Η Iskra παραθέτει το ενδιαφέρον κείμενο του Tim Worstall από το Forbes με την κυριότερη επιφύλαξη της στην ωραιοποίηση που επιχειρεί του ρόλου του ΔΝΤ.
Οι τελευταίες διαβουλεύσεις για το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας έχουν σκοντάψει στο ίδιο -παλιό- πρόβλημα, όπως και όλα τα προηγούμενα. Το οποίο είναι, πολύ απλά, πόσο από το χρέος της δεν θα πληρώσει η Ελλάδα. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο λέει ότι ένα μεγάλο μέρος του δεν μπορεί να εξοφληθεί, κι έτσι δεν θα αποπληρωθεί, επομένως θα πρέπει να διαγραφεί. Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να υποβαθμίζουμε ένα ολόκληρο έθνος χωρίς λόγο. Όλοι οι άλλοι επιμένουν ότι απλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Το ΔΝΤ έχει δίκιο, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί κάνουν λάθος. Όμως ξέραμε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;
Μπορούμε να δούμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας με τη βοήθεια γραφημάτων. Ακολουθεί η απόδοση των μακροπρόθεσμων ομολόγων:
Όπως μπορούμε να δούμε, η χώρα ξέμεινε από χρήματα, οι αποδόσεις αυξήθηκαν κι έπειτα έφτασε η πρώτη διάσωση και ούτω καθεξής. Έχουμε επίσης το ποσοστό ανεργίας:
Όσο ισχυρή ή ήπια κι αν πιστεύετε στη θεωρία του κεϋνσιανισμού, μία οικονομία χρειάζεται δημοσιονομική χαλάρωση, κι όχι να έχει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της ούτε να στέλνει χρήματα από την οικονομία σε ξένες χώρες.
Και φυσικά το ΑΕΠ ακολούθησε την ανεργία, όπως θα συνέβαινε αν το 25% του πληθυσμού δεν παρήγαγε τίποτα.
Σε αυτό το σημείο έχουμε το ίδιο παλιό πρόβλημα, που έχουμε όλη την ώρα. Πόσα χρήματα μπορεί να αφιερώσει η Ελλάδα στην αποπληρωμή του χρέους; Αυτό είναι το προφανές ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί αν θέλουμε να μάθουμε πόσο χρέος μπορεί να επιστρέψει η Ελλάδα. Όπως έχω παρατηρήσει κι άλλη φορά, υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει αυτό:
“Το ΔΝΤ πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 1,5% του ΑΕΠ για μερικές δεκαετίες. Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να εξοφλήσει κάποιο από το χρέος της, αλλά όχι ολόκληρο.
Όλοι οι άλλοι είναι πολιτικοί. Και οι πολιτικοί έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι έχουν δανείσει τα κεφάλαια των ψηφοφόρων τους στην Ελλάδα. Και δεν θα μπορούσαν να πουν στο εκλογικό σώμα ότι έχουν χάσει αυτά τα χρήματα, δανείζοντάς τα. Έτσι, έχουν μειώσει το επιτόκιο σχεδόν στο μηδέν κι επέκτειναν την αποπληρωμή του χρέους προς τα τέλη του αιώνα. Η απώλεια χρημάτων μέσω της παρουσίασης επενδυτικών ευκαιριών, του πληθωρισμού και των μη καταβληθέντων τόκων είναι λιγότερο πολιτικά επώδυνη από τη μείωση του κεφαλαίου. Ακόμα και ο μικρότερος ψηφοφόρος στο Chemnitz Omnibus θα αντιδρούσε στη μείωση του κεφαλαίου, εάν αποφασιζόταν περικοπή του οφειλόμενου ποσού.
Αλλά ακόμη και αυτό είναι λίγο – εκτός αν η Ελλάδα παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ. Αυτές είναι οι απαιτήσεις. Όχι τι μπορεί να επιτύχει η Ελλάδα, αλλά τι πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα.
Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Κανένα δημοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να παρουσιάζει πρωτογενές πλεόνασμα αυτού του μεγέθους για πάντα. Μπορεί να γίνει για ένα ή δύο χρόνια, αλλά η κατάληξη τόσο πολλών χρημάτων της οικονομίας σε ξένες χώρες απλά δεν πρόκειται να συμβεί μακροπρόθεσμα. Το μόνο πρόσωπο που γνωρίζουμε να κατάφερε κάτι τέτοιο ήταν ο Τσαουσέσκου στη Ρουμανία και τον πυροβόλησαν κι αυτόν και τη σύζυγό του στο τέλος”.
Γι ‘αυτό το ΔΝΤ έχει δίκιο. Και ναι, αυτός είναι ο λόγος που οι τελευταίες διαβουλεύσεις απέτυχαν χθες:
“Τα ελληνικά ομόλογα βρίσκονται υπό πίεση σήμερα, Τρίτη, αφού οι πιστωτές της χώρας δεν κατάφεραν να επιτύχουν συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους γεγονός που αφήνει την ευρωζώνη εν μέσω αγώνα δρόμου προκειμένου να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις πριν από την κρίσιμη προθεσμία αποπληρωμής τον Ιούλιο”.
Είναι το πολιτικό ερώτημα του πότε και του πώς θα αναγνωριστούν αυτές οι απώλειες του ελληνικού χρέους:
“Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο ελάφρυνσης του χρέους για την Ελλάδα, αυξάνοντας την προοπτική μιας καλοκαιρινής κρίσης για το ενιαίο νόμισμα, εάν η Αθήνα αποτύχει να αποπληρώσει το δάνειό της.
Η συνεδρίαση των 19 υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Δευτέρας, εν μέσω της συζήτησης με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το χρέος της Ελλάδας.
Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε λίγες μόνο ώρες αφότου η Γαλλία και η Γερμανία δεσμεύθηκαν να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους στην αγορά του ενιαίου νομίσματος και να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες του Brexit για το τραπεζικό τους σύστημα.
Μετά από οκτώ ώρες συνομιλιών στις Βρυξέλλες, οι πιστωτές της Ελλάδας – τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ – δεν κατάφεραν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους όσον αφορά στην ικανότητα της Ελλάδας να εξοφλήσει τα χρέη της μακροπρόθεσμα”.
Όπως έχω ξαναπεί, το ΔΝΤ είναι εδώ. Η Ελλάδα δεν μπορεί να εξοφλήσει όλο το χρέος της και έτσι δεν θα το κάνει. Το μόνο που έχει απομείνει είναι να το αναγνωρίσουμε, κάτι πολιτικά ασύμφορο για τους Ευρωπαίους πολιτικούς που δάνεισαν τα χρήματα. Και έτσι η ελληνική οικονομία καταρρέει, εξαιτίας της ευρωπαϊκής πολιτικής.
*Το άρθρο είναι από συνεργάτη του Forbes.com