα αναδάσωση, σε όποια δασική έκταση καίγεται, χωρίς καμία εξαίρεση.
Τουλάχιστον, να δίνουμε την μάχη με την δασική φωτιά κάθε φορά με προϋποθέσεις, οργάνωση και προοπτική νίκης, όταν δε χάνουμε την μάχη, να είναι με το λιγότερο δυνατόν τίμημα.
Υποχρέωση στην μνήμη, όλων των άδικα χαμένων στα είκοσι αυτά χρόνια, και την οικονομική, οικολογική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα.
Γιατί αναρωτιέμαι, αν εξακολουθεί να είναι η χώρα που ζω, η ίδια χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία.
(Υποχρέωση μου αυτό το κείμενο και όχι η σιωπή, [μετά από όλη αυτή την ανεδαφική και άστοχη πληροφόρηση που έχει κατακλύσει τα πάντα] ως ενεργό κύτταρο της κοινωνίας που ζω, μετά την ενασχόλησή μου πρώτα στο Δασαρχείο και μετά στην Π.Υ ως Δασοπυροσβέστης. Με την συμμετοχή μου, μάχιμος σε αρκετές φωτιές, τα δυο σεμινάρια Δασοπυροσβέστη που παρακολούθησα. Η επαφή μου έως και σήμερα, με αξιόλογους φίλους, που εργάζονται και εργάζονταν στο Δασαρχείο και στην Π.Υ. Αφετηρία μου, η αγάπη για το δάσος και ο σεβασμός για τον Άνθρωπο.)
